Maffe Maandag - De dood van Flappy Bird

Terwijl de Olympische Winterspelen nog in volle gang zijn, hebben wij het over iets veel belangrijkers: de dood van Flappy Bird. Zodat we het het irritante vogeltje voor eens en altijd kunnen begraven. Eindelijk.

Voordat ik begin, mijn excuses. Ik wil het niet meer over Flappy Bird hebben. Ik ben alle ophef en alle artikelen over het spelletje zat. En toch moet ik er nog één keer over schrijven. Want ik kan simpelweg niet om de game heen; weinig spellen krijgen zoveel persaandacht en laten de gemoederen zo hoog oplopen als Flappy Bird. En dus kan ik niet anders dan er aandacht aan schenken.

Om te beginnen: ik heb geen idee waarom het spel zo populair is geworden. Het gameplayconcept is verre van uniek en het uiterlijk is simpelweg gejat. Maar blijkbaar was de frustratiefactor genoeg om mensen aan het downloaden te krijgen. Misschien is de game een gevalletje ramptoerisme. Niets werkt beter dan ‘niet kijken!’, als je wilt dat iemand iets ziet. En uit eigen ervaring weet ik dat ‘speel dit niet!’ super effective is als je wilt dat ik een bepaald spel speel.

Voeg daar een verslavend soort frustratie aan toe en je hebt een spel dat iedereen speelt en waar niemand plezier aan beleeft. Behalve de maker, want die verdient bakken met geld. En toch besloot hij de stekker uit de game te trekken. Omdat mensen verslaafd zouden raken. Het gevolg: mensen werden gek. Woede-uitbarstingen, doodsbedreigingen. Vreemd, want de meest gepassioneerde spelers hadden Flappy Bird natuurlijk al lang en breed gedownload.

En degenen die het spel nog niet hebben? Die kunnen ‘m alsnog aanschaffen. Met telefoon en al. Laat ik eerlijk zijn, ook ik kan niet wegkijken van de ramp die Flappy Bird heet. Niet om het spel zelf (na een paar pogingen besloot ik dat ik andere games mijn frustratie meer gun), maar om het fenomeen eromheen. De maker, de spelers, de pers. Flappy Bird heeft alles.

Zo, dat was officieel de laatste keer dat ik het over dat vogeltje heb. Over naar iets anders: de Xbox One. Wij Nederlanders kunnen ‘m nog steeds niet kopen. Eerlijk gezegd heb ik op het moment ook weinig interesse in de console. De nieuwe generatie heeft mij qua games nog niet overtuigd. Hoe zit dat bij jullie? De spelcomputer doet het internationaal in ieder geval prima; je kan minstens zes Olympische zwembaden vullen met de verkochte Xbox One’s. Hoe ik dat weet? Door een leuke serie stop-motion video’s van het YouTube-kanaal VSauce 3. Een aanrader.

Nog een aanrader: de HBO show True Detective. Kijken jullie het programma? Ik kijk elke aflevering trouw en ben inmiddels hooked. Daar heeft het heerlijke intro veel me te maken, maar ook de rest van de show steekt oerdegelijk in elkaar. Langzaam, maar vol spanning. En net op het moment dat je denk dat het wat saai wordt, is er de meest recente aflevering. Ik verklap niets, maar raad je wel aan ‘m te kijken. Of je de serie volgt of niet. Kijk aflevering vier! Bedank me later maar.

Dat brengt mij bij het volgende: de regisseur van True Detective werkt aan een remake van Steven Kings 'It'. De miniserie die me als kleine jongen nachtmerries bezorgde. Die ene beginscène, waarbij de clown in het riool zit en een kind mee probeert te trekken, staat me nog altijd bij. De teleurstellende finale ben ik maar gauw vergeten. Misschien dat de remake dat kan rechttrekken. Ik heb er wel vertrouwen in, afgaande op True Detective. Eén verzoekje: laat Tim Curry alsjeblieft terugkeren als het monster. Want Tim Curry is altijd hilarisch.

Ik laat jullie achter met een kijktip. Ik heb vaker video’s van het YouTube-kanaal Corridor Digital aangeraden, en dit keer raad ik een film van de jongens achter het kanaal aan. Ze maakten een paar jaar geleden een miniserie over een man wiens bewustzijn is opgeslagen in computers en daardoor probleemloos tussen lichamen kan switchen. De afleveringen zijn nu gebundeld tot een film van ongeveer anderhalf uur. Dus als je vanavond niks te doen hebt, bij dezen een gratis film.