De top 10 beste Switch games aller tijden - De absolute top

De Switch 2 ligt in de winkel en hoewel Nintendo nog wat Switch-games in de pijplijn heeft, is de generatie voor velen voorbij. Maar wat waren nu echt de beste games op de Switch? Deze 10 titels moet je eigenlijk gespeeld hebben.

De Pokémon-franchise is er één die er geregeld van beschuldigd wordt steeds hetzelfde te doen. Maar in de Switch-generatie hebben de games stukje bij beetje stappen gezet om de boel toch een beetje om te gooien richting een open-world model. Opvallend genoeg is het een tussenvorm die eruit springt als de game die fans echt als nieuw en verfrissend zagen. 

We doelen op Pokémon Legends: Arceus, die niet helemaal open-world ging, maar de speler losliet in diverse grote open gebieden waarin Pokémon zichtbaar rondliepen. Een gevecht aangaan was niet nodig om een Pokémon te vangen, je kon gewoon een bal gooien. Dat moest je bovendien vaak doen, want een Pokémon één keer vangen was niet genoeg om zijn hele Pokédex-pagina te vullen. 

Nu moeten we wel zo eerlijk zijn om te vermelden dat Pokémon Legends Arceus grafisch niet in orde is en ook qua performance wat te wensen overlaat (extra jammer, want de artstyle is eigenlijk best mooi). Maar qua gameplay zijn er weinig recente Pokémon-games waar spelers zo erg ingezogen werden, dus verdient deze titel toch nog een plekje op deze lijst. 

Het is algemeen bekend dat de Switch met haast is gemaakt om de geflopte Wii U te vervangen. Een gevolg daarvan was dat er bepaalde franchises waren die Nintendo meestal vroeg in de generatie voorziet van een nieuw deel, maar waarvan de vorige game nog lang niet oud genoeg was om een nieuwe game klaar te hebben liggen. Zodoende had Mario Kart geen exclusieve Switch-game, maar port van Mario Kart 8. 

Die port is inmiddels wel ongeveer zeven keer zoveel verkocht als de originele game, dus voor heel veel mensen is het wel een nieuwe game. Bovendien is de Switch-versie simpelweg beter dan de Wii U-versie, terwijl die eigenlijk al een essentiële Mario Kart-ervaring bood. 

Alles wat de originele Wii U-release te bieden had zit in Deluxe, inclusief de ijzersterke DLC. Daarnaast heeft de Switch-versie een fatsoenlijke Battle Mode en nieuwe features om de game nog toegankelijker te maken voor nieuwe spelers. Zeg maar eens nee tegen zo’n mooi totaalpakket.

Metroid Dread was eigenlijk al jaren legendarisch voordat hij voor de Switch werd aangekondigd. Voor wie het niet weet: het idee voor deze game is minstens zo oud als de Nintendo DS. Destijds kwam het project om technische redenen niet van de grond en toen de hele Metroid-franchise aan het begin van het vorige decennium op pauze kwam te staan, had niemand nog gedacht dat Dread er ooit zou komen.

Maar vroeg in de Switch-generatie kwam er toch een team ten tonele waarmee Nintendo weer 2D side-scrolling Metroid-games wilde maken. MercurySteam bewees zich eerst met Samus Returns, een remake van een oudere titel, om vervolgens Dread nieuw leven in te blazen. Toen die game eenmaal in de winkel lag was één ding duidelijk: Metroid is helemaal terug. 

Als vanouds kun je in deze game enge, doolhofachtige grotten van een onbekende planeet verkennen, waarbij de weg vooruit soms enig denkwerk vereist. MercurySteam heeft daarbij verfijnd wat in Samus Returns nog een beetje rammelde en zo een game neergezet die absoluut in dezelfde adem genoemd mag worden als bijvoorbeeld Fusion, Zero Mission, ja, volgens velen zelfs Super Metroid. 

Er was een tijd dat er om de paar jaar wel een New Super Mario Bros.-game verscheen. Maar na New Super Mario Bros. U verdween heel 2D Mario eigenlijk een beetje van de radar, afgezien van Mario Maker. Laat in het leven van de Switch kwamen we er eindelijk achter waarom dat was: Nintendo had zichzelf ruim de tijd gegeven voor de nieuwste variant van 2D Mario, genaamd Super Mario Bros. Wonder.

