Air Review - Een wereld zonder schone zuurstof

Air, een thriller met veel invloeden van The Walking Dead. Niet dat de film veel zombies bevat. Nee, Robert Kirkman produceert de film, en Norman Reedus (Daryl Dixon) speelt een van de hoofdrollen. Of de film het kijken waard is, lees je in de Air review.

Een doemscenario is iets wat je dikwijls in films tegenkomt. Hoe vaak is de mens al niet aangevallen door buitenaardse wezens, of gedomineerd door robots of natuurgeweld? Kijken wat er met ons als soort zou kunnen gebeuren blijft populair, met grootse effecten en een containerlading actie.

Air schotelt opnieuw een dilemma voor de mensheid voor, maar doet dit op een veel kleinere schaal. De aarde is dit keer door de mens zelf om zeep geholpen, dankzij het gebruik van chemische wapens. De adembare lucht op onze planeet is dodelijk geworden en een select aantal mensen is gaan schuilen in ondergrondse bunkers, en worden in een kunstmatige slaap gehouden.

Bauer (Norman Reedus) en Cartwright (Djimon Hounsou) zijn twee monteurs die elk half jaar ontwaken om de apparatuur in de bunker te controleren. Tevens checken zij op deze momenten of de aarde al weer bewoonbaar is. Het klinkt als een hele toffe setting voor een film. Op papier is dat zeker waar, maar in de praktijk is Air helaas een stuk minder overtuigend.

Als kijker begint het verhaal als Bauer en Cartwright weer ontwaken voor een nieuwe check. Het lijkt een doodnormale controle, maar dat verandert als er brand uitbreekt in het complex. Een van de slaapcabines is hiermee vernield en reserve onderdelen zitten ergens in een bunker verstopt. Bovendien vecht het tweetal tegen de klok, want tijdens elke controle is er maar voor anderhalf uur aan lucht.

Op dat moment ligt de prioriteit opeens heel ergens anders. Er moet zo snel mogelijk extra lucht het complex in, en de slaappod moet gerepareerd worden. Dit zou een spannende achtbaan moeten opleveren, maar dat valt helaas erg tegen. Het tweetal wordt tijdens hun avontuur wel tegengezeten, maar dit bestaat veelal uit gesloten deuren en andere hindernissen. Menselijke weerstand is er niet, want alle andere personen liggen in een diepe slaap.

Tijdens de zoektocht komen Bauer en Cartwright echter ook achter feiten die ze niet voor mogelijk hadden gehouden. Niet alles is wat het lijkt buiten de bunker. Deze feiten zorgen ook voor spanning tussen de twee protagonisten, en dat is het moment waarop de film eindelijk echt wat spanning krijgt. Dan zit je echter al een heel stuk in de film, en actie laat daardoor wel erg lang op zich wachten.

Die actie is dus niet helemaal lekker verdeeld, maar in feite is dat ook niet hetgeen waar de film het van moet hebben. Dat zijn in feite de morele dilemma’s die voorgeschoteld worden tijdens de 91 minuten van de film. Het idee achter de situatie, een wereld met verontreinigde lucht, is tof en origineel. Het is dan ook jammer dat de gebeurtenissen in de film dat thema niet net zo sterk weten neer te zetten.

En dat is jammer, want er had zoveel meer met dit concept gedaan kunnen worden. Air heeft een tof concept, maar de uitvoering is niet je van het. De claustrofobische gangen en zalen van de bunker geven tijdens de gehele film een prettige spanning met zich mee, maar de plotontwikkeling stelt teleur. Op sommige momenten is de film zelfs een beetje saai. Er gebeurt gewoon te weinig, en op die momenten is er ook geen sterke dialoog die een scene alsnog interessant maakt.

Pas tegen het einde aan wordt Air spannender en leuker, maar dan ben je al bijna bij het einde. Het acteerwerk van Reedus en Hounsou is niet slecht, maar het overtuigt ook niet echt. In zo’n korte tijdsspanne is het ook lastig om echt een goede band te krijgen met de hoofdpersonen en daardoor voel je ook niet echt mee met hetgeen dat het tweetal meemaakt. Echt zonde, want er had echt meer in Air gezeten.