De top 10 beste games van 2018 volgens Theo Weber

Het jaar zit er bijna op en wat was het een geweldig jaar. Er waren op alle platformen genoeg titels om van te smullen en dat maakte de keuze voor mijn top 10 beste games niet gemakkelijker. Toch is het me gelukt om een lijst te maken. Dit is de Top 10 beste games van 2018 volgens Theo Weber.

Dit jaar trap ik mijn lijst met tien leukste game af met een kleine roze held: Kirby! Al jaren ben ik helemaal fan van deze kleine bol en dat zal niet snel veranderen. Na wat mindere Kirby games was ik een beetje huiverig voor deze game, maar wát heb ik me vermaakt. Star Allies brengt je een klassiek Kirby avontuur waarbij je Dream Land weer moet redden van een dreiging.

Dit keer doe je dat niet alleen, maar met maximaal vier vrienden (of computergestuurde karakters). Het roze stofzuigertje kan met vier karakters door de talloze levels lopen terwijl de welbekende Kirby deuntjes je een grijns van oor tot oor bezorgen. Met nieuwe kopieerkrachten, de nodige nieuwe karakters en een set toffe minigames weet de game ook nog genoeg vermaak te bieden voor wanneer je klaar bent met het verhaal.

Op de negende plek een game van een heel ander kaliber dan de altijd schattige Kirby. Toen een aantal jaren geleden de Kara demo verscheen, viel mijn mond namelijk open van verbazing. Kan dit een game worden en wat wordt het dan? Het antwoord kwam in de vorm van Detroit: Become Human. Een verhalende neo-noir thrillen die jou de touwtjes in handen geeft. Ik kroop in de kunstmatige huid van Marcus en Kara en stond al snel aan de vooravond van de robotrevolutie. Onderweg werd ik verrast met onderwerpen als racisme, ongelijkheid, mishandeling en zelfs slavernij.

Allemaal onderwerpen waarin ík keuzes moest maken. Toevallig is dat iets dat ik in een game heerlijk vind. Want net na die keuze hou ik me alweer bezig met de vraag “wat als ik dat andere gedaan had?” De game is erg tof, omdat het verhaal zo enorm anders kan lopen bij bepaalde keuzes, maar toch viel het einde (de eindes dus) met ietwat tegen. Dat, samen met wat tegenvallende hoofdstukken zorgt ervoor dat deze game op de negende plek in mijn top tien terecht komt. Wat meer van die Terminator achtige hoofdstukken had de game zeker een paar plekjes hogerop gebracht.

Toen Donkey Kong met zijn ijskoude avontuur naar de Wii U kwam, vond ik het niet de moeite waard om daarvoor de console te kopen. Gelukkig heeft Nintendo de knotsgekke aap ook met dit avontuur naar de Nintendo Switch gebracht. In de game worden eens niet de bananen van Donkey Kong gejat, maar dit keer is zijn hele eiland veranderd in een enorme koelkast door een stel ijskoude vijanden. En dat op de verjaardag van onze favoriete aap!

De goede herinneringen aan Donkey Kong Country 1 en 2 kwamen weer helemaal terug toen ik Tropical Freeze aanslingerde op de Switch. De toffe beats, ritjes in de mijnkar en de lekker varierende levels die Nintendo me voorgeschoteld heeft , hebben ervoor gezorgd dat ik de game intussen al twee keer uitgespeeld heb. Daarmee verdient deze aap en zijn eindeloze tocht naar zijn bananen een warm plekje in mijn top tien van 2018.

Na de jacht op een stel penguïns en andere ijzige vijanden, was het tijd voor het serieuzere werk. Een andere franchise die ik al vaak onder de knoppen gehad heb is Monster Hunter. Capcom bracht dit jaar een hele nieuwe game, vol nieuwe monsters die wachten om verslagen of gevangen te worden. De wereld is enorm gevarieerd en werkelijk geweldig uitgewerkt.

Het jagen op monsters? Dat doe je alleen als je lef hebt, maar liever nog met vrienden die elk hun enorme zwaard of speer meedragen. Dit is alleen niet de sterkste kant van Monster Hunter World, gezien het vaak wat tijd in beslag neemt voordat je echt met je groepje aan het jagen bent. Jammer, want ook bij het jagen is het samen uit, samen thuis. Als dat dan niet goed werkt en je vrienden pas halverwege het feest binnen komen vallen, is de koek al voor een heel groot deel op. Toch is de game goed voor een zevende plek in mijn top tien!

Tot zover beslaat mijn top tien games allemaal grote titels. Maar halverwege deze lijst is er toch een plekje voor een indiegame. De games van kleinere ontwikkelaars hebben bij mij zeker geen ondergeschikte rol, maar het feit wil dat ik dit jaar vooral aan de bak ben gegaan met titels uit andere jaren dan 2018. Games als 88 Heroes en Slain: Back From Hell, maar ook Aquakitty DX hebben mij afgelopen jaar flink bezig gehouden en enorm vermaakt. Tussen die titels zit Owlboy, die wél in 2018 uitgekomen is,althans de Switch versie van de game.

Owlboy nam me mee naar een enorm avontuur, waar ik overigens nog niet helemaal mee klaar ben, in het land van de lucht. Het uilenvolk waar de klunzige Otus onderdeel van uitmaakt is een beetje klaar met de uitlenjongen. hij weet werkelijk álles te verprutsen, van grote opgaves tot de simpele taak om een vaas te verplaatsen. Maar als op een dag piraten zijn land aanvallen moet Otus de held worden die hij nooit was. Op dat moment begint een enorm avontuur in een grote wereld, waar ik in de trein al tientalle uren van gesmuld heb. Owlboy is een game die me tot ver in 2019 nog zal vermaken, want ik wil werkelijk ieder hoekje van de wereld verkennen!

