Top 5 beste Call of Duty games

Tijdens de persconferentie van Microsoft zagen we natuurlijk allemaal beelden van de nieuwe Call of Duty: Advanced Warfare. Hoog tijd om eens terug de tijd te gaan, want wat zijn nu eigenlijk de beste Call of Duty-games? We presenteren een top 5!

Sinds 2003 zijn er tien delen - spin-offs niet meegeteld - in omloop. Er zijn 120 miljoen exemplaren verkocht en is het met stipt de meest succesvolle serie in het first-person shooter-genre. We hebben het hier natuurlijk over Call of Duty, een van 's werelds meest bekende, populairste maar tegelijkertijd ook meest gehate gamefranchises.

Call of Duty begon in 2003 als spirituele opvolger van de Medal of Honor-games, die de jaren daarvoor al furore maakten. De game speelde zich af ten tijde van de Tweede Wereldoorlog en was voor die tijd baanbrekend. De graphics, wapens en de single- en multiplayer: alles voelde prima aan en speelde als een tierelier.

Elf jaar later zijn we inmiddels negen Call of Duty's verder, met Ghosts in november 2013 als voorlopig het nieuwste deel; eind dit jaar verschijnt Advanced Warfare van nieuweling Sledgehammer Games, dat eerder assistentie aan ontwikkelaar Infinity Ward verleende voor Call of Duty: Modern Warfare 3.

Enfin. Dit artikel gaat niet over de ontstaansgeschiedenis van de Call of Duty-serie, maar over de vijf beste delen van deze - hoe je het ook went of keert - legendarische gamefranchise. Here we go.

Call of Duty: Black Ops kwam uit in 2010 en nam de speler, na uitstapjes naar de Tweede Wereldoorlog en de nabije toekomst, mee naar een wellicht originelere setting: de Koude Oorlog. De game was de derde Call of Duty van de hand van Treyarch, de studio die eerder verantwoordelijk was voor Call of Duty 3 in 2006 en World at War in 2008.

Spelers kruipen in de huid van Alex Mason, een Vietnamveteraan met een posttraumatische stressstoornis. Treyarch heeft met Mason een belangrijke stap in de CoD-franchise gezet: Mason was de eerste hoofdpersoon in de FPS-franchise die zijn mond opentrok. Daardoor werd Black Ops gelijk een flink stuk persoonlijker dan de vorige Call of Duty-delen.

Naast het feit dat Mason kan praten, is ook het gegeven dat Black Ops waargebeurde verhalen vertelt of met een twist naar je toe brengt, erg leuk te noemen. Gamers krijgen te maken met in-game versies van Cuba-dictator Fidel Castro, de Amerikaanse president John F. Kennedy en de toenmalige minister van Defensie Robert McNamara.

Je baant je een weg door een Russisch werkkamp, de Vietnamese jungle en Kowloon, Hong Kong, om uiteindelijk het verschrikkelijke zenuwgas Nova-6 voor eens en altijd in de ban te doen.

Black Ops is rauw, verhaaltechnisch sterk, bevat interessante personages en heeft enkele toffe plottwists die het verhaal op prettige wijze voortstuwen. Een welkom begin van deze top 5.

Waar ontwikkelaar Infinity Ward in 2007 nog zijn eerste stappen zette in de nabije toekomst, verkende Treyarch met Call of Duty: World at War opnieuw de Tweede Wereldoorlog. Het unique selling point van deze, uit 2008 stammende, shooter is dat die niet het overbekende Westfront belicht, maar juist het Oostfront en het Pacifische front.

Niet langer gingen spelers aan de slag met inwisselbare Amerikaanse, Britse of Canadese soldaten, maar kropen zij in de huid van de Russische infanterist Dmitri Petrenko. Daarnaast trachtte je te overleven in de Japanse jungle, als Amerikaanse marinier.

Beide settings leverden een frisse blik op, zowel de Call of Duty-franchise als de Tweede Wereldoorlog zelf. Als Nederlanders kennen we allemaal de verhalen over het westelijke front: D-Day in Normandië, de Battle of Britain met de gevechtsvliegtuigen boven het Kanaal, en de Slag bij Arnhem die grandioos mislukte.

In Call of Duty: World at War gaan we daarentegen aan de slag in het vuig belegerde Russische Stalingrad (een halfjaar durende veldslag die aan meer dan een miljoen mensen het leven kostte) en trokken we in epische tank- en infanteriegevechten steeds verder westwaarts. Als grande finale plannen jij en het iconische personage Viktor Reznov de Russische vlag op de Duitse Reichtstag. Dat laatste natuurlijk niet zonder een bruut, doch memorabel einde.

