A Way Out Review - Uniek maar met beperkingen

Ontsnappen uit een gevangenis doe je niet in je eentje. Net zoals Andy zijn maat Red nodig heeft in The Shawshank Redemption, hebben Leo en Vincent elkaar nodig in A Way Out. In deze A Way Out review lees je of dit duo de perfecte ontsnapping kan uitvoeren.

Meteen toen A Way Out werd aangekondigd tijdens E3 vorig jaar wist de game indruk te maken. De game geeft namelijk een unieke twist aan de manier van samenspelen in games. Daarnaast is A Way Out een passieproject van regisseur Joseph Fares, die we niet alleen onthouden hebben door zijn charmante accent maar ook door de vorige game waar hij aan heeft gewerkt: Brothers A Tale of Two Sons. Brothers biedt een triest avontuur dat ondanks zijn verhaal enkel in singleplayer te spelen is.

A Way Out gaat naar het andere eind van het spectrum en is enkel coöperatief te spelen. Dit kan zowel samen op de bank of via de online multiplayer. In beide gevallen hoef je de game maar één keer aan te schaffen. Super handig, want zo hoef je maar een keer de al verlaagde prijs van 30 euro te betalen, terwijl je technisch gezien twee kopietjes krijgt van de game.

De speler die Vincent Moretti kiest, komt vers binnen in de gevangenis. De andere speler bestuurt Leo Caruso, die al een aantal maanden rondloopt binnen de muren. Beide karakters krijgen niet meer dan een korte omschrijving bij het opstarten van de game, maar al gauw worden ze verder en verder uitgediept, totdat je niet eens meer doorhebt dat het eigenlijk criminelen zijn die met een reden vastzitten.

Tijdens de opening merk je meteen waarom A Way Out uniek is. Terwijl Vincent aankomt en enkele tussenfilmpjes door moet om in te checken kan Leo vrij rondlopen en andere gevangenen aanspreken. Nou kan het soms wel verwarrend zijn als aan beide kanten een gesprek gaande is, dus ondertiteling is een pré. Gelukkig heeft de game door welk gesprek belangrijker is en die audio wordt dan ook geprioriteerd bij die betreffende gesprekken.

Als de ene spelers iets belangrijks doet, schuift de deellijn opzij zodat je meer kunt zien op de ene helft van het scherm. De hele game door worden er moeiteloze overgangen gemaakt om Vincent en Leo optimaal in beeld te brengen. Dit bereikt zijn hoogtepunt in een scène in een ziekenhuis waarbij er continu gewisseld wordt tussen de twee personen, terwijl deze agenten proberen te ontlopen. Een beter voorbeeld waarom de co-op in A Way Out fantastisch is, is er niet.

A Way Out levert een ervaring die regelmatig de grens tussen film en game overschrijdt. De gameplay is dan ook niet heel diepgaand en komt er meestal op neer dat je een knop indrukt of ingedrukt houdt. Enigszins past dat bij de filmische aard van de game, maar aan de andere kant voelt het alsof je een film van 6 tot 8 uur aan het kijken bent. De gameplay voegt weinig toe om de ervaring naar een hoger niveau te tillen.

Enkele rustigere momenten worden aangevuld met kleine interacties die voor wat afwisseling moeten zorgen. Zo kun je een potje darten of een gekke versie van Pong spelen op een arcadekast. Het zijn echter simpele minigames die weinig extra vermaak toevoegen. Je wordt met grappige trophies of achievements beloond als je deze extra dingen doet, maar daar blijft het dan ook bij.

In de laatste paar uurtjes vormt de gameplay zowaar een obstakel. In een vuurgevecht wordt pijnlijk duidelijk dat shooterelementen niet tot de sterke punten van ontwikkelaar Hazelight Studios behoren. Mikken voelt alsof je vingers spontaan in de knoop zitten. Het had geen kwaad gekund om deze mechanieken nog wat verder uit te werken voor de lancering van de game.

Losstaand van dit minpunt moet wel gezegd worden dat A Way Out een erg prettige flow heeft qua gameplay. Sommige secties kun je op je gemak doorlopen terwijl je van de mooie uitzichten geniet, terwijl je op andere momenten een super intense achtervolging hebt waar je op het nippertje weet te ontsnappen. Er zijn vuurgevechten die misschien minder prettig zijn, maar er zijn ook stukjes waarbij je voorzichtig rond moet sluipen waarbij het hart in je keel klopt als je bijna ontdekt wordt.

Hier en daar vraagt de game je om een keuze te maken over het plan van aanpak. Vincent is een rustige kerel die liever geen extra aandacht naar zich trekt, terwijl Leo juist heel rechttoe rechtaan is en een agressieve kant heeft. Het is aan de twee spelers om tot een besluit te komen over wat de beste manier is om het verhaal te vorderen. Je komt altijd uit op hetzelfde punt, maar het is een manier om het avontuur iets persoonlijker te maken.

Zo zijn er goede ideeën in overvloed aanwezig die helaas niet allemaal even zorgvuldig zijn uitgewerkt. De co-op is zeker uniek en er wordt een verhaal voorgeschoteld dat indruk weet te maken. Qua gameplay en afwerking laat ontwikkelaar Hazelight toch wat steken vallen.

A Way Out heeft daardoor absoluut zijn gebreken, maar het is de vraag of dat je tegen gaat houden om te genieten van de ervaring die je krijgt. Moet je de co-op modus van Far Cry 5 in de wacht laten staan om eerst A Way Out samen te spelen? Nee, waarschijnlijk niet, maar voor 30 euro krijg je een emotionele rit en een unieke co-op ervaring met nu al een van de leukste duo's van het jaar.