De 5 beste series van 2021 volgens Marcus Talens

Aan tv-series was er zeker geen gebrek in 2021. Maar welke waren het beste? Dit zijn de vijf beste series die Marcus Talens dit jaar heeft gezien!

De meningen over The Falcon and the Winter Soldier waren geloof ik een beetje verdeeld. Ik zie ook zeker wat problemen met de serie, vooral met de schurken. De Flag Smashers vond ik niet bijzonder interessant en alles met de Power Broker ging binnen de serie nauwelijks ergens heen. Maar de serie heeft als je het mij vraagt andere belangrijke pluspunten.

De overdracht van het het Captain America-schild naar Sam Wilson was een mooi moment in Endgame, maar zo eenvoudig is het natuurlijk niet. Ik kon het erg waarderen dat Sam twijfelde of hij Captain America kon zijn. Er zitten behoorlijke haken en ogen aan het overnemen van zo’n titel, wat we te zien kregen met bijvoorbeeld John Walker en Isaiah Bradley.

Natuurlijk had de volgende Captain America film ook stil kunnen staan bij Sams worstelingen met het Captain America worden. Maar ik denk dat het belangrijk was om elke individuele horde de ruimte te geven in een serie. Er waren zeker wat problemen met deze serie, maar ik denk dat er een belangrijk verhaal is verteld en ik ben blij dat we dat hebben kunnen zien.

De eerste MCU Disney+ serie was gelijk een goede binnenkomer als je het mij vraagt. Marvel sloeg voor deze een heel andere stilistisch richting in, wat heel beroerd uit had kunnen pakken. Maar de sitcom-stijl was niet alleen verfrissend voor de kijker, hij werd ook gebruikt op een manier die mooi aansloot bij datgene waar de serie werkelijk over ging.

De kracht van WandaVision is namelijk niet in de introductie van nieuwe personages, Wanda die haar ware krachten ontdekt, of andere implicaties voor de toekomst van het MCU. Nee, het zit er in dat er een hele serie is gewijd aan Wanda’s rouwproces na het verlies van Vision (en alles wat er daarvoor al met haar gebeurd is). Daarbij is dat ook nog eens goed uitgevoerd. “What is grief, if not love persevering?” is wat mij betreft één van de mooiste zinnen die ooit in het MCU is uitgesproken.

Het is jammer dat het laatste gevecht tussen Wanda en Agatha neerkwam op magische mensen die kleurtjes schieten. Als dat — en de laatste aflevering over het geheel bekeken — iets sterker was geweest had de serie misschien iets hoger op mijn lijst gestaan. Maar over het algemeen ben ik blij dat Marvel Wanda’s gemoedstoestand op deze manier onder de loep heeft gelegd.

Ik beloof dat niet alles op deze lijst van Marvel is, maar het is een groot deel van wat ik dit jaar heb gezien, dus dan krijg je dit soort taferelen. Hawkeye was natuurlijk een recente toevoeging aan de line-up, maar ik was al vrij snel overtuigd dat dit voor mij één van de betere series van het jaar was. Voor mij was dat bovendien een aangename verrassing, want ik was tot nu toe eigenlijk niet zo’n groot fan van het personage Hawkeye.

Maar tegen al mijn verwachtingen in kan ik niet echt iets ontdekken in Hawkeye dat ik niet kan waarderen. Ik mag graag een serie zien met een mysterie dat langzaam ontrafeld wordt en dat had deze serie, met daarbovenop een goede dosis humor. Daarnaast ben ik erg te spreken over de personages: ik wil graag meer zien van Kate Bishop, Yelena was een leuk onderdeel van de serie en zelfs Hawkeye zelf was voor de verandering een keer interessant.

Dat alles gezegd hebbende is er toch één ding in Hawkeye dat ik niet per se hoef terug te zien. Ik hoop vurig dat ik nooit van mijn leven meer iets van Rogers: The Musical hoef te zien. Maar dat was geloof ik de bedoeling.

