De 5 beste games van 2022 volgens Koen van Rijsoort

Koen is lang betrokken geweest bij XGN en daar zijn we hem eeuwig dankbaar voor. Maar aan al het moois komt een eind. Koen stapt uit de game-industrie als journalist, maar niet voordat hij de mooiste games van dit jaar met jullie heeft gedeeld.

De Pokémon spellen zijn als een verplichte familieverjaardag geworden; elk jaar moet je er weer aan geloven. Ze zijn nooit echt meer leuk en eigenlijk heb je ook altijd wel wat beters te doen. Gelukkig wist Game Freak dit jaar de sleur eindelijk te doorbreken met het Monster Hunter-achtige Pokemon Legends: Arceus.

Legends: Arceus neemt eindelijk afstand van de diepgewortelde gedateerde Gameboy conventies en biedt een frisse ervaring waarin bekende mechanics zo zijn getweakt dat ze nieuw aanvoelen. Het spel speelt als een Pokémon power fantasy die werkelijkheid wordt. Pokémon lopen in het wild en als trainer mag je gaan en staan waar je wilt. Maar let op, want sommige Pokémon zullen je zomaar uit het niets aanvallen als wilde beesten

In Pokémon Legends: Arceus was Gotta Catch Em’ All nog nooit zo leuk. Vooral omdat dit leidt tot de eind confrontatie met Arceus zelf, en deze durf ik met gemak de beste uitdaging van heel de Pokémon-serie te noemen. Je voelt dat Game Freak dit met liefde heeft ontwikkeld, en hopelijk krijgen ze in toekomst nog zo’n kans.

Op het eerste gezicht is het niet moeilijk om te raden waar Tunic z’n inspiratie vandaan heeft. Het spel haalt je binnen met z’n Zelda-flair, maar al snel valt het kwartje dat Tunic eerder een Soulslike is. Geen verkeerde mix, maar wat Tunic zo uniek maakt is dat het speelt als een isometrische Soulslike die voor de verandering niet tandenknarsend moeilijk is.

Begrijp mij niet verkeerd, Tunic is geen makkie, maar het spel is veel meer vergeeflijk dan dat we gewend zijn van Soulslikes. Zo krijg je na elke gauntlet snel een route terug naar een veilige plek aangeboden en ook wanneer je sneuvelt verlies je maar 20 muntjes in plaats van je hele hebben en houden.

Dit maakt Tunic een vette Zelda en Dark Souls mix op instapniveau. Vooral de boss battles zijn top en de unieke grafische stijl en de mysterieuze sfeer nemen je helemaal mee. Wat mij betreft is Tunic een grote aanrader, al helemaal voor wie Elden Ring even niet meer ziet zitten na voor de zoveelste keer van het scherm ‘’You Died’’ te lezen.

Laat je niet verleiden door de kindvriendelijke krijttekening-stijl, Omori is géén kinderspel. Omori is wel een onvergetelijke gitzwarte game met een hartverscheurend verhaal, vergezeld door momenten van humor en simpele maar goede uitgewerkte RPG-gameplay, waarin emoties buffs maar ook debuffs vormen.

Omori draait om het personage waar het spel z’n naam aan leent; Omori, afgeleid van het Japanse woord voor kluizenaar (hikikomori.) Hij leeft in het steriele White Space, waar op z’n kat en (opmerkelijke) box tissues na verder niets is. Soms kan hij via een deur naar buiten naar Headspace; een kleurrijke droomwereld gevuld met vriendjes en alles wat Omori leuk vindt.

Al gauw blijkt dat deze droomwereld niet is wat het lijkt en beland je in een konijnenhol terwijl het spel steeds meer z’n ware horror aard toont. Omori behandelt thema’s zoals depressie, angstaanvallen en zelfbeschadiging. Het spel overvalt audiovisueel regelmatig, maar het doel van Omori is niet bangmakerij.

Spreekt dit jou aan maar wil je weten waar je aan toe bent? Check dan hier eventueel de lijst met trigger warnings. Het spel is zeker niet voor iedereen, maar Omori is een prachtige nachtmerrie die je moet beleven, met een verhaal waar je nog dagen over nadenkt.

We hebben er even op moeten wachten, maar dit jaar schitterde Kirby eindelijk in een eigen 3D avontuur! In the Forgotten Land belandt de roze held in een NieR: Automata-achtige post-apocalyptische wereld waarin de Beast Pack Waddle Dee’s gevangen neemt. De creativiteit van Kirby and the Forgotten Land maakte mij enorm vrolijk. De Mouthful Mode (wat een naam) zorgde voor veel variatie in de gameplay en waren ook nog eens hilarisch.