Zoals Owlboy hen ik nog veel andere games die me tot ver in 2019 zullen blijven vermaken. Een van de franchises die daarvoor zorgt is Mega Man. Na wat jaren genoegen te hebben moeten nemen met Mega Man remakes en collecties, is Capcom eindelijk terug met een nieuw avontuur van het blauwe robotje. De blue bomber wist in Mega Man 11 niet alleen te vernieuwen met nieuwe bazen en het Double Gear systeem, maar bracht ook nog heerlijke anime achtige graphics mee.

Daarbij wist de game deze doorgewinterde gamer mee terug in de tijd te nemen, naar toen hij nog een klein knaapje was die op zijn NES en SNES zat te ploeteren. Het grote verschil met toen is dat ik nu een stuk beter in dit soort games ben. Dr. Wily, hoe snood zijn plannen dit keer ook waren, zat dan ook al snel als vanouds op zijn knietjes te smeken om genade! Op naar een nieuwe Mega Man X, Capcom?

Waar ik uren achtereen op mijn kamertje kon (en kan) genieten van Mega Man games, was er vroeger ook ruimte om met mijn vrienden in de lokale arcadehal mijn zakgeld te spenderen. Talloze kwartjes verdwenen in de iconische kasten waar Ken en Ryu het tegen M.Bison opnamen en waar met Scorpion en Baraka de bruutste fatalities uitgevoerd konden worden. Minstens net zo veel kwartjes verdwenen in de de kasten waarop Voldo, Mitsurugi en Cervantes pronkten.

SoulCalibur is altijd een van mijn favoriete franchises geweest en nu kwam eindfelijkhet zesde officiële deel uit. Op de Xbox One betreed ik het strijdtoneel het liefst met een stok in mijn handen die dan al snel in het kruis op de nek van de tegenstander verdwijnt. Want een digitale vechtersbaas ben ik wel. Los van de toffe gevechten in SoulCalibur VI ben ik aangenaam verrast door de enorme verhaallijnen in de game en hoe ieder gevecht, win or lose, iedere keer weer een feestje is.

Als ik dan even niet aan het vechten ben, ben ik wel op avontuur. Als het even kan tot over mijn oren in een diepgaand verhaal. Dragon Quest XI biedt niet zomaar een groot verhaal van meer dan 100 uur, maar verbindt meerdere kleine zijverhalen tot één enorm avontuur. De grafische stijl die in deze game altijd een beetje tekenfilmachtig oogt is daarbij een genot voor het oog en datzelfde geldt voor de vele schattige vijanden.

Een beetje uitdaging zo tussendoor hoort erbij en dat ontbreekt bij Dragon Quest XI absoluut niet. Naast 100 uur aan verhaal is er in Dragon Quest veel meer te doen. Jammer genoeg heb ik nog niet zo veel uur in de game kunnen pompen, maar geloof me, dat gaat nog gebeuren!

Waar Dragon Quest me mede door de anime achtige stijl aanspreekt, is er een andere anime franchise waar ik mee opgegroeid ben: Dragon Ball! Wat kan ik altijd smullen van de over de top actie met Goku, Krillin en Piccolo. Maar het meest geniet ik nog van Vegeta en Frieza, die lekker sarcastisch zijn in alles wat ze doen. Bandai Namco bracht de afgelopen jaren al behoorlijk sterke titels in het Dragon Ball universum uit met de Xenoverse games, maar dit keer is er een heuse vechtgame waarvan ik enorm heb mogen genieten uitgekomen.

Dragon Ball FighterZ wist voor mij precies de juiste verhouding tussen dikke knokpartijen en een gebalanceerde verhaalmodus te brengen. Daarbij is de game prima geschikt voor saiyans die nog niet level 9000 zijn, maar ook uitgebreid genoeg voor doorgewinterde super saiyans die al tegen de super saiyan god levels aan zitten. De gevechten met drie karakters leveren hilarische en chaotische gevechten op, waar iedereen lekker van kan smullen, dus ook deze vechtersbaas.

Het meest heldhaftige karakter dat ik dit jaar onder mijn knoppen heb gekregen is toch wel Kratos. Hij is inmiddels verkast van het oude Griekenland naar het hoge Noorden. Olympus was maar een saaie bedoeling, gezien iedereen al in stukjes gehakt was of ernstig in de kreukels lag. Daarom ging Kratos naar het Noorden om een nieuw leven op te bouwen.

Jammer genoeg is het bij Kratos het geval dat de ellende hem altijd weer opzoekt en dat gebeurde dit jaar in God of War. De Noorse goden besloten hem uit de tent te lokken en dat was natuurlijk niet zo heel slim. Maar wat ben ik er blij om dat deze goden dat gedaan hebben. Want nu mocht ik weer talloze uren op de meest gekke wezens inslaan en zelf een stapel Valkyren in elkaar meppen. Kratos is en blijft een enorme eindbaas!

Dit waren ze, de beste games die ik dit jaar gespeeld heb. Tenminste, genoeg gespeeld heb om ze terecht in deze lijst mee te nemen. Want games als Super Smash Bros. Ultimate en Assassin's Creed: Odyssey vind ik geweldig, maar heb ik simpelweg nog niet genoeg gespeeld om te bepalen of hij in mijn lijst hoort. Daarbij moet ik er nog eentje noemen die niet in de lijst past, omdat het content is en geen volledige game. Mario + Rabbids: Kingdom Battle is namelijk dit jaar uitgebreid met Donkey Kong's Adventure en daar heb ik urenlang van gesmuld