Emotionele films waarbij de redactie moest huilen

Iedereen heeft wel eens een traantje moeten wegpinken na het kijken van een film. Niet liegen! Of het nou een dikke actiefilm was waarbij je moest huilen of een romantische film, gehuild heb je. Dit zijn de emotionele films waarbij de redactie het meest om moest huilen!

District 9. Elke keer weer. Hoe vaak ik de film ook zie en weet wat er gaat komen, ik moet elke keer janken als de laatste scène speelt. IJzersterke film met een goed verhaal en een sterke, onderliggende gedachte.

Het einde van Captain Phillips pakt me nog steeds beet. Het neemt je zo mee alsof je het hele verhaal zelf hebt meegemaakt, adembenemend. Ondanks dat het verhaal een goede afloop heeft, kan ik er nog steeds om huilen. Het acteerwerk van Tom Hanks is geniaal en laat me iedere keer weer een traantje wegpinken.

Er zijn trouwens wel meer emotionele films waarbij ik moest huilen. Zelfs bij films met een goede afloop, zoals ook in Captain Phillips.

Ik ben wel iemand die bij veel films moet huilen, maar de laatste film waarbij ik zakdoekjes te kort kwam was Guardians of the Galaxy 2. Ik zat in de bioscoop zonder schaamte minstens een kwartier te janken. Het ergste was dat de tranen net een beetje ophielden toen het vuurwerk startte. Nou ik schoot weer helemaal vol!

Ik huil nooit. Ik verdrin(k)g die shit.

Hoewel ik het eens ben met Rox en je zoals het hoort je verdriet moet wegdrinken of met een stamppotstamper moet terugduwen naar waar ze vandaan komen, is er een film die me deed janken als een klein kind. The Fault in Our Stars, over een stel dat elkaar ontmoet in een praatgroep voor (voormalig) kankerpatiënten.

Hoewel je het einde van lichtjaren ver ziet aankomen, zorgt het acteerwerk ervoor dat het alsnog als een mokerslag binnenkomt. En daarnaast speelt Willem Dafoe in deze film een rol van eikel. En een film waarin Willem Dafoe een eikel speelt heeft altijd een speciaal plaatsje in mijn hart.

Oh jeetje, inderdaad. Met The Fault in Our Stars kon ik ook niet meer stoppen met huilen.

Ik huil nooit echt bij films, maar volgens mij vond ik het einde van de film District 9 best triest. Daarnaast vond ik ook het einde van New Kids Nitro treurig, toen die snackbareigenaar dood ging, want hij was vet. Maar huilen? Nee.

De film waarbij ik tranen met tuiten jankte is Men in Black. Nee, even serieus. Ik heb bijna geen films waarbij ik moest huilen.

Maar bij eentje wist ik het echt niet droog te houden: Hachi. Deze waargrbeurde film gaat over een hond die zijn baasje dagelijks volgt naar het station en daar op hem wacht tot hij terugkomt. Op een dag keert dat baasje alleen niet terug met als gevolg dat Hachi de rest van zijn leven op hem wacht.

Dit verhaal wist mij zo te raken als zijnde dierenliefhebber dat ik aan het einde van de rit als een klein kind zat te janken. Vergelijkbare films als Marley and me en A Dogs Purpose wisten me ook wel te raken, maar niet op deze manier.

Avatar The Last Airbender, heb ik bijna letterlijk om gehuild. Die film was zo slecht, dat ik erom moesten 'huilen'. Een tv-serie waar ik vroeger veel naar keek in een jasje van slecht acteerwerk, miscasting (Casting voor bijvoorbeeld Zuko's oom die totaal uit hun karakter vallen).

Verder kan ik wel een anime bedenken die mij erg aangreep. Dit was Clannad en Clannad After Story.

In de intro is er dus een beetje gelogen, want op de XGN redactie lopen er een paar stoere binken rond die nog nooit hebben gehuild om een film. Althans, dat zeggen ze. Bij welke emotionele films moesten jullie huilen? Wij zijn benieuwd!