De levels van het spel zijn schitterend, met als persoonlijke favorieten het winkelcentrum en het pretpark. Qua gameplay is Forgotten Land niet eens zo baandoorbrekend, want het speelt oprecht gewoon zoals we Kirby kennen, maar dan in de derde dimensie. Maar Hal Laboratory heeft er alles aan gedaan om Kirby's 3D debuut een knaller te maken, want van de copy abilities tot aan de boss battles toe wordt er vet gebruikt gemaakt van de 3D omgeving.

En dan heb ik het nog niet eeens gehad over Kirby's perfect dodge roll, waarmee je als je op tijd een vijand ontwijkt keihard kan terugslaan, Bayonetta-style. Man, Kirby and the Forgotten Land is zo'n vette game. Het is echt plezier voor jong en oud, want op sommige punten wil het spel best pittig worden. Ik vind Kirby and the Forgotten Land verplichte kost voor Switch bezitters, want dit is de perfecte manier om kennis te maken met Kirby.

Oh, en shout-out naar Kirby's Dream Buffet. Deze enorm leuke multiplayer game kwam ook dit jaar uit, en heb ik mij best wat uren mee vermaakt (en doe ik nog.) Dit was een lekker jaartje Kirby!

De afgelopen 7 jaar dat ik voor XGN schreef kreeg ik altijd de kans om mijn favoriete spel van het jaar te delen. Deze spellen zijn voor mij een 10, maar zeker niet perfect. Xenoblade Chronicles 3 heeft zo nu en dan flinke framerate en geheugenlek problemen, enkele aparte design keuzes (zoals de menu en Chain-Attack muziek die je niet uit kan zetten) en eigenlijk is het Combat-systeem naar mijn mening ook een stapje terug vergeleken met wat de Torna DLC aanbiedt.

Maar snuff it, Xenoblade Chronicles 3 komt voor mij wel héél dicht bij perfectie. Het spel heeft mij van alles laten voelen, en de Xenoblade formule was nog nooit zo tot in de puntjes uitgewerkt. De opzet voor Xenoblade Chronicles 3 is de ultieme liefdesbrief voor ons fans. In 3 komen de werelden van de vorige twee delen eindelijk samen, maar dit leidt alleen maar tot een nutteloze oorlog.

Je maakt kennis met de soldaten Noah, Lanz en Eunie van de Keves natie (van Xenoblade 1's wereld) en Mio, Sena en Taion van de Agnus natie (van de wereld van 2.) Zij zijn allemaal het hoofdpersonage van hun eigen verhaal, en ondanks de focus op Noah & Mio ga je van alle evenveel houden. Dankzij een ingreep van buitenaf trekken zij de oorlog eindelijk in twijfel, en komen er achter dat een grotere macht invloed uitoefent.

Ze leggen hun verschillen opzij, en groeien van gezworen vijanden uit tot bondgenoten, vrienden en zelfs geliefden. Dit is een spel zoals Nintendo nog nooit eerder heeft uitgegeven. Het gaat over het leven, de dood, oorlog, politiek, liefde en verlies, en deze thema's komen aan bod op een manier die je niet gewend bent.

De wereld van Xenoblade 3, Aionios is prachtig opgebouwd uit allemaal elementen uit beide Xenoblade games, en barst van de referenties. Ik heb alles uit de game gehaald, ben zo’n 190(!) uur bezig geweest, en moet nog aan de DLC beginnen. Het verhaal, de verfijnde gameplay, en de kippenvel soundtrack hebben mij weggeblazen. Het einde van chapter 5 liet mij perplex achter en rond het einde van het spel kon ik het niet droog houden, mede dankzij de prachtige vocals op Where We Belong door de (Nederlandse!) Sara Weeda.

Xenoblade Chronicles 3 is Xenoblade groter, beter en populairder dan ooit. Wat ooit begon als een one-hit wonder voor de Wii, is uitgegroeid tot Nintendo’s eigen Final Fantasy. Xenoblade 3 vormt het einde van de trilogie, maar is het begin voor de toekomst van de franchise. Als dit het laatste deel was, of zelfs de laatste game die ik zou spelen, dan zou Xenoblade Chronicles 3 het perfecte einde zijn.