De game had toen er prototypes gemaakt werden geen deadline en dat betaalt zich uit in één van de meest creatieve en gevarieerde 2D Mario-games die we ooit hebben gezien. Aan de kern van de franchise wordt niet gerommeld: wie het in andere games leuk vond om als Mario door 2D levels te rennen en springen, kan daar ook van genieten in Wonder. Maar de game doet zijn uiterste best om je keer op keer te verrassen. 

In elk level zit namelijk een Wonder Flower verstopt die zorgt dat alles even anders is. Het kan zijn dat je moet platformen met andere zwaartekracht, in een soort doolhof terecht komt, of dat Mario in een bal gelei verandert. Je kunt het zo gek niet bedenken of het kan gebeuren in Super Mario Bros. Wonder. 

Daar kun je ook nog eens de badges optellen. Je kunt deze dragen om geheimen te zien, de game ietsje makkelijker te maken, of juist om jezelf meer geavanceerde moves te geven. Je hebt dus keuzevrijheid in je speelstijl en de game zorgt dat je je nooit verveelt. Dan heb je het al snel over misschien wel de beste 2D Mario sinds Super Mario World. 

Animal Crossing-fans zijn het er niet altijd over eens of New Horizons nou echt zo goed is. De game heeft veel te bieden, mede doordat je het terrein van je eiland bijna helemaal naar eigen inzicht kan aanpassen. Maar Animal Crossing-games hadden vroeger meer karakter, zo luidt de kritiek vaak. Al was het maar omdat dorpsbewoners echt kwaad en onbeleefd konden zijn. 

Maar dat is niet per se de beleving die New Horizons-spelers vaak hadden. De game verscheen precies aan het begin van een pandemie en was voor velen dé manier om nog een sociaal leven te hebben. En in dat opzicht slaagt New Horizons goed, al was het maar omdat je zeven gasten tegelijk op je eiland kan hebben. 

Verder zijn de opties die je hebt om je eiland echt helemaal je eigen paradijsje te maken zeker niet te versmaden. Op het hoogtepunt van de populariteit van de game hebben we heel wat indrukwekkende eilanden gezien, dan wel omdat er een thema heel ver was doorgevoerd, dan wel omdat het gewoon heel mooi was. 

Voor de fans van het eerste uur is het misschien leuk als een volgende Animal Crossing je buren weer onbeleefd maakt. Maar het is niet te ontkennen dat New Horizons precies is wat talloze spelers wilden of zelfs nodig hadden. 

Xenoblade Chronicles 3 is misschien wel het kroonjuweel van Monolith Soft. De studio heeft over de jaren allerlei teams binnen Nintendo geholpen om hun open-world games zo goed mogelijk te maken, maar met het derde deel in de Xenoblade Chronicles-reeks komt de grootmeester weer met een toptitel van eigen makelij.

Dit keer ga je op stap met de party van Noah en Mio, die initieel aan andere kanten van een langlopende oorlog staan. Hoe de groepen samenkomen voor één van de beste verhalen die je op de Switch vindt, laten we aan jou om te ontdekken. Datzelfde puzzelwerk moet je ook een beetje doen voor het vechtsysteem, want Monolith maakt die altijd onwijs diepgaand, maar soms wat lastig om in te komen. Bij Xenoblade Chronicles 3 is dat niet anders.

De launch line-up van de Switch was niet verkeerd, maar stond ook niet bepaald strak van de games waar fans het acht jaar later nog geregeld over hebben. Maar dat was niet zo’n probleem, want alle aandacht ging toch naar The Legend of Zelda: Breath of the Wild. De franchise had volgens velen al jaren een frisse wind nodig en met Breath of the Wild kreeg hij die eindelijk. 

Breath of the Wild bood fans een Zelda-game met een echte open wereld, waarin je kon gaan en staan waar je wilde. Je handje werd niet vastgehouden en elke speler kon zelf besluiten wat interessant was om te doen of te laten om zo een geheel eigen avontuur te vormen dat totaal anders was dan dat van andere spelers. Veel fans wilden zoiets al jaren en met Breath of the Wild zette Nintendo het ijzersterk neer. 

Volgens sommige fans sloeg Nintendo wel een beetje door in het breken met het lineaire. Het verhaal leed eronder en de dungeons vielen ook niet altijd in de smaak. Maar dat zijn het soort groeipijntjes dat je mag verwachten als het roer omgaat. Het totaalplaatje is nog steeds een game die een ongekend groot en open Zelda-avontuur biedt. 

