Spec Ops: The Line Preview

Verminkte lichamen, een met fosfor doordrenkt landschap, catastrofale zandstormen, een hoofdpersonage dat psychisch gestoord wordt: het zijn elementen die de boventoon voeren in onze speelsessie met Spec Ops: The Line afgelopen week. De verhaalgedreven first-person shooter van ontwikkelaar Yager blies ons op speltechnisch vlak eerst nog niet van onze stoel. Uitgever 2K Games wil die twijfel wegtrekken en nodigde ons om die reden in Breda uit voor een derde, laatste presentatie alvorens de game in de winkel ligt.

Een gat in de markt. Dat ziet 2K Games met Spec Ops: The Line volgende maand. De game verschijnt 29 juni voor alle platformen en is zowat de enige third-person shooter die rond die tijd uitkomt. Met nog een beetje reclame en marketing kan het spel nog best binnen korte tijd een miljoen keer over de toonbank gaan. Laatst verscheen al de demoversie voor de consoles, die het bijzonder goed heeft gedaan. Er is dus belangstelling voor Spec Ops: The Line en gezien het resultaat is dat plausibel te noemen.

In onze speelsessie starten we waar we de laatste keer eindigden. Hoofdpersonage Martin Walker loodst zijn team in het zandovergoten Dubai door de vijandelijke eenheden en trotseert tegelijkertijd verwoestende stormen en dodelijke gassen, zoals fosfor. Vooral dat laatste was in ons level ruimschoots aanwezig. De lucht is dof, mistig en bovenal schadelijk voor het menselijk lichaam, iets dat duidelijk effect heeft op Walker en zijn teamgenoten. Door de erbarmelijke omstandigheden raken ze dikwijls verzeild in ruzies en krijgen ze veel mentale tikken te verduren. Deze deprimerende karakters passen goed bij de zwartgallige sfeer die Spec Ops uitstraalt.

Een aangrijpende game
Vrolijk is Spec Ops: The Line dan ook allerminst. Er zijn verminkte vrouwen, opgehangen mannen, uitgedroogde kinderen en afgehakte ledematen. Nee, blij zul je van het spelen van de singleplayer in elk geval niet worden. Dat uit zich ook in de ethische keuzes die je veelal moet maken. Zo is er op een gegeven moment een scène die zich afspeelt onder een viaduct waar twee mensen aan zijn opgehangen. Op de radio klinkt de moordlustige Judas, die je met zijn giftige teksten het leven zuur maakt.

Aan jou de keuze: of je neemt het risico en schakelt de sluipschutters op de verhogingen uit, of je redt één van de twee burgers en laat de ander sterven. Ze hebben allebei in het verleden fouten gemaakt en een van hen moet daarom boeten. Je kan ze dus ook gewoon allebei doodschieten. Wat je ook doet, iedere keuze heeft andere consequenties voor het verloop van de verhaallijn. Een gegeven dat je niet zo heel vaak ziet in shooters, BioShock en Mass Effect daargelaten. Alles bij elkaar genomen is het niet onlogisch dat Yager zijn inspiratie haalt uit de filmklassieker Apocalypse Now en het boek Heart of Darkness, waarbij dit soort gruwelijkheden eveneens niet op één hand te tellen zijn.

Coversysteem werkt nu wel
Net zoals in de vorige impressies werd verteld, steelt het verhaal-gedreven karakter weer de show in Spec Ops: The Line. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit ook deels kwam omdat de shooter nog niet echt uitblonk in de animaties, de gevechten en het leidinggeven, kortom alles wat met het speltechnische aspect te maken heeft. Hoewel er nog het één en het ander schort, kunnen we constateren dat Yager de afgelopen maanden hard en met succes heeft gewerkt aan de combat.

Deels komt dit door een verbeterd animatiesysteem. Weliswaar is het niet zo indrukwekkend als in Gears of War, toch is het goed genoeg. Voorheen bewogen schuilende soldaten niet vloeiend en was het snel verplaatsen naar een andere schuilplaats haast onmogelijk. Dit probleem is verholpen en dat is een verademing. Opeens schiet Spec Ops: The Line bijzonder lekker en kan het zich meten met de third-person shooters van vandaag de dag.

Een stuk pittiger gemaakt
Yager heeft ook van het visuele aspect kaas gegeten. De texturen hebben nu bijvoorbeeld veel meer detail en opeens is daar anti-aliasing die het geheel net wat scherper maakt. De omgevingen krijgen daardoor meer diepte en dat is prettig voor een game die zich een prachtige woestijnsetting als Dubai afspeelt. Tijdens een gevecht dook er zelfs plots een groteske zandstorm op die het zicht verblindde en het gevecht drastisch veranderde. Nog meer doken vijanden achter verspreidde brokstukken en auto’s, zodat ze je na de storm flink te grazen konden nemen.

Spec Ops: The Line is dan ook geen shooter waarbij je hersenloos het slachtveld inrent en zo even vijf headshots uit kunt delen. De game draait om tactiek, samenwerking en om het zuinig aan doen met je kogels. Net zoals in BioShock – waar het art design sterk naar neigt – is munitie schaars en dien je er zorgvuldig mee om te gaan. We hebben meerdere keren het loodje gelegd toen bleek dat ons magazijn aan gort geschoten was. Geef daarom vaak orders aan je teamgenoten. Laat ze die ene vervelende sniper uitschakelen, zodat jij je met andere dingen bezig kunt houden.

Flink verbeterd
Yager luistert goed naar de kritieken. In drie maanden tijd heeft zij in Spec Ops: The Line het matige animatiesysteem, de onscherpe visuele aspecten en de lage moeilijkheidsgraad aan banden gelegd. De shooter speelt en bestuurt nu lekker, ziet er prachtig uit dankzij een origineel design en is door een aantal tactische elementen nog aardig pittig. Het paradepaardje van Spec Ops: The Line blijft natuurlijk het verhaal, dat ook in deze speelsessie weer overtuigt in zijn heftige scènes. Een duistere game voor in de hopelijk zonovergoten zomer.