22 Jump Street Review (Blu-ray)

Jonah Hill en Channing Tatum hebben geen uitleg nodig, zij weten hoe je een frisse komedie moet afleveren. Dat bewezen ze in 21 Jump Street en dat doen ze nog eens haarfijn over in 22 Jump Street.

De acteurs zijn een gouden duo. Net als in 21 Jump Street werkt het tweetal bij de politie en gaan ze wederom undercover op een highschool. Ze zien er niet helemaal geloofwaardig uit om door het leven te gaan als 19 jaar met een rimpel hier en daar, maar swa, no big deal.

Het feest kan dus al gauw beginnen. Op een universiteit is een meisje overleden en wordt er gerommeld met drugs. Schmidt (Hill) en Jenko (Tatum) moeten dus zien hoe de vork in de steel zit. Het contrast tussen de twee is groot. Niet alleen is Jenko de knappe spierbundel van de twee en Schmidt een beetje de lelijke, dikke sul. Ook hun interesses op tijdens hun 'schooltijd' zijn duidelijk anders.

Jenko kiest voor een undercover carrière als lid van de stoere boys in een footballteam, waarbij het draait om één ding: zuipen en feesten als een malle! Schmidt kiest voor de studenten die onder het genot van een wijntje liever filosoferen over het leven. Natuurlijk, ze spelen typetjes, maar met verve.

Het verschil met 21 Jump Street is dat het duo nu niet alles meer samen doet, maar los van elkaar op zoek gaat naar de dader van de drugszaak. Ondertussen zorgt dit voor wat wrijving in de relatie van de ‘bro’s’. Schmidt en Jenko zijn niet alleen aan het werk, maar komen er ondertussen ook achter wat ze precies van elkaar vinden. Vindt Jenko Schmidt wel zo’n goede collega? Is hij niet een beetje saai? Hij schijnt nu veel meer lol te hebben met zijn buddy uit het Footballteam. Kortom, de relatie van de twee wordt aan de tand gevoeld. Al blijft 22 Jump Street natuurlijk een Hollywoodfilm met een voorspelbaar einde. But who cares?

Hoewel 21 Jump Street origineler uit de verf kwam (met een gastrol voor heer Depp!) is 22 Jump Street geen slechte komedie. De doorgewinterde filmkijker wordt getrakteerd op verwijzingen naar vele films. De ene grap ligt er bovenop, de andere niet. Er is een scène waarin Schimidt lekker door een bocht drift en keihard roept dat dat fast ging, maar niet zo furious. Die grap haalt iedere kijker eruit.

Andere grappen vat je als je films gezien hebt, zoals het bro en dude naar elkaar blijven roepen; een parodie op Dude, Where’s My Car. De magie in die film is beter tussen de twee hoofdrolspelers, maar het mag de pret niet drukken. De grappen zijn stuk voor stuk wel degelijk geslaagd in 22 Jump Street.

En de mix tussen komedie en actie is verfijnd. Want tussen alle domme grappen moet natuurlijk ook wat politieactie zitten, zoals shootouts en de inzet van voertuigen. 22 Jump Street heeft het allemaal. Wat ook sterk is dat de grappen niet allemaal dom zijn, de film neemt ook bepaalde opvattingen op de hak. Zoals het gegeven dat filmvervolgen vaak slechter zijn en door daar op in te spelen en het te benoemen, slaagt die metavisie.

De blu-ray ligt vanaf 22 oktober in de winkels en dat schijfje zit boordevol extra’s. Zo kun je genieten van verwijderde scènes, extra grappen en nog veel meer. Het plezier van twee uur kijken voor de film wordt dus met gemak verdubbeld en daarmee is de blu-ray zeker een aanschaf waard.

Het valt nu alleen te hopen dat er niet een vervolg komt op 22 Jump Street, want dan wordt de koe toch wel erg uitgemolken. Het kan. Maar liever niet. Blijf vooral aan het einde zitten, want de aflevering toont hilarisch hoe er nog tientallen vervolgen zouden kunnen komen. Diverse filmposters en thema’s worden voor schut gezet. Prachtig. Mits het dus blijft bij die grap, want 23 Jump Street is echt niet nodig.