Wat zijn de meest meeslepende games ooit?

De redactie van XGN bestaat natuurlijk uit gamers in hart en nieren. De mensen spelen van alles, diverse genres, en samen of alleen. Maar de vraag is nu: Wat zijn de meest meeslepende games ooit. De XGN redactie weet wel raad met die vraag.

Smaken verschillen. En met een artikel op de proppen te komen waarin de meest meeslepende games ooit opgesomd worden als een droog feitelijk rijtje is simpelweg niet mogelijk. Wat wel mogelijk is, is wat ervaren gamers de vraag voorleggen welke game nu echt indruk heeft gemaakt. Dit zijn de meest meeslepende games ooit!

De meest meeslepende game voor mij is niet een visueel spetterende game, maar The Legend of Zelda: A Link to the Past. Het is een spel dat vooral door de muziek heel meeslepend is, maar het feit dat Link als klein jochie dat zwaard ter hand neemt en die hele wereld doorkruist dat spreekt me heel erg aan. Het meest indrukwekkende voor mij was het moment waarop Link in het bos is met alle dieren die wegrennen, dat eenzame gevoel, wow.

Dat is voor mij Assassin's Creed II. Ik vind de tijd van de renaissance sowieso al heel interessant en wist er al het een en ander vanaf voordat ik aan Assassin's Creed II begon. Het verhaal was zeer meesleepend. Ik werd er helemaal in gezogen en heb enorm veel plezier beleefd aan die verhaallijn.

Zeker omdat die vrij lang was en een hoofdpersoon Ezio al vanaf een jonge leeftijd gevolgd werd. Om nog maar niet te spreken over dat fantastische einde in Rome als je het Vaticaan binnensluipt om de paus aan de mes te rijgen. Geweldig!

De meest meeslepende game is voor mij Uncharted 2: Among Thieves van Naughty Dog. Ik vind het heerlijk om bijna bedolven te worden onder stoffige rotsblokken. De ultieme spanning voelen als ik gespannen uit een vliegtuig klauter dat half boven een metersdiep ravijn bungelt.

Bloed op m'n gezicht en zweet op plaatsen waar de zon nooit schijnt. Douchen, wat is dat?! Mijn held Harrison Ford is nu echt te oud om de avonturier met de hoed en zweep te spelen, maar Uncharted vult voor mij persoonlijk dit gat heerlijk op. Kom maar op met deeltje vier!

Je begon in deze game als een simpele loodgieter, maar als de Sovjet-Unie Amerika binnenvalt, word je gedwongen om de wapens op te pakken. De hele game lang word je beetje bij beetje sterker en dat zie je ook aan jouw aantal volgers, terwijl de leider van de rebellen telkens meer een vader voor jou wordt.

En dan, als je denkt de game uitgespeeld te hebben, door de leider van de Russen te hebben vermoord, blijkt die verrekte rebellenleider een Russische generaal te zijn. Ik heb mij nog nooit zo verraden gevoeld.

Mijn meest meeslepende game ooit is Heavy Rain, maar gezien mijn collega Riffy die game al aanhaalt, zal ik een andere noemen: Brothers: A Tale of Two Sons. Die game is mindblowing. Het spel vertelt het verhaal van twee broers die heel wat leed meemaken. Ze spreken niet en toch begrijp je ze ieder moment. Je voelt hun angsten, je voelt de pijn. En je wilt niets anders dan dat hun verhaal positief eindigt. Helaas, dat mag niet zo zijn. Zonder te veel te spoilen: ik liet een traan op het einde. Zo zielig.

Naast het mooie verhaal heeft de game ontzettend toffe achievements om te halen, is de gameplay zelf qua besturing uniek. En ook oogt het spel uniek. Een must have die elke gamer ooit eens gespeeld moet hebben. Een Scandinavisch topproduct. En terwijl ik dit geschreven heb, bedenk ik me net dat ik Valiants Heart: The Great War laatst ook onwijs meeslepend vond!

Heavy Rain is absoluut een van mijn favoriete games ooit, vooral door het briljante verhaal dat achter deze ‘interactieve film’ schuilgaat. De speler bestuurt om beurten vier personages, die ieder op hun eigen manier betrokken zijn of raken bij de lugubere activiteiten van de gezichtsloze Origami Killer.

Zoals gezegd ontvouwt Heavy Rain zich in principe als een meeslepende film, waarin je op cruciale momenten een goede, minder goede of slechte keuze maakt – hetgeen kan variëren van de voortgang in een dialoog tot een heuse zelfmoord. Heavy Rain houdt je meer dan tien uur lang op het puntje van je stoel, bezorgt je liters zweet op je PlayStation 3-controller, kent afwisselende personages, omgevingen en verhaallijnen, en verrast menigeen door een totaal onverwachte plottwist.

Mij schiet om een of andere reden Condemned: Criminal Origins ineens te binnen. In deze game speel je als een agent die het op moet nemen tegen, wat het lijkt, demonische verschijningen. De agent zit echter al jaren in de goot en zuipt zich dan ook regelmatig klem.

Uiteindelijk is het verhaal nog steeds een beetje vaag, maar lijkt het alsof hij aan het einde tegen zijn eigen demonen aan het vechten is geweest. Dat zijn dus; de alcohol en antidepressiva verslaving en de andere dingen die hem dwars zaten. Tenminste dat leek zo...totdat deel twee in de schappen kwam.