Aliens Dark Descent Review - Tactische sci-fi thriller

Aliens Dark Descent is het nieuwste real-time strategy avontuur van uitgever Focus Home. Duik opnieuw in al het moois dat de Aliens franchise te bieden heeft, met dit keer een tactisch sausje als smaakmaker. Weet de game je meteen te grijpen of brandt dit strategische ruimtereisje als een nachtkaars uit. De Aliens Dark Descent review duikt de materie in en geeft antwoord op die vraag.

Wie denkt aan de Aliens-franchise, komt al snel op actievolle blockbusters uit of games binnen dezelfde strekking. Kijk bijvoorbeeld naar recentere releases als Aliens Fireteam Elite van uitgever Focus Home. Het is allemaal bombastisch en over de top. Hoe anders pakt de real-time strategy (RTS) game Aliens Dark Descent het aan. De titel van dezelfde uitgever voelt aan als een liefdesbaby van games als Diablo en Command & Conquer, gedoopt in een duister sciencefiction-sausje.

Jij krijgt de controle over een squad van Colonial Marines op de planeet Lethe. Zoals gebruikelijk in de Aliens franchise zijn ook ditmaal de Xenomorphs van de partij en tijdens een uitbraak aan het begin van de game is de stront al snel aan de spreekwoordelijke knikker. Om verspreiding tegen te gaan, wordt een protocol geactiveerd, waardoor de planeet verlaten bijna onmogelijk wordt.

Wat volgt is een kat-en-muisspel tussen jouw groep overlevenden en al het kwaad dat je het leven zuur maakt op Lethe. Verspreid over twaalf missies verken je als groep marines verschillende locaties, van verlaten basissen tot geïnfecteerde ruimtestations. Die levels zijn verrassend ruim in opzet en de game raadt je dan ook aan om missies niet in één ‘run’ te voltooien.

Je kunt namelijk (bijna) altijd midden in een missie terugkeren naar jouw hoofdkwartier. Bijvoorbeeld om nieuwe munitie en andere voorraden op te pikken, een gewonde soldaat op te lappen of te investeren in verse upgrades voor jouw viermans leger. Een goede voorbereiding is het halve werk en teammanagement is een vrij groot onderdeel van Aliens Dark Descent. Je kunt de loadouts van je soldaten vrij aanpassen, van schietgerei tot de vaardigheden die ze leren. Het kan vaak het verschil tussen leven en dood betekenen op het slagveld.

Bovendien wordt de aanwezigheid van vijanden steeds heftiger naarmate je langer rondrent in een gebied, wat de kans op een vroegtijdige dood nog groter maakt. Niet echt goed voor de moraal. Door al die ellende kunnen jouw manschappen last krijgen van mentale problemen, die weer zorgen voor debuffs en jouw squad dus verzakken. Te allen tijde moet je de afweging maken tussen progressie maken of je veiligheid waarborgen.

Om soms toch even af te koelen van de intense actie, heeft de game verrassend veel cutscenes die het verhaal voortstuwen. Aliens Dark Descent zet groots in op de verhaalvertelling en de ruim twintig uur tellende singleplayer slaagt er goed in om je als speler op te slokken in alle plotwendingen. Prijzen gaat het verhaal niet winnen, maar de game blijft zeer trouw aan het Aliens-bronmateriaal en voegt daar op sommige punten zelf wat aan toe.

En dat de game Aliens-DNA draagt, zie je aan veel dingen terug. Van de iconische wapengeluiden en de bekende Xenomorphs, tot omgevingen en voertuigen die zou uit de film zijn komen wandelen. Wie de franchise een warm hart toedraagt, gaat hier van smullen. Toch moet gezegd worden dat Aliens Dark Descent niet voor iedereen is. Zoals het wel meer RTS-games beaamt, vereist de titel best wel wat inspanning en tactiek om alles goed te laten verlopen.

Zo is het volbrengen van missies zelfs op medium (de ‘normal’ setting die de game kent) dikwijls al een pittig karwei. Op zich is een uitdaging goed, maar de moeilijkheidsgraad schommelt meer dan zou moeten. Zonder te veel in detail te treden om spoilers te vermijden, is het in de kern zo dat bepaalde vijanden aan het begin van de game plots een stuk dodelijker zijn dan ‘eindbazen’ later in het spel. Toch een beetje een scheve balans, die wel wat meer gestroomlijnd had mogen zijn.

Een deel van die frustratie zit hem ook in het feit dat je jouw squad indirect bestuurt. Jij wijst de locatie aan waar het viertal naartoe moet lopen en zij bepalen om welke obstakels ze lopen en wie er als eerste mag rondlopen. Hierdoor blijven losse soldaten soms net voor een bocht staan, waardoor ze gespot worden en je weer (onnodig) een gevecht in moet duiken met alle gevolgen van dien.

En dat is jammer, want op andere vlakken werkt die automatisering juist wel heel goed. Commando’s die je jouw squad geeft, worden snel opgepakt en ook het gebruik van de verschillende vaardigheden verloopt vlekkeloos. Bovenstaande ongemakken maken de game zeker niet onspeelbaar, verre van zelfs. Maar het is wel een pijnpunt dat door de stevige moeilijkheidsgraad extra opvalt in negatieve zin.

In datzelfde straatje valt ook de besturing van de camera in combinatie met de minimap. Het gebruik van de interface voelt soms wat ongemakkelijk. Je kan de camera via de map bijvoorbeeld snel verplaatsen, maar je kunt niet op de map een marker plaatsen voor jouw eenheid om zich naartoe te verplaatsen. Het is de finetuning waaraan het soms ontbreekt, waardoor nu her en der wat kinderziektes naar boven komen drijven die de spelervaring naar beneden halen.

Is Aliens Dark Descent door die pijntjes plots een slechte game? Nee, zeker niet. In de kern heb je hier te maken met een verfrissende RTS-game die de duistere spanning van de Aliens-franchise goed vertaalt naar een interessante tactische game, hetzij met wat kinken in de kabel. Het verkennen van de verschillende levels is spannend en uitdagend, al voelt de game soms wel oneerlijk en lastig aan.

Het onderhouden van jouw soldaten en diens gebreken is een leuke verdieping van de combat, waardoor je echt een eigen stempel op jouw squad kunt zetten. Je past jouw soldaten aan op jouw speelstijl. Kun je verder leven met de soms lompe besturing en de regelmatig onhandige interface, dan is Aliens Dark Descent een leuk uitstapje voor de RTS-fanaat die eens iets anders dan zijn vertrouwde smaakje wil proeven.