Killzone Mercenary Preview - Aangenaam verrast

Al sinds de release van de PlayStation Vita in 2011 wordt gezegd dat dit hét apparaat is om de first-person shooter (FPS) draagbaar te maken. En toch hebben we nog geen enkele echt goede FPS op de handheld mogen verwelkomen. Gaat Killzone: Mercenary daar verandering in brengen?

Het duurt nog iets meer dan een maand voordat Killzone: Mercenary daadwerkelijk in de winkels ligt, maar wij gingen alvast aan de slag met de eerste Killzone die niet door het Nederlandse Guerrilla Games ontwikkeld wordt. Natuurlijk komt het logo van de studio groot in beeld bij de promotie van de draagbare shooter, maar de daadwerkelijke ontwikkelaar is Guerrilla Cambridge, voorheen bekend als SCE Cambridge Studio. Een ontwikkelaar die tot op heden nauwelijks bekendheid heeft verworven. De strakke leiding van het hoofdkwartier van Guerrilla kan daar wel eens verandering in brengen.

(Voorzichtig) positief
Tot dusver hebben shooters op de PlayStation Vita steevast teleurgesteld. En na een korte speelsessie zijn we al (voorzichtig) positiever over Killzone: Mercenary dan tegenvallers als Resistance: Burning Skies en Call of Duty: Black Ops Declassified. Laat meteen duidelijk zijn dat het draagbare schietfestijn niet compleet aan zijn grote consolebroers kan tippen. Daarvoor zijn de pookjes van de Vita net iets te klein en zal je de finesse van een controller net iets te veel missen. Zeker toen we de demo voor het eerst startten, was het wennen. Maar na een beetje oefening en wat gepruts met de besturingsopties, waren we aangenaam verrast. De game speelt namelijk best lekker weg.

Het spel laat zich grotendeels naar verwachting besturen. Springen, herladen, schieten, het gaat allemaal volgens het vaste stramien. Het scherm wordt vooral gebruikt om wapens te wisselen, granaten te gooien, kleine mini-games uit te voeren en quick time events te volbrengen. Doe je bijvoorbeeld een mêlee-aanval op een vijand, dan zal er een streepje verschijnen die je met je vinger moet overtrekken. Niet het meest geïnspireerde gebruik van het scherm, maar het stoorde nauwelijks. Via het touchpad aan de achterkant kun je je personage laten sprinten (als je dit zo instelt) en met sniperrifles soepeltjes inzoomen. Vooral die laatste functie is verrassend handig doordat je je vingers op de triggers kan houden.

Schieten voor geld
Die triggers zullen – zoals te verwachten – veruit de meest gebruikte knoppen blijven. Want nog altijd draait de serie volledig om schieten. Ditmaal doe je dat echter niet om de wereld te redden, maar om harde pegels te verdienen. En het geld stroomt na iedere kill binnen. Het bedrag is afhankelijk van je werkwijze: een headshot levert meer op dan een paar lullige schoten in een voet. En een stealth-kill levert weer nog meer op. Een beetje speler zorgt dus dat elk schot telt.

Maar wat moet een huurling eigenlijk met geld? Bar weinig, zo blijkt. Je zult het voornamelijk investeren in betere en vooral andere wapens en uitrustingen. Een bijzonder fijne toevoeging, want het stelt je in staat een eigen speelstijl te ontwikkelen. Zo kun je zeer dikke, traagmakende bepantsering kopen om veel schade te kunnen absorberen, maar er is ook een licht, stil en dun pak beschikbaar. Dat maakt het besluipen van vijanden een stuk makkelijker, al ben je de lul als ze je zien. Verder kun je lekker mixen met je primary en secondary wapens. Dat alles zorgt voor de heerlijke vrijheid om zelf een unieke aanpak te ontwikkelen.

Huishouden met de shotgun
Wijzelf vonden in de combinatie sniper-shotgun een bijzonder potente speelstijl. Op afstand een paar vijanden achter gevaarlijke turrets uitschakelen en verder met de te krachtige shotgun huishouden. Hoewel de demo met andere wapens redelijk pittig was, bleek de shotgun-aanpak onverslaanbaar. We walsten door het level heen. Het is een van die puntjes die nog wat aanpassing vereist. Net als het checkpoint-systeem dat nog niet helemaal lekker werkte en de framedrops die voor kwamen wanneer het iets te druk werd.

Op grafisch gebied hebben we weinig te klagen. Om te stellen dat het zich kan meten met Killzone 3 gaat misschien wat ver, maar het komt zeker in de buurt. Al was het level dat we speelden designtechnisch niet erg boeiend, het bood een mooie schietarena. De animaties zijn – buiten de framedrops om – vloeiend en de typische, grauwe Killzone-kleuren zijn weer van de partij.

Aangenaam verrast
Deze eerste kennismaking met Killzone: Mercenary was even wennen, maar na een kwartiertje inspelen en prutsen waren we aangenaam verrast. De controls steken prima in elkaar en zorgen voor een soepele shooter die lekker wegspeelt. Of de game de hele spelduur weet te boeien moet natuurlijk nog blijken, maar de basis lijkt in ieder geval prima in orde. Gecombineerd met de goede graphics kunnen we stellen dat we eindelijk een serieuze kandidaat hebben voor de titel ‘goede handheld-shooter’. Op 4 september zullen we zien of Killzone: Mercenary deze 'prijs' ook daadwerkelijk in ontvangst mag nemen.