Aan de andere kant van de wereld vindt in diezelfde tijd de oorlog tussen de VS en Japan plaats. Nadat Japan op 7 december 1941 kamikazeaanvallen op de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor had uitgevoerd, verklaarde toenmalig president Roosevelt de oorlog aan het (toen nog) Keizerrijk.

De zogeheten Pacifische oorlog verliep zoals gezegd heel anders dan de Europese veldslagen. Japanners waren meesters in guerrilla-aanvallen. Ze hielden zich schuil in bomen, valkuilen en andere verborgen plekken, om nietsvermoedende Amerikanen met een vlijmscherpe bajonet van het leven te beroven. Deze manier van oorlogsvoering leverde uiteraard een hele andere speelstijl op dan we gewend waren van Call of Duty.

Call of Duty: World at War bracht het publiek een vermakelijke singleplayer met boeiende personages, een originele insteek, een solide multiplayer én de gloednieuwe co-op-modus voor maximaal vier spelers. Misschien wel de leukste vernieuwing van deze game bleek echter de nazi-zombie-modus. Ook vandaag de dag blijft Treyarch hier nog steeds variaties op bedenken in zijn nieuwste CoD-games.

In 2009 zag Call of Duty: Modern Warfare 2 het licht. Na de terugkeer van World at War naar de jaren ’40 van de 20^e eeuw, speelde MW2 zich opnieuw in het hedendaagse tijdperk af. Met behulp van verschillende personages wordt de fictieve Amerikaans-Russische oorlog vanuit meerdere perspectieven belicht. Hoewel de Russen in MW2 inmiddels de straten van de Verenigde Staten onveilig maken, blijkt dat zij niet altijd de vijand hoeven te zijn.

Nieuw in Modern Warfare 2 waren de Special Ops-missies, waarin maximaal twee spelers opdrachten konden voltooien in vooral varianten van de singleplayer-levels. Hoge ogen gooide MW2 echter vooral met de multiplayer, die ontzettend vermakelijk, verslavend en afwisselend was. Tientallen wapens, extreem uitgebreide en gelaagde maps, legio mogelijkheden om je uitrusting en wapens uit te bouwen... miljoenen spelers brachten minstens zoveel uren door met MW2.

Toch kende het spel ook enkele nadelen. Zo gebeurde het voor het eerst in de geschiedenis van Call of Duty dat de PC-versie niet meer over zogenaamde dedicated servers beschikte. Met dedicated servers kunnen gamers hun eigen servers hosten, om daarop eigen speltypen, wapens, regels en andersoortige mods te draaien.

Aangezien de meeste PC-games qua levensduur aanzienlijk door mods worden verlengd, betekende het ontbreken van die servers veel onvrede in de PC-community.

In plaats daarvan waren zij verplicht om de multiplayer te spelen via matchmaking: de game-variant van het zogenoemde peer-to-peer-netwerk, waarin alle spelers een match op hun eigen internetverbinding ‘dragen’. De gamer met het snelste internet ‘draagt’ in dit geval de meeste data, om het spel zo soepel mogelijk te laten verlopen.

Jammer genoeg zorgde deze manier van online spelen vaak voor technische mankementen zoals lag (haperingen in beeld, geluid of gameplay) en host migrations (als de host de match verlaat, waardoor alle ‘bestandjes’ naar een andere speler moeten worden overgezet). Al met al leek het erop dat Call of Duty definitief was gezwicht voor de consoles, waarvoor de CoD-games nu eenmaal het best verkochten.

Desondanks verdient Call of Duty: Modern Warfare 2 de derde plek in deze top-5. Waarom? Omdat MW2 de leukste, meest uitgebreide, verslavende, complete en vermakelijkste multiplayer heeft de Call of Duty-franchise tot nu toe gekend heeft. Daar kunnen sommige overpowerede wapens (zoals de G18 en Model 1887 Akimbo en de secundaire granaatwerper alias de beruchte ‘n00btube’) niets aan veranderen.

In 2005 bracht Call of Duty 2 een ware revolutie teweeg in de game-industrie. De graphics van de game waren in die tijd ongekend, de singleplayer-campagne was zeer uitgebreid en de multiplayer werkte als een tierelier. Alles wat de eerste Call of Duty in 2003 al goed deed, deed deel twee minstens dubbel zo goed.

Een groot voordeel van Call of Duty 2 is dat singleplayer van de game niet onderdoet voor de multiplayer, en vice versa. CoD 2 beschikte over drie campagnes en dus perspectieven op de Tweede Wereldoorlog: de Russische, Britse en Amerikaanse kijk, op de verschrikkelijkste maar tegelijkertijd interessantste periode uit de vorige eeuw.

