PlayStation Vita - Sony's launchgames: Deel 1

Her en der werd het op de site al genoemd, maar met dit artikel trappen we echt af: het is Vita-maand op XGN! De komende weken zullen wij elk mogelijk aspect van de aankomende handheld belichten, te beginnen bij de launchtitels van Sony. Vandaag is de beurt aan Escape Plan, Little Deviants en Reality Fighters.

Escape Plan
Escape Plan is misschien wel een van de meest veelbelovende launchtitels van de PlayStation Vita. Hoog tijd om eens te inventariseren wat we nu eigenlijk van de potentiële topper weten!

Escape Plan is een titel die meteen opvalt door de unieke sfeer die de game uitstraalt. Het geheel is namelijk volledig in zwart-wit, wat de grafische kracht van de Vita alle ruimte geeft om indruk te maken en weinig verrassend ziet het spel er dan ook erg mooi uit. De bijna Noire-achtige stijl wordt ondersteund door bijpassende muziek die het idee wekt alsof je in een duistere fantasie van Charlie Chaplin bent beland. Want hoe schattig het spel op het eerste zicht ook lijkt, er schuilt een behoorlijk duister concept achter. Dat de getallen die op de buiken van de hoofdpersonages te zien zijn het aantal sterfgevallen representeert, is daar waarschijnlijk een goede aanwijzing van.

Het draait allemaal om twee koddige karakters, de magere Lil en de kogelronde Laarg, die – je raadt het al – moeten ontsnappen. Waarom ze gevangen zitten is vooralsnog niet bekend, maar duidelijk is dat ze een leven in ballingschap niet zien zitten. En dus wagen ze zich aan vele kamers die stuk voor stuk ludieke doch pijnlijke marteltuigen blijken. We zien hamers die je pletten, enorme messen, giftige vloeistoffen, noem maar op. Dit zorgt voor een aantal erg interessante puzzels, waarbij het zaak is de personages levend door de locaties te loodsen. Het lijkt er op dat daar heel wat bloed bij komt kijken, aangezien producent Matt Morton in een gameplay interview aangaf dat de getallen der dood al gauw in het dubbele lopen.

Daarmee doet Escape Plan al gauw denken aan een andere titel waarbij de dood een centrale rol speelt: Limbo. De downloadbare topper biedt immers ook moorddadige puzzels in zwart-wit aan, die je veelal pas na veel bloedvergieten kunt doorstaan. Een groot verschil is natuurlijk het komische stijltje waarin Escape Plan gehuld gaat. Dat is niet gek, want het spel komt van de hand van Chris Miller, die eerder als producent voor Fat Princess fungeerde. Een bijzondere en grappige game die goed illustreert wat de creatieve potentie van dit spel is. Als Miller en zijn team met genoeg interessante puzzels komen en de samenwerking tussen Lil en Laarg goed weten te integreren, belooft dit een innovatieve en hilarische titel te worden.

Er is echter wel een potentieel probleem: de besturing. Op de afgelopen Gamescom was de game speelbaar met een besturing volledig op aanraking gebaseerd. Geen knoppen of analoge sticks, enkel beide touchscreens. Verschillende bronnen hebben hun ontevreden over deze aanpak geuit, aangezien het niet erg lekker zou werken. Het is natuurlijk lastig om als een van de eerste ontwikkelaars met de functies aan de slag te gaan, maar het zou bijzonder jammer zijn als het spel niet goed werkt. Miller heeft echter al aangegeven goed naar de besturing te kijken en het gebruik van de analoge sticks lijkt hem erg aan te spreken. Laten we hopen dat hij de besturing weet te redden, want dan kan dit wel eens een echte topper zijn!

Little Deviants
Een aantal launchgames moet vooral de grafische kracht van de Vita tonen. Little Deviants moet juist vooral volop profiteren van de unieke functies van het apparaat.

Van Little Deviants hebben we helaas nog niet zo heel veel gezien en misschien komt dat wel doordat er simpelweg niet bijzonder veel te zien valt. Het lijkt voornamelijk om een verzameling minigames te gaan die zich op verschillende wijzen laten besturen. Waarschijnlijk kunnen we het spel zien als Sony’s variant van Wii Play, een Wii-game die als primaire bestaansrecht het introduceren van de mogelijkheden had. Little Deviants zou wel eens dezelfde functie kunnen gaan vervullen en dat is absoluut niet erg, mits het spel voor een vriendschappelijke prijs in de winkels komt te liggen. Immers, een verzameling minigames kan niet opboksen tegen een titel als Uncharted: Golden Abyss.

We moeten echter niet op de zaken vooruit lopen. Little Deviants volgt het avontuur van een groep buitenaardse wezens die achtervolgd wordt door gevaarlijke robots. En natuurlijk moet jij, als een soort god, de ‘Little Deviants’ helpen. Hoe dat ‘helpen’ resulteert in zo’n dertig minigames is nog niet helemaal bekend, maar het is een veilige gok dat het verhaal niet het centrale punt van het spel is. Nee, dat zijn de mogelijkheden van de Vita die volledig uitgebuit lijken te worden. Het touchscreen aan de voorkant, het touchscreen aan de achterkant, de ingebouwde microfoon, de camera, de Sixaxis motion controls, het komt allemaal langs.

