Hoe Resident Evil met Village langzaam terug naar zijn roots gaat

Capcom is met Resident Evil Village weer een stapje dichterbij de horror die de serie zo kenmerkend maakte. Na een aantal delen die meer op actie gericht waren, komt de enge kant van de franchise weer terug. Hoe Capcom het voor elkaar bokst en wat nog nodig is om ons weer flink kippenvel te bezorgen lees je in deze special!

Capcom begon Resident Evil ooit ‘kleinschalig’. Slechts een landhuis (en het enorme lab eronder) was het speelveld voor een speciaal team dat het tegen een beginnende zombie-uitbraak moest opnemen. Capcom had hierbij iets tofs in handen, wat de toon meteen zette en ervoor zorgde dat er een iconische franchise geboren werd.

Je wist namelijk in de game dat er elk moment wat kon gebeuren en dat je dan snel moest handelen. Hoe je moest handelen was altijd even afwachten, want zomaar zombies of ander gespuis afknallen zat er niet in als je verderop wilde overleven. Je munitie was in de eerste games schaars en datzelfde gold voor je leven. Het was een heuse survival-horror game! Later werd dit survival-horrorelement ingeruild voor wat meer actie en kreeg je meer munitie, meer leven en lag het tempo vele malen hoger.

Dit gedeelte ruilde Capcom weer langzaam in door het tempo van Biohazard wat te verlagen en deze trend in Village door te zetten. Snelle actie komt op momenten nog voorbij, maar de spanning heeft weer als vanouds de overhand. De horror in de game is op dit moment duidelijk zoekende naar zijn roots, maar wat ons betreft is Capcom al een heel eind. De rillingen zijn terug in de game, wat mede mogelijk gemaakt is door de kracht van next gen, maar wij denken dat Capcom nog meer op het horrorvlak kan leunen in een toekomstige Resident Evil game.

Voor liefhebber van RE4 en 5 is er overigens iets moois in Village: de snelle actie is misschien wat uit de hoofgame weg, maar hij komt dubbel en dwars terug in de Mercenaries modus van de game. Als je dus op een combinatie van horror en actie hoopte, dan kom je niet van een koude kermis thuis met Village!

Waar Capcom je ooit enorm veel stress wist te bezorgen en bijna letterlijk van angst onder de bank liet kruipen met haar monsters en je onmacht tegenover ze, verdween dit vanaf Resident Evil 5 een beetje. Er was meer munitie en dus meer kracht om je te verzetten. Bovendien hoefde je je geen echte zorgen te maken over je rugzak, want het meeste dat je nodig had kon gewoon mee.

Dat is niet meer zo in Village. Capcom heeft het inventory-systeem uit Resident Evil 4 teruggebracht en dat betekent weer schuiven met dingen en helaas ook afscheid nemen van voorwerpen die niet meer in je tas of broekzak passen. Je kan dit keer lang niet meer zo veel meenemen dan voorheen en daardoor word je gedwongen om goed op te letten wat je bij je draagt. Daarnaast is het belangrijk om bij de handelaar van de game, The Duke, goed te kijken wat de winkel heeft, want wie weet redt het je leven wel.

Wat dit betreft zit Capcom weer op een oude vertrouwde positie, die prima in balans was. Het enige wat de game nog wel kan gebruiken is de terugkeer van de andere plantjes die de game ooit zo sierde en je een ware botanist maakten. Om je leven te redden natuurlijk dan wel, want een vampier verslaan met een bos tulpen is nog nooit gebeurd.

Resident Evil had in het begin talloze donkere gangetjes, een ontzettend geladen sfeer door de muziek en de vaste camerastandpunten. Dit zorgde ervoor dat je constant op het puntje van je stoel zat, klaar om een ondood gedrocht naar zijn grootje te helpen op welke manier dan ook. Anderzijds was je ook klaar om te maken dat je wegkwam als het vuur je aan de schenen gelegd werd.

Dit gevoel is even weg geweest in de franchise, maar in Resident Evil Village is dit voor een deel weer terug. Sinds het Baker-incident weten we weer dat wegrennen mag. Sterker nog, we weten dat het soms moet, omdat er anders een hapje uit je genomen wordt, je anders aan het spit geregen wordt of erger.

Village brengt daarbij weer de nodige donkere gangen terug, waarbij je soms geen idee hebt welke kant je op moet. Het enige dat je weet is dat er iemand of iets op je jaagt en een verkeerde afslag je einde kan betekenen. De game is soms weer onvoorspelbaar en dat betekent maar één ding: Kippenvel en bezwete handjes!

Een mogelijke verbetering van de franchise op dit gebied is een grotere onvoorspelbaarheid in gebieden waar je al bent geweest. Soms loop je door het dorp en weet je dat alles al verslagen is. Op die momenten zou er juist een vijand tevoorschijn moeten springen en je flink moeten opjagen. Als Capcom dit voor elkaar bokst, is Resident Evil weer een horrorniveau gestegen!

De oude Resident Evil games lieten je soms het hele landhuis af zoeken naar die ene sleutel of een voorwerp dat de oplossing vormde voor een puzzel. Deuren bleven lang gesloten en de kostbaarheden van Umbrella bleven lang geheim. Het puzzelelement in de games is nooit helemaal weg geweest, maar heeft wel een tijdje op een laag pitje gestaan. Puzzels waren redelijk duidelijk en snel op te lossen, omdat je de meeste dingen onderweg vanzelf wel tegenkwam.

In Resident Evil Biohazard en in Village is dat wel anders. Veel deuren gaan open als je gewoon je ogen openhoudt, maar sommige deuren blijven tot in den treure gesloten. Ze verhullen stuk voor stuk iets ontzettend kostbaar dat je absoluut in handen wil hebben. De schatten die de wereld van Village herbergt komen namelijk voorbij in de vorm van kostbare wapens die jouw trip naar het Europese dorp net even wat makkelijker maken.

Voor mensen die echt alles in het dorp willen vinden heeft Capcom ook nog iets moois toegevoegd. Je kunt namelijk op de kaart zien in welke omgevingen nog iets gevonden moet worden. Capcom meldt alleen niet wat je precies kunt vinden op die locaties, dus daar komt je speurneus weer van pas.

Capcom had er vroeger al een handje van om lekker veel plotwendingen op ons af te vuren in Resident Evil-games. In Biohazard was dit alweer goed op niveau, maar in Village wordt dit niveau sterk vastgehouden. Het verhaal van Ethan Winters en zijn vrouw Mia gaat verder in de game, maar de vertelling laat lang in het midden wat er met het gezin is gebeurd. Je krijgt wel flarden van hun tijd tussen Biohazard en Village mee via documenten en dialogen, maar wat er echt speelt in de game is lang onduidelijk.

Sterker nog, Capcom doet je lang geloven in het een, om vervolgens een compleet ander pad in te slaan. Vervolgens wordt er in een rap tempo weer een andere afslag genomen in de hoofdverhaallijn en bouwt Capcom ook nog eens slim zijverhalen op. Het is heerlijk! De horror in de game speelt hier een grote rol in en de antagonisten van de franchise, Umbrella, komen ook weer aan het verhaal te pas. De vertelling zorgt daarbij voor een ijzersterke opzet voor een volgend deel dat ons ongetwijfeld weer oog in oog laat staan met de boosaardige organisatie!