De Russische singleplayer-modus voerde spelers langs de bolwerken Moskou en Stalingrad. De Britse campagne was al een stuk interessanter: daarin namen we stelling in Noord-Afrika, om het Afrika Korps van de nazi’s een kopje kleiner te maken.

We bevrijdden Tunesië en Egypte, ploeterden door constant beschoten loopgraven en sloopten de ene Duitse pantserwagen na de andere. Ook de hoge moeilijkheidsgraad hielp mee aan een beklemmende maar uiterst bevredigende ervaring.

Het perspectief van de Britten is weliswaar in het oog springend, maar kan absoluut niet tippen aan de ervaring die je in Call of Duty 2 als Amerikaanse soldaat krijgt voorgeschoteld. Nog nooit zette een game het begin van Operation Overlord, beter bekend als D-Day, zó realistisch neer. Van de ijzeren boten gevuld met soldaten, tot aan de helse situatie op de Normandische stranden: het zag er voor die tijd – en zelfs nu nog – niet minder dan fenomenaal uit.

Hoewel D-Day al een hoogtepunt op zich is in Call of Duty 2, kan zelfs de bekendste slag uit de Tweede Wereldoorlog niet wedijveren aan wat er in-game op Hill 400 gebeurt. Na tientallen fluitende en knallen bombardementen, staan de Amerikanen op deze ogenschijnlijk inwisselbare berg aan de grond genageld. De geallieerden zijn flink in de minderheid, en de Duitsers naderen van alle kanten.

Weinig shooters hebben zo’n spannende missie in zich: minutenlang dien je je staande te houden, alvorens versterking arriveert. De ene na de andere nazi jaag je over de kling. En laat dat nu nergens zó amusant mee gebeuren als met een good old bolt-action rifle.

Call of Duty 4: Modern Warfare herdefinieerde in 2007 het begrip ‘first-person shooter’. Niet alleen brak deze game met de CoD-traditie van de Tweede Wereldoorlog-setting, om de oorlogsperiode te verruilen voor de nabije toekomst. Nee, dit product bevatte veel meer dan dat.

Als één van de eerste FPS-games introduceerde Call of Duty 4 namelijk ervaringspunten in de multiplayer-modus. Hoewel zoiets als XP tegenwoordig wellicht vanzelfsprekend is, draaiden old school shooters voor een groot deel om de behendigheid van de gamer en om de algehele funfactor van de game zelf.

De eerste Modern Warfare bracht daar verandering in: de mogelijkheid om ervaringspunten te verdienen, maakte de CoD-franchise verslavender dan ooit. Al was het alleen maar om die befaamde gouden Desert Eagle vrij te kunnen spelen.

Een andere radicale omslag in Call of Duty 4 betekende de invoering van perks: tijdelijke of permanente boosts, die spelers een bepaald voordeel gaven ten opzichte van de tegenstander. Men kon er bijvoorbeeld voor kiezen om sneller te sprinten, meer schade te kunnen aanrichten of sneller te herladen.

Maar ook iets basaals als een extra granaat behoorde tot het scala aan perk-variaties. Ook dit gameplay-element klinkt je waarschijnlijk overbekend in de oren. Dat komt namelijk omdat Call of Duty 4: Modern Warfare de perks tot de nieuwe standaard in multiplayer-games liet groeien.

Call of Duty 4: Modern Warfare trakteerde gamers op smakelijke graphics, een erg sterke multiplayer (die vandaag de dag nog regelmatig gespeeld wordt én serieus wordt genomen in de professionele gamingscene) en een grote verslavingsfactor.

Voorts waren de extra maps in die tijd nog gratis, wat een grote mate van klantvriendelijkheid en gebruikersgemak betekende. Het belangrijkst is echter dat de vierde Call of Duty een ware revolutie in de game-industrie in de steigers zette.

Call of Duty 4: Modern Warfare legde de lat hoog, heel hoog voor aanstaande shooters. Het spel van Infinity Ward zette een nieuwe standaard voor first-person shooters, maar ook voor games in het algemeen. Ervaringspunten en perks zijn sinds de komst van CoD 4 niet meer weg te denken uit het landschap der games. Deze game mag zich oprecht scharen tussen genretoppers als Counter-Strike, Quake, Halo en Battlefield 2, en verdient het om een klassieker genoemd te worden.

Call of Duty 4: Modern Warfare betekent een hoogtepunt in de Call of Duty-serie. Een hoogtepunt waar drie ontwikkelaars sinds 2007 nooit meer overheen zijn gegaan.

En jij, wat is jouw favoriete Call of Duty-game?