Alan Wake's American Nightmare Review

Xbox 360-bezitters zitten al sinds de lancering van Alan Wake in 2009 te wachten op een vervolg. In plaats van een waardig vervolg heeft ontwikkelaar Remedy echter besloten om een spin-off van de game uit te brengen. Is Alan Wake’s American Nightmare genoeg om de fans tevreden te houden of had Remedy beter meteen met een volwaardig vervolg kunnen komen?

Alan Wake belandt in American Nightmare in een van de episodes van de televisieshow Night Springs. Deze serie was in het origineel ook te kijken op de televisies die door de game verspreid waren, maar nu speel je dus zelf mee. Als bonus is deze aflevering ook nog eens geschreven door Alan Wake zelf. Het wordt nooit duidelijk of Alan Wake dit avontuur nu echt beleeft of dat alles slechts een nachtmerrie is. Dat is het mysterie van Alan Wake, zullen we maar zeggen. In het eerste deel bleef je ook nog met heel wat vragen zitten en in American Nightmare is dat niet anders.

Alan wordt wakker in een stadje in een woestijn in Arizona. Hij weet niet wat hij daar doet of hoe hij daar komt, maar zodra hij begint te lopen begint hij locaties en gebeurtenissen te herkennen. Hij heeft het verhaal immers zelf geschreven. Deze vlagen van informatie zijn genoeg om precies te weten wat je moet doen om te overleven. Al snel komt Mr. Scratch in beeld die alle rariteiten maar al te graag voor zijn rekening neemt. Mr. Scratch is de kwaadaardige dubbelganger van Alan Wake die we ook in de eerste game al tegenkwamen. Nu is hij echter de duidelijke antagonist van het verhaal en hij is de enige die jou dwarszit. Met een beetje hulp van de vijandige Taken uiteraard.

Meer Taken, meer variatie, meer angst
Ook in Alan Wake’s American Nightmare zijn de Taken weer aanwezig. Deze door de duisternis overgenomen wezens doen precies wat Mr. Scratch van ze vraagt, en dat is jou tegenhouden. Je kunt de Taken op dezelfde manier verslaan als eerst. Je begint met je zaklamp op ze te schijnen om de duisternis weg te halen en vervolgens schiet je ze met een paar kogels neer. Precies hetzelfde is het nu ook weer niet. Remedy heeft namelijk een lading nieuwe vijanden in de game gestopt. Bijvoorbeeld de ‘Splitter’. Wanneer je met je zaklamp op deze wezens schijnt, splijten ze in tweeën en dan heb je twee Splitters. Die delen zichzelf ook nog een keer voordat je ze kunt vermoorden. Word je belaagd door twee Splitters lijkt dat in eerste instantie geen probleem, maar voor je het weet staan er acht Taken voor je neus en dan krijg je het wel benauwd.

Andere nieuwe Taken zijn gigantische hillbillies met cirkelzagen. Deze gaan je ook een hoop problemen bezorgen, want ze gaan niet zonder moeite naar het hiernamaals. Er zijn ook Taken die in een zwerm vogels kunnen veranderen. Gelukkig zijn deze vogels niet zo gevaarlijk als in het eerste deel. Deze Taken gebruiken hun deformatie vooral om achter je weer van gedaante te veranderen en je in je rug te steken. En dan zijn er nog de spinnen. Het blijven enge beestjes en als er twintig uit alle hoeken kruipen en op jou afkruipen is het een goed moment om een flashbang te gebruiken zodat je snel van die horror afbent. Het zijn heel wat toevoegingen en de afwisseling in Taken is erg welkom.

Drie keer rond
Er is heel wat minder variatie in de omgevingen. Hoewel de game zich op een heel andere locatie afspeelt dan deel één, zijn er niet veel nieuwe omgevingen om van te genieten. Je zult het met welgeteld drie locaties moeten doen. We moeten wel toegeven dat deze locaties goed in elkaar zitten en ook allemaal een andere sfeer met zich meebrengen. Wat we minder vinden is dat de drie locaties worden hergebruikt. Het verhaal bevindt zich namelijk in een ‘timeloop’. Je zult drie keer dezelfde dingen moeten doen voordat je bij het einde komt. Gelukkig niet letterlijk hetzelfde want dat zou wel heel saai zijn, maar het komt alsnog steeds op hetzelfde neer met lichte aanpassingen om het boeiend te houden.

