Sly Cooper: Thieves In Time Preview

Laten we dit stuk beginnen met een oproep. En wel aan de auteurs van de Dikke van Dale. Want, beste woordenboekschrijvertjes, er is tot op heden nog geen Nederlandse vertaling voor het woord ‘sleeperhit’. Ofwel, een product dat kwalitatief hoge ogen gooit, maar zich niet in de schijnwerpers heeft kunnen zetten. Wat de benaming ook wordt, maakt ons niet uit, als we op korte termijn de Sly Cooper-reeks maar correct kunnen definiëren. Want hoe je het ook wendt of keert: de pluizige wasbeer heeft in het PS2-tijdperk lang niet de verdiende aandacht gekregen. Des te meer reden voor Sly Cooper: Thieves In Time om het tij te keren.

Het is inmiddels zeven jaar geleden dat de bekendste dief van Sony en zijn kleurrijke bende sidekicks zich voor het laatst hebben laten horen. Oké, er was vorig jaar de Sly HD Collection, een ode aan de geschiedenis van de serie, met HD-poetsbeurten van Sly Raccoon and the Thievius Raccoonus, Sly 2: Band of Thieves en Sly 3: Honor Among Thieves op één blu-ray. Maar dat betitel je niet als comeback. Met de collectie wilde Sony de cartooneske, cel-shaded gameplay van deze geniepige wasbeer eerst meer onder de aandacht brengen, voordat het weer met een volwaardig avontuur zou komen.

Voor het volgende deel zit niet Sucker Punch, maar Sanzaru Games, bekend van Secret Agent Clank, achter de knoppen. Speltechnisch heeft dit geen consequenties voor de serie; het lijkt erop alsof uitgever Sony de Amerikaanse studio erop heeft aangewezen dat de serie bij zijn identiteit moet blijven. Thieves In Time bevat zoals vanouds eenvoudig klim-en klauterwerk en gemakkelijke gevechten die weinig tot geen diepgang bieden. Dit kan nieuwkomers afschrikken, vooral als deze bekend zijn met soortgelijke series als Ratchet & Clank. Doorgewinterde Racoonfans mogen echter hun vingers alvast aflikken.

Feest der herkenning
De spelformule van Sly wordt getypeerd door een unieke uitgewerkte cartoonstijl die herinneringen oproept aan de beste Tom & Jerry-afleveringen, met hier en daar invloeden van de oude James Bondfilms. Zo ook bij Thieves In Time, dat grafisch voor PS3-begrippen weliswaar niet de schoonheidsprijs verdient, maar wel uitstekend verder borduurt op de visuele stijl uit de vorige drie delen. In verschillende hoofdstukken, die worden gepresenteerd als afleveringen uit een tekenfilmserie, ontvouwt zich een wonderbaarlijk tijdreisavontuur waarin Sly en zijn (speelbare) kompanen Bently, Murray en Carmelita de hoofdrol spelen.

De eerste scènes zien we Sly, die duidelijk moet wennen om na zeven jaar uit de roulatie te zijn geweest weer als dief terug te zijn, in een strengbewaakt gebied een museum binnenglippen. Hij wil een Japans zwaard stelen dat nodig is om terug in de tijd te reizen. Daarvoor moet hij uit de handen blijven van de bewakers en de helikopters, en dat doet hij middels het gebruik van stealth. Veel stealth-games gaan de mist in wegens een te hoge frustratiefactor, maar Thieves in Time ontwijkt dat euvel glansrijk. De omgevingen hebben een veelvoud aan verschillende paadjes die Sly kan gebruiken, evenals trapezes, palen, richels , trampolines, roterende balken en lijnen om van dak naar dak te geraken. Doodeenvoudig, maar daarin overtuigt Sly Cooper nu juist: in zijn bescheiden opzet.

Misschien wat té gedateerd
Zoals in de vorige games, kun je in Thieves in Time nog in de huid kruipen van je maatjes, de schilpad Bently en het nijlpaard Murray, die allebei hun speciale vaardigheden hebben. Zo kan Bently bommetjes leggen en is Murray een reusachtige vechtersbaas die met zijn vuisten iedereen een kop kleiner maakt. De meedere speelbare personages zorgen voor meer afwisseling in Thieves in Time, maar de echte charme zit hem toch in het spelen als Sly. Qua gameplayformule treedt ook dit deel feilloos in de voetsporen van de vorige games, en dat kan zowel positief als negatief opgevat worden. Positief omdat Thieves in Time een feest der herkenning is, en negatief omdat Sanzaru Games nu wel erg op safe speelt.

Bovendien valt anno 2012 op hoe gedateerd de gameplay van Sly Cooper inmiddels is. Met name de gevechten zijn eigenlijk niet meer van deze tijd. Ratchet & Clank heeft deze nog geperfectioneerd naarmate er meerdere delen kwamen, maar met Sly Cooper lijkt het alsof de tijd is stilgestaan. Geen nieuwe (knotsgekke) aanvallen, geen vernieuwende elementen: niets. Daarenboven zit het vechtsysteem niet zonder fouten: vaak loop je onbedoeld schade op als je het gevecht met een tegenstander aangaat, puur omdat je verplicht bent de vaste animaties af te wachten.

Met de aanwezige minigames en de verwisselbare kostuums wordt eens te meer duidelijk dat we hier met een traditionele Sly-game te maken hebben. Wederom moet je allerlei minispelletjes spelen om bepaalde doelen te bereiken, zoals het kraken van een deur, waarbij je vanuit isometrisch perspectief met een tank je doelwitten moet uitschakelen. Evenlater moet je in een Japanse omgeving drie samurai-onderdelen van bewakers ontfrutselen, zodat je daarmee een kostuum kunt samenstellen. Hiermee is Sly immuun voor vuurballen en doet deze dienst als vermomming, waar de tegenstanders vervolgens ontzettend grappig op reageren.

Een Sly Cooper-game ten voeten uit
De pluizige wasbeer is dan wel zeven jaar uit de roulatie geweest, in zijn nieuwe avontuur is werkelijk niets veranderd aan het spelconcept. Sly Cooper: Thieves In Time borduurt vooral verder op de vorige drie games, alleen dan met haarscherpe graphics die de unieke tekenfilmstijl naar een nóg hoger niveau tillen. Continu voelt het aan als een feest der herkenning, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we hier en daar wel wat vernieuwing en verandering missen. Derhalve voelt Thieves In Time wat gedateerd aan en is het daarom te hopen dat dat het spel uiteindelijk niet de das om doet.