Zo zien we een minigame waarbij de Vita gekanteld moet worden om een vliegend personage te sturen. Door de rechterkant van de Vita wat naar beneden te kantelen verliest het monstertje hoogte, terwijl de tegenovergestelde richting het karakter omhoog doet schieten. Een weinig verrassende toepassing, natuurlijk. Een soort Monkey Ball-achtig spelletje weet het origineler aan te pakken. Hier wordt gebruik gemaakt van het touchscreen aan de achterkant; door daar een vinger tegenaan te drukken, ontstaat er spontaan een berg in het scherm. Dit wekt het idee dat je vinger als het ware door het scherm heen komt en is een erg grappige toepassing.

Een minigame waarin gezongen moet worden kan natuurlijk niet uitblijven en ook een Wack-A-Mole variant is verplichte kost. Dat laatste spelletje heeft als twist dat personages zowel met het gezicht als de rug aan je kunnen verschijnen. Wanneer ze zich omgedraaid presenteren, zul je de achterkant van de Vita moeten gebruiken om ze neer te halen. Meer geïnteresseerd zijn wij echter in de augmented reality-aspecten die we hebben mogen zien. Daarmee kijk je simpelweg door de camera van de Vita, terwijl er allerlei elementen worden toegevoegd. De 3DS kwam hier ook al mee, maar Sony lijkt een welkom stapje verder te gaan. Natuurlijk is het nog afwachten hoe goed al deze minigames zich laten besturen. Afhankelijk daarvan kan dit een vermakelijke introductiegame worden. Epischheid is echter niet voor Little Deviants weggelegd.

Reality Fighters
In Little Deviants kwamen we al enkele augmented reality-elementen tegen. Reality Fighters gaat daar echter een stukje verder in, aangezien de hele game rond dat aspect draait.

In deze bijzondere vechtgame is het de bedoeling om jezelf – of iemand anders – in de echte wereld te laten vechten. Hoe doe je dat? Door de camera van de Vita te gebruiken om omgevingen op je scherm te toveren en de vechters daar vervolgens op te projecteren. Dat rustige pleintje verandert plotseling in een heuse arena met twee intens knokkende kerels. Op jouw scherm dan, want een willekeurige omstander ziet gewoon een saai pleintje. Het is duidelijk een titel die de nadruk legt op de nieuwe technologieën, maar misschien is dat net wat Reality Fighters van alle andere vechtgames onderscheidt.

Een tweede belangrijke feature is dat je jezelf na kunt maken en in de game kunt stoppen. De binnencamera van de Vita zoekt automatisch je ogen en mond en plakt je gezicht vervolgens op een 3D-model van je hoofd. Een bekend concept, dat – hoewel het grappig is – nooit echt goed lijkt te werken. Zelfs op de officiële screenshots zien de gezichten er erg levenloos en toch wat ongemakkelijk uit. Dat mag de pret natuurlijk niet drukken, want je kunt je personage tot leven wekken met de kleding waar je uit kunt kiezen. Zo kun je van jezelf toch een aardige Avatar maken. Zoals te verwachten kun je van alles instellen, van je lengte tot je gewicht.

Vervolgens kun je de virtuele strijd aangaan in een echte omgeving. Van wat we tot nu toe gezien hebben, lijkt dit best aardig te werken. De vechters zweven niet vreemd door de lucht en de hoek van de camera wordt goed berekend, waardoor je de vechters juist blijft zien. Houd je de Vita bijvoorbeeld recht naar beneden, dan krijg je een bovenaanzicht van de personages. Natuurlijk moet nog blijken hoe goed dit in de praktijk blijkt te werken. Om de funfactor wat verder op te pompen zijn er de nodige speciale effecten toegevoegd, zoals een trein die uit het niets verschijnt of een enorme vloedgolf. Het is duidelijk dat Reality Fighter niet al te serieus genomen moet worden, ondanks de titel.

En dat is allemaal leuk, maar er is één element dat nog altijd zwaar onderbelicht is: het vechten zelf. De beschikbare trailers tonen weliswaar het nodige geknok, maar hoe het speelt, is volledig onduidelijk. Sony lijkt continu de nadruk op de augmented reality te leggen en dat doet vrezen voor het vechtsysteem. Wat heeft Sony te verbergen? Hoe leuk de bijzonder insteek van Reality Fighters ook is, of de game valt of staat, ligt aan het vechten zelf. Blijken we met een diepe en intrigerend vechtgame te maken te hebben, dan kan het een zeer geslaagde game worden met een unieke aanpak. Als het echter een zwak buttonbash-festijn wordt, zal zelfs de beste augmented reality de aandacht niet lang kunnen vasthouden.