10 x de Little Nightmares gameplay uitgelegd in toffe contrasten!

De unieke beleving, Little Nightmares, ligt vanaf vrijdag in de online en fysieke winkelschappen. In deze special behandelen we hoe de Little Nightmares gameplay zich uit in horror en vooral contrasten. Hierbij een top 10 tegenstellingen waar je dik van zult genieten in Bandai Namco's nieuwste titel.

Wat opvalt zodra je Little Nightmares opstart is het kleurgebruik. Het eerste level, The Prison, kent zo goed als geen kleur. Six bevindt zich in een duistere, dorre omgeving met enkel grijs- en zwarttinten. Het contrast wordt vergroot door haar ontzettend felgekleurde gele jas. Daarmee lijkt de kleur bijna symbool te staan voor vrolijkheid. Maar Little Nightmares is alles behalve vrolijk. Je zou wel kunnen zeggen: het enige sprankje hoop in de dorre wereld is Six.

Gelukkig kom je later in gebieden met meer kleurgebruik. Al zul je geregeld terugkeren naar die dorre, donkere stukken levens die uiteraard het horrorgevoel vergroten!

Een ander belangrijk aspect waarmee het horrorgevoel wordt opgewekt in Little Nightmares is door het contrast tussen geluid en geen geluid. In de gehele game wordt niet gesproken, zoals dat ook het geval was eerder in Limbo en Inside. Dat werkt totaal niet storend in Little Nightmares, maar versterkt juist het unheimliche gefühl.

De beklemmende sfeer wordt nog eens extra kracht bijgezet door een overtuigende soundtrack. Niet voor niets krijg je deze erbij zodra je een special edition bestelt. Het contrast tussen horrorklanken van de muziek en de stille omgevingen waardoor Six zich manoeuvreert is groot. Zeker wanneer je bijvoorbeeld in een stille ruimte op een piano springt en de klanken van het muziekinstrument alles behalve als muziek in de oren klinken!

Six zelf zal de hele game geen woord zeggen. Wel hoor je af en toe geluiden van de vijanden die je gaandeweg tegenkomt, al zijn dit meer kreten. Nooit zullen ze een woord zeggen. En verder hoor je geluiden van apparatuur dat je tegenkomt in de levels.

Het grootste contrast vindt overigens plaats in het laatste level (let op spoiler volgt, dus ga gauw door naar de volgende pagina als je dit niet wilt weten!). Daarin ontmoet je de eindbaas die neuriet in een ruimte. De manier waarop dit gebeurt is enorm eng en het valt bijna niet in woorden te vatten wat voor beklemmende sfeer het met zich meebrengt. Neuriën mag dan zorgeloos klinken, je wéét gewoon dat ergens iets niet klopt bij dat stuk!

Een ander groot contrast is Little Nightmares wordt gevormd door te werken met licht en donker. Bij horror horen nu eenmaal ruimtes met weinig zicht om een onveilig gevoel te versterken. Six heeft één tool op zak en dat is een aansteker. Dus zodra je in een ruimte staat, meestal op de grond ergens, met weinig zicht. Zorg dan meteen dat je je aansteker erbij pakt, want dat is de enige manier om nog enigszins iets te zien.

Het licht versus donker effect speelt ook een ontzettend grote rol bij de eindbaas, al gaan we daar niet verder over spoilen. Hoewel Little Nightmares helemaal niet super eng is, krijg je in dat stuk toch echt wel de bibbers als je de ene keer wel wat mag zien en de andere keer niet...

Nog een contrast in Little Nigtmares is rust versus achtervolgingen. En dat contrast is vrij groot. Er zijn stukken waarbij je zelf bepaalt hoe lang je over een puzzel doet en er zijn gedeeltes waarbij de klok je grootste vriend is en je echt moet rennen voor je leven. Natuurlijk is dit pas tegen het einde van de game, want eerlijk is eerlijk: de spanningsopbouw in Little Nightmares verloopt erg gestaag en is daardoor zeer sterk.

Soms bevind je je alleen in een kamer, zoals ook al eerder te zien is in een trailer, waarbij je rustig kunt uitzoeken hoe je die ene sleutel te pakken krijgt voor een volgende deur. Maar er zitten ook genoeg stukken in de game dat je sneller moet zijn dan een vijand, die lomp, groot en log is. Dan is timing opeens essentieel. Want als jij niet snel genoeg uit je schuilplekje naar de volgende plek gaat, zul je geen stap verder komen. De balans tussen rust en achtervolgingen is verder prima.

Dan komen we aan bij de vijfde grote tegenstelling, een die je niet meteen opvalt, maar waarbij gaandeweg het contrast steeds groter wordt en dat is honger versus geen honger. Of nog beter gezegd; een overdaad aan voedsel. Al snel zul je merken dat Six een klein fragiel meisje is mét een knagend maagje. Ze heeft duidelijk al lang niet voldoende eten gehad en soms krimpt ze dan ook ineen omdat ze moet eten.

