AirBuccaneers Review

Met vliegende houten schepen voorzien van zware kanonnen het luchtruim betreden terwijl je je mengt in een gigantisch gevecht tussen Vikingen en Boekaniers. Het lijkt op de natte droom van iedere opgroeiende jongen, maar de mensen van Ludocraft besloten van deze wens werkelijkheid te maken. Het resultaat: AirBuccaneers.

Iets wat sinds kinds af aan bij een hoop mannen is ontstaan, is de droom om piraat te worden. Een verlangen dat met de jaren verdwijnt, maar desondanks toch een klein plekje in ons hart weet te behouden. Niet zozeer het plunderen en moorden, maar eerder de droom om samen met je vrienden het onbekende te trotseren. Hetzelfde zien we ook bij AirBuccaneers. Tezamen betreed je het luchtruim in een gigantisch vliegend schip en samen laat je een spervuur van kanonnen klinken. Het enige nadeel is dat je ook als groep zijnde ten onder zult gaan.

Samen uit, samen thuis
In AirBuccaneers strijden de Vikingen en de Boekaniers tegen elkaar om de controle over het Noorden. Het spel beschikt alleen over een multiplayer modus dus verhalende elementen zul je verder niet vinden. Een potje is zo ingedeeld dat ieder team een basis heeft vanwaar iedereen een schip kan pakken en op kan stijgen. Beide volken beschikken over drie typen schepen waarvan er twee zijn voorzien van kanonnen, een met vier en de ander slechts met één. Het derde schip is gevuld met explosieven en heeft dan ook als enige functie om zo veel schepen als mogelijk met zich mee te nemen naar de diepte.

Hiermee is ook echt alles gezegd. AirBuccaneers is een typisch gevalletje van 'wat je ziet dat krijg je ook'. Je begint, klimt aan boord van een schip en je schiet op de vijand. En als je dood bent, begint het hele verhaal opnieuw. Toch is er nog enige vorm van magie terug te vinden. Iets wat het spel bijzonder maakt en ervoor zorgt dat je niet kunt stoppen met spelen. Zelden brengt een game namelijk de noodzaak voor coöperatief spelen zo goed naar boven als AirBuccaneers. Hoe je het wendt of keert je kunt zo’n schip, op het 'kamikazeschip' na, niet alleen besturen. Je hebt een kapitein nodig, spelers die de kanonnen bedienen, iemand die het schip repareert, mensen die enteren, maar ook mensen die de vijandige enteraars juist afweren. Kortom je wordt gedwongen om samen te spelen, want als het schip ten onder gaat zal de complete bemanning mee de diepte in worden gezogen.

Heb je dan eenmaal een goed team, dan is de beloning wel groots. Wanneer de kapitein het schip perfect langszij een ander schip vliegt en wanneer het kanonvuur losbarst, geeft dat enorm veel voldoening. Zelfs als jij slechts degene bent die het schip bestuurt. Zodra het schip dan naar beneden stort met de complete bemanning er al schreeuwend bij, betrap je jezelf al snel op een glimlach. Daarbij krijgt de complete bemanning ook nog eens de ervaringspunten. Punten waarvoor je uiteindelijk nieuwe kledij en perks ontgrendelt voor jouw karakter. Alleen al het aanwezig zijn op een schip levert de nodige punten op. Op die manier krijg je niet dat iedereen gaat vechten om zo nodig een kill te maken. Sterker nog deze worden niet eens weergeven op het scorebord.

Hetzelfde luchtruim
Maar hoe magisch dat coöperatieve gevoel ook is, ontwikkelaar Ludocraft had eigenlijk best nog wat meer mogen experimenteren met de verschillende levels. Met ieder nieuw potje wijzigt ook het landschap. Dus de ene keer ligt er een paar honderd meter onder de schepen sneeuw en de andere keer is het gras. Iets wat alleen opvalt in die enkele seconden van je vrije val waarin je slechts een meter van de grond bent verwijderd. Gelukkig wordt er nog wel enigszins een poging gedaan om het landschap interessant te maken. In een van de levels is bijvoorbeeld een grote tornado te vinden in het midden van de kaart en in een ander level zijn er allerlei zwevende eilandjes in de lucht. Niemand is zo stom om in die stilstaande tornado te vliegen, maar die kleine eilandjes maken het tenminste wel interessant. Er is zo veel meer mogelijkheid tot schuilen en ook voor de kapitein wordt het een grotere uitdaging om overal tussen door te manoeuvreren. Hier zouden wij dan ook graag meer van willen zien.

Boekanier of Viking?
Hoewel we treuren om oninteressante levels, is een slechte balans juist nog funester voor een multiplayer game. Iets waar AirBuccaneers helaas ook mee te maken heeft. Iedere speler is namelijk geheel vrij om te kiezen of hij een Boekanier of een Viking is. Keuzevrijheid moedigen we normaal gesproken aan, maar hier werkt het averecht. Met een spelersbasis die al vrij klein is, vechten de betere spelers aan de kant van de Boekaniers. Voor een nieuwe speler die keer op keer als Viking zijnde wordt ingemaakt is de keuze dan al snel gemaakt. Het maakt verder geen donder uit voor welke kant je vecht op het kleurtje na, dus waarom wordt er niet gekozen voor een automatische indeling aan het begin van ieder potje? Een zaak waar hopelijk met een latere update nog iets mee wordt gedaan.

Een zinkend schip
AirBuccaneers vaart als een prachtig schip de haven uit, maar blijkt uiteindelijk toch niet bestand te zijn tegen de hoge golven. Iedereen die als kind piraatje speelde móet zich aangesproken voelen door deze game. Het enteren van vijandige schepen, het afvuren van kanonnen en het draaien aan het roer roept dat authentieke piratengevoel perfect op. En de goedwerkende coöperatieve elementen zijn hierbij het kersje op de taart. Maar hier blijft het jammer genoeg bij. Met dezelfde routine steeds opnieuw is het kort gezegd een beetje simpel. De levels voegen daarbij ook nog eens weinig toe aan de gehele ervaring en de slechte balans is soms tenenkrommend. Kortom, het is een leuke game met een uitermate interessant concept dat gewoonweg niet goed van start gaat. Iets wat met updates hopelijk nog goed komt.