Alien: Isolation Review

De laatste Alien game, Alien: Colonial Marines gooide eerst hoge ogen, maar stelde uiteindelijk flink teleur op veel vlakken. Creative Assembly heeft echter een hele andere visie op de Alien franchise en belooft ons met Alien: Isolation wat Alien hoort te zijn: horror, angst en de goede oude Alien stijl. Of dit gelukt is, lees je in deze recensie.

In 1979 kwam Ridley Scott met de eerste film in de Alien franchise. In de sciencefiction film komt de U.S.C.S.S. Nostromo op een onbekend signaal af wat van een oud ruimteschip afkomt. Nader onderzoek brengt de bemanning van het schip in diepe shit, want op dit ruimteschip huist een aantal wezens van verschrikkelijke aard: de Xenomorphs.

In de film kwam de bemanning er op een snelle en pijnlijke manier achter dat er geen sprake was van lieve poezelige beestjes, maar van verschrikkelijke moordmachines die gemaakt lijken voor de jacht. Het begon allemaal met de bekende facehugger die bemanningslid Kane te lijf ging en een Xenomorph in hem achterliet.

Deze Alien ploft later letterlijk uit Kanes lichaam en dit leidt tot een klopjacht, waarin de Alien al snel de meeste crewleden om het leven brengt. Niet zomaar. Nee, op de meest vreselijk mogelijke manieren, gewoon omdat het kan. Uiteindelijk overleeft alleen Ellen Ripley (Sigourney Weaver) het avontuur.

Helaas deed Ellen dit slechts om nog veel vaker geconfronteerd te worden met de Alien, met om te beginnen deel 2, getiteld Aliens. Maar er gebeurde tussen het eerste deel en het tweede deel veel meer bedacht Creative Assembly. En zo ontstond Alien: Isolation, waarin jij in de huid mag kruipen van Amanda Ripley, de dochter van Ellen Ripley uit de films.

Zij is al 15 jaar op zoek naar haar moeder nadat de U.S.C.S.S. Nostromo verdween. Er is een uitgerangeerd ruimtestation gevonden, waar wellicht de vluchtrecorder van de Nostromo te vinden is. Dit schip is de Sevastopol en Amanda is maar wat gretig om met een team op onderzoek uit te gaan.

Amanda treft echter meer aan dan haar lief is op de Sevastopol, maar laten we beginnen bij het begin. Amanda is een ingenieur zoals bijvoorbeeld in Dead Space de antagonist Isaac dat ook is. Je zult dan ook wel een heel aantal gelijkenissen met deze game kunnen maken.

Niet eens qua stijl (op dat gebied heeft Alien: Isolation ook wel gelijkenissen met Dead Space) maar dan wel in een hele eigen omgeving. Het gaat meer om je rol en wat je ermee doet. Je bent een engineer en dus handig met het fixen van dingen. Bijvoorbeeld het opnieuw bedraden van schakelaars of het hacken van deuren.

Je bent dan ook een groot gedeelte van de game bezig om dingen aan de gang te krijgen, te repareren, opnieuw te bedraden of op een andere inventieve manier te maken. En dat is logisch, want de Sevastopol is compleet naar de klote en bijna niks werkt fatsoenlijk.

Omdat je een ingenieur bent, ben je handig in het maken van je eigen shit. Je vindt overal onderdelen zoals lijm, batterijen of stukjes ijzer, waarmee je dus een eigen product kunt maken als je maar een blauwdruk hebt. Ook die kun je in de game overal en nergens vinden. De spullen die je kunt maken zijn bijvoorbeeld medkits, noisemakers en flash bangs.

En maak deze dingen maar, want je gaat ze zeker nodig hebben en meer dan eens. Alien: Isolation klinkt misschien een beetje als een engineer tycoon spelletje, maar dat is het zeker niet. Soms heb je het gevoel dat je alleen maar aan het sleutelen bent en dat is een beetje saai, maar dat is absoluut niet de intentie van de ontwikkelaar.

Nee, Alien: Isolation is ontwikkeld om de horror en de sfeer uit de Alien film over te brengen en dat is Creative Assembly behoorlijk gelukt. Vanaf het moment dat je de Sevastopol betreedt, bekruipt je een nostalgisch, maar vreselijk gevoel. Het schip lijkt in alles op de Nostromo uit de film.

We hebben het dan over de oude scifi stijl, dus met analoge computers, knoppen en hendels, maar vooral gigantische logge systemen. Dit heeft Creative Assembly echt goed voor elkaar en datzelfde geldt voor het horror gedeelte, of zeg maar gerust terror.

In het begin van Alien: Isolation word je namelijk ingeleid. Je komt op het schip, ziet een teringzooi, brandjes hier en daar, knipperende lampen, slecht verlichte ruimtes, doet wat ingenieurswerk enzovoorts. Dan kom je voorzichtig aan wat uitdagingen tegen. Het begint allemaal redelijk mild, maar je krijgt wel al heel snel het gevoel dat alles tegen je is.

