11-11: Memories Retold Review - Een uniek oorlogsverhaal

Sarajevo. 1914. Frans Ferdinand van Oostenrijk wordt neergeschoten. Het begin van de Eerste
Wereldoorlog is een feit. Een tijd waarin mensen moeten overleven en in situaties terecht komen waarin ze
helemaal niet verzeild willen raken. Zo ook de Duitser Kurt en de Canadees Harry. In deze 11-11:
Memories Retold review lees je meer over deze game die zich laat kenmerken door een unieke stijl.

Het eerste dat opvalt zodra je de game in je console schuift is het smoel van het spel. De gehele game laat zich kenmerken door impressionistische strepen. Een schilderij dat tot leven komt. Het is net even anders dan de cel-shaded game Valiants Hearts; The Great War die zich ook afspeelt ten tijde van de Eerste Wereldoorlog.

Waar je de eerste minuten alleen maar kunt genieten van de levende penseelstreken, moet gezegd worden dat het impressionisme later iets te veel van het goede wordt. Een game die zo zwaar leunt op een goed verhaal - en gebaseerd is op ware gebeurtenissen - verdient het om beter getoond te worden. De stijl is te vaag. En dat terwijl het verhaal zo indrukwekkend is om te volgen. Kortom, het verhaal wordt onvoldoende eer aan gedaan met de art-keuze.

Ontmoet Harry, een Canadese jongeman (naar schatting begin 20) die dol is op fotograferen. Hoewel hij een oogje heeft op Julia moet hij opeens naar het front. Niet om te vechten, maar om foto’s te maken. Totaal onvoorbereid belandt hij in loopgraven en moet hij dood en verderf vastleggen op camera. Als speler voel je al snel een band met de sympathieke jongeman die totaal geen kwaad bloed in diens aders lijkt te hebben. Iets wat alleen maar aangestuurd wordt door het geweldige stemacteerwerk van Elijah Wood (Frodo uit The Lord of the Rings).

Op andere momenten speel je niet als Harry, maar als Kurt. Een volwassen Duitse man die op zoek is naar zijn zoon Max. Waar in de oorlog is hij zijn zoon kwijtgeraakt? Hij zal er alles aan doen om zijn geliefde Max terug te vinden. Het gezin is verscheurd van verdriet. Net als met Harry voel je je als speler al snel betrokken bij het noodlot van Kurt, wiens stem daadkrachtig wordt verzorgd door Sebastian Koch (Zwartboek, Das Leben der Anderen). De vraag is alleen met wie voel jij je als speler meer verbonden voelt. Wiens levensverhaal interesseert je net even meer?

11-11: Memories Retold voert je langs drie acties waarbij je continu de keuze kunt maken vanuit de ogen mee te kijken vanuit Harry of Kurt. Jij als speler hebt de regie dus in handen. Wat vervolgens voorgeschoteld wordt is een ontluikend verhaal. Qua genre is een de game een avonturengame. Er wordt niet geschoten, er wordt zo goed als geen gebruik gemaakt van platform-elementen (op de losse stukken na waarin je een kat bestuurt) en verder zijn puzzels slechts in minimale aantallen aanwezig. Waar het allemaal om draait is het verhaal van twee ‘soldaten’ die elkaar vroeg of laat zullen tegenkomen.

Als speler leef je naar dit moment toe. Continu speel je een stukje als Harry, om weer verder te gaan met Kurt en dit gaat net zo lang door tot het moment waarop jullie elkaar tegenkomen. Dit is al vrij vroeg in de game. Het is een spannend gegeven. Want wat doen twee vijanden die noodgedwongen in een oorlog zitten en eigenlijk helemaal geen vechtersbazen van nature zijn? Ze spreken elkaars taal niet, maar willen elkaar duidelijk niet meteen afmaken... toch?

Dat de game geïnspireerd is door ware gebeurtenissen maakt de beleving van de game nog intenser. Als speler kun je continu meeleven met alles wat er gebeurt. Een dijk van een soundtrack zorgt bovendien geregeld voor kippenvel. Spelers krijgen veel toffe momenten voorgeschoteld en het wordt steeds spannender.

Zeker als 11 november aanbreekt. Op 11 november 1918 gebeurt er iets belangrijks, vandaar de titel. De oorlog is dan bijna ten einde. En jij als speler moet een belangrijke beslissing maken. Wie ben je trouw? Je eigen land of heb je opeens een nieuwe vriend gemaakt? 11-11: Memories Retold brengt geweldig in kaart wat een oorlog met je kan doen en dat niet alles zo zwart-wit is. In totaal heeft het spel zeven einden en het loont om ze allemaal te spelen. Niet alleen voor het behalen van de achievements, maar puur vanwege het verloop van de levens van de spelers. Het verhaal van de game is duidelijk de unique selling point.

Al kun je je afvragen in hoeverre je met een game te maken hebt. Meer dan rondlopen, wat foto’s maken en soms eens een puzzel oplossen biedt de game niet. Dan kun je jezelf de vraag stellen of 11-11: Memories Retold niet net zo goed als documentaire uitgebracht had kunnen worden. Ja, dat had gekund. Maar de manier zoals het verhaal nu gepresenteerd wordt, zorgt er misschien net even meer voor dat je je nog beter kunt inbeelden hoe bepaalde situaties destijds waren.

Het enige vervelende is alleen dus die irritante grafische stijl, die op een gegeven moment roet in het eten gooit. Impressionisme is alles behalve duidelijk en dat staat in de weg bij het behalen van diverse collectibles, waarmee je achievements vrijspeelt. Sommige zijn bijna onzichtbaar en voor iemand die de game op honderd procent wil uitspelen is dat helaas vervelend.

Losgezien daarvan is 11-11: Memories Retold een prachtige game, een die je gespeeld moet hebben als je houdt van verhalende spellen. Het is triest dat de Eerste Wereldoorlog ooit heeft moeten plaatsvinden, gelijktijdig levert het nog altijd verhalen op van mensen met heldendaden. Het is dan ook niet zozeer de terreur die centraal staat in 11-11 Memories Retold, maar meer de helden van toen.

In hoeverre jij als speler een held wordt op het einde, bepaal je helemaal zelf. Een slechte afloop is mogelijk, maar ook een goede. Voor 30 euro heb je een verhaal dat ongeveer vijf uur lang boeit van a tot z. De stijl is misschien iets te veel van het goede geweest, maar een unieke ervaring staat gegarandeerd op je te wachten. Met een dikke, dikke pluim voor Wood en Koch die het spel naar ongekende hoogtes brengen met voice-acting waar je U tegen zegt.