Dat eten een belangrijke rol is wordt alleen al duidelijk uit het derde hoofdstuk, getiteld The Kitchen. In een keuken snijden vijanden complete hompen vlees en worden er heel wat maaltjes bereid in de keuken. Tijd om zelf iets te pakken en ergens op te knabbelen is er niet, want Six weet al gauw dat ze moet vluchten. Anders belandt ze zelf nog in een pan.

Het honger versus geen honger neemt pas echt bizarre wendingen aan verderop in de game. Al zullen we daar niet te veel over verklappen. Ga het maar spelen en ongetwijfeld moet je dan een keer denken aan de film La Grande Bouffe. Mager zijn heeft in ieder geval één voordeel: je zeult geen vet mee tijdens het vluchten....

Door naar het zesde contrast: hoogte versus laagte, ofwel diepte. Little Nightmares is niet alleen een puzzelgame waarbij je sidescrollend langs levels gaat, het is de maker gelukt om flink creatief te zijn met de hoogte én laagte. Regelmatig bevind je je onder de grond waar de meest creepy dingen gebeuren en je aansteker het enige lichtpuntje in de duisternis is.

Maar minstens zo vaak ben je boven de grond en moet je juist de hoogte in om puzzels op te lossen. Dat kan ook niet anders, want Six is maar een piepklein wezentje. Als je haar lengte naast een deur zet, past ze er zo zes keer in. Om vijanden te slim af te zijn of bij spullen te komen, moet ze dus klimmen en klauteren. De hoogte in dus! De afwisseling tussen hoge en lager gelegen gebieden is zeer fijn.

Dat je moet denken aan hoogtes komt ook omdat Six regelmatig oog in oog staat met grote vijanden en dat is dan ook het volgende contrast. De kleine Six tegenover grote vijanden. Nooit zal ze een vijand zelf kunnen aanvallen. Dus moet ze slimmer zijn. Om een voorbeeld te noemen: als je in een ruimte het op moet nemen tegen een vijand, versnel je dan snel naar de boekenkast. Zo lang je maar net genoeg boeken beklimt, als een trap, kom je vanzelf op een plekje waar de vijand niet meer bij je kan. Slim toch?

En hetzelfde geldt voor kleine plekjes. Regelmatig kan Six zich verstoppen in kleine doosjes waar vijanden niet bij kunnen. Overigens is Six niet het enige kleine wezentje in Little Nightmares. Regelmatig lopen er nog allemaal soortgelijke puntmutsen rond die net zo klein zijn. Wat ze daar doen is de vraag, want wat dat betreft is Little Nightmares één groot mysterie.

Dan zijn we aangekomen bij de nummer zeven uit deze lijst: mooi versus lelijk. Six oogt prachtig. Haar karakter lijkt bijna lief. Het heeft wel wat aandoenlijks: zo'n klein meisje met een hele grote muts over haar hoofd en alleen maar een aansteker op zak. Dat kan niet gezegd worden voor die lompe lelijke vijanden. Een knaap met mega lange armen, veel te korte beentjes is niet mooi. Maar lelijk is nodig om het horrorgevoel te bewerkstelligen.

Want juist al die lelijke vreemde creaties bezorgen je af en toe de bibbers. Qua game zelf is Little Nightmares prachtig. Niets op aan te merken zelfs. Misschien jammer dat het eerste level zo grauw, en toch wel lelijk is, maar dat is dan ook meer een tutorial. Daarna begint de pret pas echt.

Dan zijn we aangekomen bij de laatste twee grote contrasten in Little Nightmares. Op de negende plek vinden we opgesloten versus vrijheid. Six zit duidelijk opgesloten in een gevangenis, wat voor één is lange tijd onduidelijk. Ze doet maar één ding; vechten voor haar vrijheid. Daarbij zit ze vaak in levels vast en dus is er continu een soort van opgesloten en beklemmend gevoel.

Maar in elk hoofdstuk, de game telt er vijf, lonkt er altijd vrijheid. Je weet dat als je die ene puzzel opgelost hebt een stukje van je vrijheid terugkrijgt. Dat hoop je tenminste. En zo kom je gaandeweg steeds een stapje verder in Little Nightmares.

Dan zijn we aangekomen bij het laatste contrast en tevens belangrijk thema in de game: leven versus dood. Six balanceert aan het begin van de game op het randje van leven en dood. Dat heb je misschien niet meteen door, maar dat merk je wel als je aan het spelen bent en ze al gauw honger krijgt. Continu ben je vechten voor je leven en het bestaansrecht in een vreemde horrorwereld.

Gaandeweg komt het thema leven en dood ook voorbij. Want ergens zie je allemaal dode verschijningen, wat niet slecht is als onderdeel van een horrorgame uiteraard. Wie die dode creaties zijn, geen idee. Om nog maar te zwijgen over die ene man die ergens opgehangen aan een muur hangt! Het is bizar wat je allemaal tegenkomt in Little Nightmares.

Het contrast tussen leven en dood is in ieder geval goed aanwezig en dat wordt alleen maar meer naarmate je het einde van de game nadert. We gaan niet spoilen, maar je zult echt vreemde dingen zien. Eén keer moet je keihard rennen, een missie op leven en dood. Een ander moment lijken vijanden al dood. En dan is er nog het einde van de game: ga jij het wel of niet halen?