Doordat je weer op dezelfde locaties komt, weet je een tweede keer al waar je heen moet. De singleplayer is daardoor sneller afgelopen dan we hadden gehoopt. Na iets meer dan vier uur ben je er al helemaal doorheen en daar kun je een uur bij optellen als je alle manuscript-pagina’s bij elkaar gaat zoeken. Dat zoeken naar nieuwe pagina’s in de verhaalmodus heeft in American Nightmare daadwerkelijk nut. Niet alleen voor de achievement, maar door de levels heen zijn wapenkisten verspreid die pas te openen zijn wanneer je een bepaald aantal pagina’s hebt gevonden. Op deze manier krijg je het zwaardere geschut in handen zoals een jachtgeweer en een machinegeweer. Deze wapens komen daarnaast nog ergens van pas.

Klamme handjes in de arcademodus
Naast de singleplayer bevat American Nightmare een arcademodus waarin je steeds moet zien te overleven tot de zon opkomt. Tien minuten lang moet je het volhouden terwijl golf na golf aan Taken op je afkomt. Heb je genoeg manuscriptpagina’s gevonden kun je ook in deze modus de vrijgespeelde wapens gebruiken, wat het een stuk makkelijker maakt. Niet te gemakkelijk hoor, je zult nog altijd met klamme handjes blijven zitten zodra je nog maar één minuut te gaan hebt en er een hele groep Taken om je heen staat. Deze arcadelevels zijn hartstikke verslavend en makkelijk op te pakken omdat ze maar tien minuten in beslag nemen.

Wat we echter niet snappen is waarom Remedy er geen multiplayer in verwerkt heeft. De Horde modus zien we tegenwoordig in heel wat games opduiken, met aan kop Gears of War, en daaruit blijkt wel dat zulke modi tien keer leuker zijn met een vriend naast je. Maar Remedy heeft de mogelijkheid er uitgelaten om de arcademodus met meer dan één speler te trotseren en dat is stiekem toch wel jammer. Gelukkig is de modus ook in je eentje erg geslaagd en vooral wanneer je de ‘Nightmare levels’ vrijspeelt, zul je je moeten inhouden om niet in een hoekje in de foetushouding op en neer te gaan wiegen.

Spannende sfeer, iets minder tijdens het verhaal
Sowieso is de sfeer in American Nightmare erg geslaagd. De geluiden kunnen je helemaal paranoïde maken terwijl de lichteffecten veel voldoening geven. Het enige wat we wel missen is de echt beklemmende sfeer, die in het eerste deel zo goed aanwezig was. Dan hebben we het vooral over de verhaalmodus. Die weet helaas niet zo angstaanjagend te zijn als gehoopt, maar dan kun je altijd de arcademodus spelen. Daar krijg je het gegarandeerd warm als er tientallen Taken op je afkomen. Al ligt het er ook een beetje aan welk level je speelt, maar de ‘Nightmare levels’ zijn in ieder geval erg spannend.

Goed vermaak
Alan Wake was een puur verhalende game, maar Alan Wake’s American Nightmare voegt een hele nieuwe modus toe: de arcademodus. Het is deze modus die ons het meest weet te overtuigen hier. Het is erg leuk om te doen, gemakkelijk op te pakken en de sfeer zit helemaal goed. Op de verhaalmodus hebben we helaas wel wat aan te merken. Het is net iets te snel voorbij en dat het verhaal zich herhaalt, is slim gedaan door Remedy, maar daardoor wel minder boeiend als je het voor de tweede keer doorloopt allemaal. Verder steekt de game wel prima in elkaar en bevat het een hoop nieuwe content in vergelijking met het eerste deel. We weten ons dus prima te vermaken met American Nightmare, maar een officieel tweede deel mag nu ook wel eens komen.