Alienation Review - Knallen tot je omvalt

Ontwikkelaar Housemarque had met Dead Nation een al sterke classic arcade shooter op zijn naam staan. Nu is het tijd voor de spirituele opvolger: Alienation. De game lijkt ergens wel op Dead Nation, maar doet zijn eigen ding. Of dat garant staat voor succes lees je in deze Alienation review.

In Alienation gaan we naar de nabije toekomst, waarbij ons fijne planeetje is overgenomen door aliens genaamd Xenos. Wij laten ons natuurlijk niet op onze kop zitten en trekken ten strijde in speciale exoskeletten. Een heel simpel verhaal, maar daar ligt natuurlijk de essentie van Alienation ook niet. En dat merk je heel goed.

In het begin krijg je een korte aankondiging van wat er precies gaande is en dat was het eigenlijk. Ook in de missies die volgen is er niet heel veel variatie aanwezig. Je moet van punt A naar B en dan vaak iets slopen of juist activeren. In de tussentijd moet je honderden Xenos om zeep helpen en dat is alles.

De variatie in de game komt dus niet vanuit het verhaal of de 20 missies die Alienation biedt, maar dat wil niet zeggen dat er niks te doen is. Integendeel. Iedere map barst van de extra evenementen. Er zijn natuurlijk de verschillende vijanden die je onderweg tegenkomt, maar zo nu en dan komt er ook nog een extra horde op je af. Je wordt dan letterlijk overspoeld door vijanden om af te maken.

Verder is er op de map nog altijd wel een baas of twee te vinden dat weer voor een extra uitdaging zorgt en wat evenementen waarbij je je plek moet verdedigen. Housemarque heeft dat gedeelte echt goed voor elkaar in Alienation.

Housemarque heeft er ook voor gezorgd dat je ogen flink verwend worden. De game oogt namelijk prima van het begin tot het eind. Je bekijkt de game altijd van bovenaf, net zoals in Dead Nation het geval was. Dit zorgt ervoor dat je constant midden in de actie zit, maar ook het overzicht bewaart als het even druk wordt op je scherm. En dat laatste is wel zo fijn, want het kan echt héél druk worden.

De lichteffecten in de game zijn ook goed, maar zorgen er soms ook voor dat er verwarring ontstaat. Alle Xenos schieten met energiewapens met flinke effecten, maar de Bio-Specialist heeft een Swarm skill, die heel vaak door teamgenoten beschoten zal worden. En dat kost kostbare munitie in sommige gevallen.

Verder voegt het gebruik van de lichteffecten ook meteen voor een levendige omgeving. Als er even geen actie op je scherm is (wat schaarse momenten zijn), heb je daardoor minder snel het gevoel dat je door een ‘doods’ level loopt.

Maar ook de verschillende klassen en wapens in de game zorgen voor een stukje variatie in Alienation, zoals dat ook met de loadout het geval was bij Helldivers. Jammer genoeg zijn er maar drie klassen om te kiezen, terwijl je met vier spelers kunt spelen. Maar dat mag de pret niet drukken.

Je kunt de rol van Tank, Bio-Specialist of Saboteur aannemen en ieder van deze klassen speelt behoorlijk anders. De Saboteur kan onzichtbaar worden, de Tank kan een schild genereren, terwijl de Bio-Specialist op zijn beurt vrienden kan helen. Daarbij heeft iedereen een uniek primair wapen, afgestemd op de klasse.

Onderweg vind je een hele berg, steeds sterkere wapens die op hun beurt weer allemaal anders werken. Een minigun heeft bijvoorbeeld een hoge fire rate, maar een missile launcher doet natuurlijk veel meer schade. Maar er is geen enkel wapen wat onbeperkt munitie heeft.

Naarmate jij meer lood in de rondte pompt raakt je wapen leeg, maar gelukkig laten gesneuvelde vijanden regelmatig munitie en andere loot vallen. Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad wordt de loot steeds beter, maar de kans dat je de pijp uit gaat ook steeds groter.

Alienation wordt namelijk echt heel uitdagend zodra je van de Rookie moeilijkheidsgraad af stapt en voor Professional of Veteran kiest. Het is dan ook geen game die gebouwd is om alleen te spelen. Dat kan natuurlijk wel, maar dan kun je er vanuit gaan dat je vaak de pijp uit gaat. Bovendien is het niet lang leuk in je eentje

De game is pas echt leuk als je met twee of meer spelers gaat spelen. Op dat moment worden de vijanden feller, sterker en de loot nóg beter. Met vier spelers wordt de game zelfs op momenten hysterisch druk. Zo druk dat je blij bent dat je een missie überhaupt haalt. En de loot die je dan krijgt maakt je bezwete shirt ineens een stuk minder belangrijk.

De loot die je op de grond ziet liggen is overigens alleen voor jou. De anderen zien dit niet, dus jatten is er niet bij. Het is echt een game waarbij je een team vormt en met elkaar moet overleven, dus is het ook zaak om elkaar te helpen en beschermen.

Alienation is dus echt gebouwd op de multiplayer, maar er zijn wel wat gebreken. Zo kun je nooit te ver van je teamgenoot afdwalen, want dan teleporteer je ineens terug. Even een kort ommetje om iets op te rapen is er dus niet bij. Daarnaast biedt de game geen offline couch co-op mogelijkheid. En dat is echt een gemis.

Een ander element wat niet heel fijn werkt in Alienation is de connectiviteit. Het kan tijdens een potje knallen met zijn vieren zomaar voorkomen dat je ineens geen vijanden meer kunt raken. Of in een nog erger geval zomaar uit de groep gegooid wordt. De loot hou je dan vaak wel, maar de XP die je verdiend hebt ben je kwijt.

Alienation is een game die met meerdere spelers erg tof is, maar als je alleen speelt niet zo goed aan slaat. De game ziet er prima afgewerkt uit en de omgevingen ogen levendig, maar het schort de game wel aan een en ander.

Zo mis je een lokale co-op en kun je online niet te ver afdwalen van de host. Daarbij is de connectiviteit niet altijd even goed, waardoor een missie nogal eens vroegtijdig afgebroken wordt. Al met al een is dit zeker een game die de moeite waard is voor de 20 euro die je ervoor neertelt.