Door Hawkeye was ik dus zeer aangenaam verrast en dat kan ik ook zeggen over The Bad Batch. Dat is niet omdat ik verwachtte dat de serie slecht zou zijn: Star Wars animatie is tot nu toe altijd goed geweest. Zelfs Resistance kon ik waarderen, zij het minder dan The Clone Wars en Rebels. Maar toch had ik mijn twijfels of The Bad Batch echt de personages waren waarvan ik meer wilde zien.

Maar het duurde niet lang voor ik er elke week weer naar uitkeek om te zien wat de Bad Batch ging beleven. Ik wilde zien hoe ze met Omega omgingen, wat voor plek ze hadden in deze vroege dagen van het Empire en of Crosshair zich weer bij ze aan zou sluiten. Er zijn nog steeds andere personages die ik in dit tijdperk wil zien, maar ik heb er geen enkel bezwaar meer tegen dat dat gebeurt door de ogen van The Bad Batch.

De serie werd er al snel van beschuldigd dat er veel filler was, en het klopt dat The Bad Batch op veel manieren episodisch is opgezet. Maar elke aflevering bracht mooie of leuke momenten met de personages, of vertelde iets over de wereld. We moeten natuurlijk nog zien hoe de hele serie afloopt, maar als ze zo doorgaan hebben we er weer een geweldig Star Wars-verhaal bij. Ik heb het eerder gezegd, maar ik zeg het gewoon nog een keer: elke Clone Wars- of Rebels-fan moet The Bad Batch kijken.

Ergens vorig jaar heb ik al eens laten vallen dat The Beatles: Get Back de eerste film was die ik in de bioscoop wilde zien wanneer ze weer open gingen. Dat is niet gebeurd, maar om de best mogelijke reden: het is geen film meer, maar een driedelige serie van in totaal bijna acht uur. Daarmee is het een veel grotere goudmijn aan beeldmateriaal dan ik aanvankelijk had durven hopen.

Het voornaamste doel van The Beatles: Get Back is om een vijftig jaar oude misvatting recht te zetten. Alle beelden die je in de serie ziet zijn opgenomen tijdens de opnamesessies die uiteindelijk het album Let It Be en de gelijknamige film voortbrachten. Wie het één en ander weet over The Beatles kan beamen dat die sessies, mede door de Let It Be-film, de geschiedenis in gegaan zijn als een periode waarin de band constant ruzie had en eigenlijk al bijna uit elkaar lag. Maar dat is niet daadwerkelijk het geval.

Je ziet wel onderlinge onenigheid in de band, met als grootste voorbeeld dat George Harrison op zeker moment vertrekt. Maar nadat hij terugkomt en het hele project verkast naar een comfortabelere locatie zie je toch vooral een band die met plezier muziek maakt. Ze zijn het niet overal over eens, en het is duidelijk dat ze teveel hooi op hun vork hebben genomen, maar de sfeer is grotendeels positief. De eerste tekenen van het uit elkaar gaan zijn er, maar de gigantische scheuren zie je gewoon nog niet.

Ik kan niet zeggen dat The Beatles: Get Back zonder meer een aanrader is, het lijkt me onwaarschijnlijk dat je deze serie kan waarderen als je niet al geïnteresseerd was in The Beatles en hoe zij achter de schermen opereerden. Maar als je die interesse hebt is hier zeker iets te vinden wat je aandacht vasthoudt. Voor mij waren dat bijvoorbeeld alle momenten dat er een onafgemaakt liedje ten gehore wordt gebracht, wat dan gaandeweg uitgroeit tot een klassieker.

Het was natuurlijk ook een waar genot om het ‘Rooftop Concert’ in zijn geheel te mogen zien, daar heb ik echt met een grote glimlach naar zitten kijken. Als er een deel van de serie is dat ik zonder meer aanraad, is het dat.