Net als bij Mario Kart, was het nieuwste deel in de Smash Bros.-reeks nog relatief jong toen de Switch verscheen. Toch werd niet gekozen voor een regelrechte port van Smash voor Wii U en 3DS, maar voor een nieuwe game. Aan sommige aspecten van de game kun je zien dat hij snel volgt op het vorige deel, maar vergis je niet: Super Smash Bros. Ultimate heeft genoeg eigen inbreng. 

De game dankt zijn naam voornamelijk aan het feit dat iedereen erin zit, of in ieder geval, iedereen die ooit eerder in Smash Bros. had gezeten. Dan waren er veelgevraagde nieuwkomers, zoals Inkling, King K. Rool en zelfs Ridley die eindelijk niet meer te groot was. Dan hebben we het nog niet eens over de DLC met een paar wilde, totaal onverwachte personages die desondanks hun plek in deze gaming hall of fame zeker verdienen. 

Maar alleen een goede selectie personages is niets waard als de game niet goed in elkaar zit. Gelukkig levert Ultimate ook op dat vlak goed werk. De game wordt gewaardeerd door casual spelers die het zien als een partygame, maar ook door competitieve spelers. Daarnaast kun je op veel onverwachte manieren plezier beleven door Spirits en de level-maker creatief te gebruiken. Als er een Smash Bros. is die Melee van de troon kan stoten als de favoriet, is het Ultimate. 

Wanneer we een game omschrijven als ‘volgens traditioneel recept’ betekent dat meestal dat hij voldoet aan een vaste formule. Maar een echt traditioneel recept verschilt juist vaak per regio of zelfs per familie. Dat is een beetje hoe Mario werkt: je moet erin kunnen springen en het is hoogst ongebruikelijk dat Bowser niet de schurk is, maar voor een avontuurlijke draai kun je in stap 3 de lineaire levels vervangen door sandbox-achtige werelden. Variatietip: stop wat puzzels tussen de platformuitdagingen.

Zodoende kan 3D Mario heel wat vormen aannemen en nadat het een paar keer een structuur met lineaire levels had gehad, ging het met Super Mario Odyssey toch weer terug naar die sandbox. De levels waren groter dan ooit en bovendien gooide Odyssey je er niet uit na het verzamelen van een Moon. Zo kun je naar hartelust overal heen rennen en springen zonder ooit te stoppen of te moeten onthouden wat je de vorige keer ook alweer had gezien. 

Dat alleen al maakt Odyssey een Mario-game waarmee je de tijd haast vergeet, maar dankzij Mario’s nieuwe compagnon Cappy werd de hele ervaring nog beter. Cappy geeft je naast wat nieuwe moves ook de mogelijkheid om talloze vijanden, andere wezens en objecten te besturen. Als je dat optelt bij Mario’s toch al grote arsenaal van moves zijn er zoveel manieren om je door Mario Odyssey te bewegen dat het onmogelijk is om je met deze game te vervelen.

De Switch-generatie begon met Breath of the Wild en er was een tijd dat men dacht dat Tears of the Kingdom hem zou afsluiten. Dat is uiteindelijk niet gebeurd, maar de game had wel een mooi slotstuk kunnen zijn. Want hoewel het heel saai had kunnen zijn om de wereld van Breath of the Wild een tweede keer te verkennen, gooide Tears of the Kingdom de boel zo op zijn kop dat het toch echt heel verschillende games zijn. 

Met de Sky Islands boven Hyrule en The Depths eronder is er natuurlijk meer te verkennen, maar daar komt bij dat je ook gewoon heel anders te werk gaat. Je kent de wereld, dus je bouwt voertuigen die je op efficiëntere, of juist heel gekke manieren van A naar B brengen. Dat bouwsysteem is trouwens ook nog eens een technisch wonder, zeker als je bedenkt dat de Switch het zonder al te erge performance-problemen kan hanteren. 

Er is veel discussie mogelijk over of Tears of the Kingdom nou echt beter is dan Breath of the Wild. Maar de complexiteit van de game en het feit dat Nintendo heeft gedurfd om toch een echt andere ervaring dan Breath of the Wild neer te zetten, maken dat Tears of the Kingdom in ieder geval in deze lijst met de prijs naar huis gaat. Bovendien is het op een lijst van de beste Switch-games wel leuk als de nummer éé ook echt voor Switch gemaakt is.