De game heeft dus echt een leercurve. Je krijgt eerst te maken met wat simpele dingen, maar al snel kom je mensen tegen en die zijn niet vriendelijk. Daarna krijg je te maken met Working Joe, de synthetische mensen van het schip. Je raadt het al, ook zij zijn niet vriendelijk. Je zult moeten sluipen en slim moeten acteren om ze te omzeilen.

Uiteindelijk krijg je natuurlijk te maken met de hoofdattractie van deze terror rit, die je de rest van het spel op zal jagen: de Xenomorph. Verder zijn de mensen niet eens heel slim, ze lopen een beetje rond en zoeken je als je gezien bent, maar gaan al snel verder. Daar hoef je je geen zorgen over te maken.

De Joes zullen al iets meer moeite doen om je om zeep te helpen en kijken verder dan hun synthetische neus lang is, dus voor hen ben je ook niet in een kastje veilig als ze merken dat je in de buurt bent, maar de Xenomorph slaat alles.

Deze verschrikkelijke Alien zal je opjagen, op iedere piep of kraak die je maakt af komen, de buurt van je laatst bekende locatie uitkammen en je vinden. En dat laatste is het allerergste. Je kunt doen wat je witl, maar sterven zul je. Doodgaan doe je niet een keer, niet twee keer, maar aan de lopende band als je niet heel gewiekst te werk gaat.

De Xenomorph in Alien: Isolation hoort en ziet namelijk bijzonder goed, en acteert daar altijd naar, op in ieder geval de Normal en Hard instelling. Het spel is dan ook écht moeilijk, al heeft dat niet eens met de moeilijkheidsgraad te maken. Nee, het komt allemaal door die buitenaardse kuttekop die je opjaagt.

En een kuttekop is het echt. Je krijgt in Alien:Isolation op een gegeven moment de beschikking over handigheden om in leven te blijven, waaronder natuurlijk de bekende sensor. Dit ding helpt je op je missie door de locatie aan te geven van je doel, maar ook van de tegenstanders. Fijn, nu klinkt er ook nog een zenuwslopend piepje.

Ook krijg je wapens waaronder een revolver en een vlammenwerper, waarvan de laatste redelijk effectief is. Natuurlijk heb je veel meer wapens, maar die helpen vooral tegen de andere vijanden in de game. Helaas voor jou helpt eigenlijk niets je heel lang. Als je een paar keer hetzelfde trucje uithaalt, ga je alsnog dood.

Waarom? Nou, de Xenomorph leert van jouw acties en past zich daarop aan. Als jij dus telkens in een kast duikt als hij in de buurt is of steeds maar die vlammenwerper trekt, zal de Xenomorph je op een andere manier naar je grootje helpen. Je moet dus altijd op je hoede blijven en ook steeds inventief zijn om in leven te blijven.

En terwijl je in Alien: Isolation in leven probeert te blijven, en dat wordt op een gegeven moment wel lastig, moet je van hot naar her rennen, Collectibles als ID-tags, blauwdrukken, delen van de map en memo's verzamelen, en vooral proberen om niet in je broek te schijten of als een gillend klein kind je eigen kamer uit te rennen. Die neiging ga je zeker krijgen.

Het spel fuckt namelijk met je en dat komt simpelweg doordat alles zo verschrikkelijk goed over komt en in elkaar steekt. Natuurlijk is de opzet geniaal voor de franchise, maar dat is het niet alleen. De soundtrack doet ook wonderen (mede doordat de cast uit de film te horen is).

Gedurende het hele spel klinkt een beklemmende soundtrack tussen alle geluiden door, maar als je echt achterna gezeten wordt slaat deze beklemmende muziek om in paniekerige en opjagende muziek. Natuurlijk kun je dat juist echt niet gebruiken, maar het zorgt er wel voor dat je lekker in de game opgaat.

En niet alleen de soundtrack doet dit. Alien: Isolation kent niet één mindere textuur of verschrikkelijke misstap. Het enige wat je af en toe zult zien is een voorwerp dat ergens doorheen valt of een gezicht wat niet helemaal lekker geanimeerd is. Dat laatste is ook niet bijzonder erg, aangezien je iedereen vooral op afstand wil houden.

Tijdens de filmpjes van Alien: Isolation zit toch wel de grootste stoorzender in de game en dat is een haperende framerate. De filmpjes lijken soms niet helemaal lekker gerenderd, alhoewel alles er verbluffend mooi uitziet. Dit is erg jammer, want verder is de game nagenoeg perfect.

Alien: Isolation is dan ook een titel die de vorige game in de franchise ruimschoots goedmaakt. Op nagenoeg alle vlakken weet Creative Assembly te leveren wat beloofd is: geweldige graphics, een goede soundtrack en nostalgie.

Alles sluit netjes aan op de film en je hoort zelfs de stemmen van de cast uit het eerste deel voorbij komen. En wat de game vooral biedt is bloedstollende momenten waarop je het liefst onder je bedje kruipt, maar te bang bent dat er al een Xenomorph zit. Alien: Isolation is dus een instant buy.