DMC Devil May Cry Preview - Vuur, gevloek en dubstep

De gamewereld schrok. Voor het eerst in de Devil May Cry-serie is een studio buiten Capcom verantwoordelijk voor een nieuw deel: DMC Devil May Cry. Ninja Theory, bekend van Heavenly Sword en Enslaved: Odyssey to the West, heeft als taak om het nieuwe avontuur van Dante te vertolken. Het is nu bijna twee jaar geleden dat de Britse studio de reboot aankondigde, en in het voordeel van Ninja Theory ebde in de tussentijd de scepsis langzaamaan weg. Hetgeen de ontwikkelaar liet zien werd met de dag beter, en dat bewijst ook onze speelsessie op de Gamescom.

DMC: Devil May Cry is het vijfde deel van de Japanse hack ’n slash-reeks en waarschijnlijk het laatste dat de huidige generatie spelcomputers zal kennen. Dat Ninja Theory en niet Capcom aan het roer van de ontwikkeling staat, was meteen bij de aankondiging duidelijk. Dante, de protagonist van de serie, is net begin twintig, bevat een ander karakter en heeft een meer emo-uiterlijk dan de ‘andere’ Dantes. DMC: Devil May Cry is derhalve het meest onderscheidende deel van de franchise. Wij vinden het gewaagd dat de studio op deze manier liefhebbers van de serie tegen zich in het harnas jaagt. Ze hebben lef, de mannen van Ninja Theory.

Om te beginnen speelt de game zich al af in een alternatief universum, dat parallel loopt aan dat van eerdere titels. Een ietwat vreemde, maar begrijpelijke keuze. Dit geeft Ninja Theory veel vrijheid en het kan een frisse wind voor de serie betekenen. Uitgever Capcom zei zelf al in diverse interviews dat de serie op de kop moest voordat hij niet meer mee zou tellen. “Wat betreft de timing wilden we niet wachten tot de serie een stille dood was gestorven, maar wilden we een reboot maken terwijl de serie het nog heel goed doet”, aldus Motohide Eshiro, producent. Die verandering was direct merkbaar op de Gamescom. Dante is kinderlijk, ondeugend en daagt zijn tegenstanders uit met beledigingen.

Salvo aan scheldwoorden
We gingen aan de slag met een vulkaanlevel te midden het surrealistische Limbo City, een sombere stad met Oost-Europese invloeden die op het oog kalm en rustig lijkt, maar al snel transformeert tot een plek waarin demonen, monsters en andere wezens uit de hel de dienst uitmaken. Al gauw word je gerekruteerd voor een anti-demoonorganisatie door Kat, een nieuw personage en door hun leider: Vergil, Dantes broer. Dante wordt op de hielen gezeten door vele schepsels, waaronder een spuuglelijk vuurwezen dat wij op de Gamescom mochten afslachten. Voorafgaand aan het gevecht vond er eerst een conversatie tussen de twee plaats, die eerst rustig begon maar al gauw uitmondde tot een wederzijdse scheldpartij. Verwensingen als ‘fuck you!’ en ‘piece of shit’ bleven de speler niet onbespaard.

Wanneer het gesprek dan eindelijk zijn climax bereikt, ontpopt er vanuit het niets stevige dubstep die we gedurende het hele gevecht krijgen te horen. Dubstep is op het moment razendpopulair en juist daarom is het slim van Ninja Theory dat het op die hype inspeelt. En eerlijk is eerlijk: het doet Devil May Cry hartstikke goed. In combinatie met Dante’s meedogenloze aanvallen en het bloed dat rijkelijk rondvliegt passen de dubbele baslijnen en het hoge tempo uitstekend. De adrenaline giert hierdoor door je lichaam, iets wat zeker bijdraagt aan de manier waarop je deze titel beleeft.

Ouderwets sterke gevechten
Met Dante gaat Ninja Theory dan wel een andere kant op, aan de gevechten lijkt de ontwikkelaar uit respect niets veranderd te hebben. Het is wat je van Devil May Cry gewend bent: snel, dynamisch en vooral heel erg bloederig. Dante heeft net zoals in de vorige delen een pistool, een hemelse zeis en een duivelse bijl op zak. De grote twist in dit deel is dat de hoofdrolspeler een handig grapple-wapen heeft, waarmee hij door de omgevingen kan slingeren en bovenop eindbazen kan springen. Dit 'platformen' werkt vooralsnog niet zo soepel; Dante beweegt traag en door vreemde animaties niet soepel genoeg, wat enigszins afbreuk doet aan het gevecht met de eindbaas.

Aanvankelijk lijkt deze eindbaas op een bloedgekleurde cocon, maar als zijn schild openscheurt verschijnt er een enorm waterhoofd met veelvoudige ledematen. Het schepsel sist en sputtert, en spuugt groen spul naar Dante dat in zijn vlees bijt. Het is ranzig tot en met, maar dat is juist waar de franchise op scoort: die gruwelijke ranzigheid. Dit samen met de humor van snotneus Dante en de zware soundtrack lijkt het erop dat DMC: Devil May Cry - ondanks een andere ontwikkelaar en een andere Dante - alsnog een typische Devil May Cry-game wordt.

Januari is de maand van Devil May Cry
Op het tegenvallende platformgedeelte na, lijkt DMC: Devil May Cry veel in huis te hebben om één van de sterkste delen van de franchise te worden. De verandering die Ninja Theory heeft aangebracht bij hoofdrolspeler Dante pakt goed uit en zorgt voor een frisse wind in de serie. Als iedere eindbaas in het spel evenveel imponeert als degene die wij op de Gamescom gezien hebben, dan kan het begin januari eigenlijk al niet meer misgaan.