Dark Souls II: een essentiële overlevingsgids voor de jolige martelliefhebber

Nog maar een paar weken en dan kunnen we weer honderden keren doodgaan in From Software's nieuwste epos: Dark Souls II. Afgaande van de bèta wordt het tweede deel medogenlozer, bruter en frustrerender dan het origineel; en dat zegt wat. Vandaar dat een subtiele, doch effectieve overlevingsgids geen overbodige luxe is tijdens het zetten van de eerste stappen in deze nieuwe grimmige wereld. Haal die grimas nu maar van je gezicht en bereid je voor op het ergste. Ben je er klaar voor?

Een goede voorbereiding is het halve werk. En wie eenmaal goed is bepakt, zorgt ervoor dat hij niet met zijn bek vol tanden het moeras inzakt, luidt het gezegde ook wel in de volksmond. Of iets in die richting. We nemen het maar voor lief. In Dark Souls II kun je alle hulp in ieder geval gebruiken.

In het gros van de games die je tegenwoordig speelt, moet je goed kiezen welke klasse je wilt gaan spelen als je met de game begint. Ga je voor een Warrior, die zijn vijanden tegemoetkomt met een vlijmscherp zwaard, of kies je liever een magiër, die met een toverstok van de boom Yggdrassil de meest dodelijke vuurballen op zijn belagers afvuurt? Dilemma's, dilemma's. Het zijn keuzes die je gelukkig niet in de Dark Souls reeks hoeft te maken.

Je moet namelijk weten dat de klassen voornamelijk zijn bedoeld voor de eerste uren. Een Knight begint bijvoorbeeld met een prima bepantsering en een mooi zwaard. Hetzelfde geldt voor de nieuwe Dual Swordsman, die gespecialiseerd is in het doden met twee wapens tegelijk. Maar als je besluit om je eerst te verdiepen in de Sorcerer, een klasse die met spreuken werkt, dan kun je later, als jouw personage in levels toeneemt, gewoon punten toepassen op dezelfde specificaties als die van de Dual Swordsman om zo tot dezelfde resultaten te komen. Niet de game zelf, maar jij bepaalt hoe jouw speelstijl eruit zal zien. Precies zoals het hoort.

Waar je in de originele Dark Souls enkel de beschikking had over Estus Flasks - drankjes die jouw levensbalk weer op een aangename hoogte konden brengen - is Dark Souls II iets toereikender met de extra toevoeging van lifegems. Dit zijn kleine steentjes die vijanden nog wel eens willen achterlaten als je ze koelbloedig afslacht. Keerzijde van de munt is dat jouw levensbalk zich maar langzaam weer bijvult, en niet in één keer met een flinke teug. Dit maakt het een stuk minder aantrekkelijk om tijdens een intens gevecht even een steentje weg te tikken. Aan de andere kant is het zo wel een stuk uitdagender. En van uitdaging kunnen we alleen maar blij worden. Voordeel is dat je net zoveel lifegems kunt meenemen als Estus Flasks, waarvan het limiet op pakweg twintig ligt. Dubbel zoveel mogelijkheden; daar kunnen we moeilijk nee tegen zeggen. Wees echter wel op je hoede dat je in het begin van jouw avontuur aanzienlijk weinig Estus Flasks tot je beschikking hebt, dus die lifegems zullen jouw leven vooral tijdens de eerste stappen vaak genoeg redden.

Om de moeilijkheidsgraad nog even extra op te schroeven, zul je in Dark Souls II merken dat jouw levensbalk steeds kleiner wordt, naarmate het dodental van jouw personage gestaag toeneemt. Het origineel deed hier niet aan mee, maar het concept is overgenomen uit Demon's Souls. Je kunt dit verhelpen door het gebruik van bepaalde voorwerpen, maar deze komen met een prijs. Wees dus voorzichtig met jouw acties. En dat brengt ons meteen bij de volgende tip die jouw leven nog wel eens zou kunnen redden.

DIt is een echte tip voor de nieuwkomer. Voor degene die dit stuk informatie niet eerder had meegekregen: waarom heb je Dark Souls nog niet gespeeld? SCHAAM JE! Ga dat nu even snel rechtzetten, jij schorriemorrie. Hoe dan ook, dit moet je gewoon weten. Ga niet als een op hol geslagen klipgeit op een vijand afrennen - of dit nu een simpele rondlopende ondode ziel is, of een Minotaur van tien meter hoog - om hem te proberen neer te steken. Dat moet je gewoon niet doen. Want dan is de kans groot dat je doodgaat en dat moeten we niet willen, natuurlijk. Het spreekt voor zich dat Dark Souls gelijk staat aan het beantwoorden van een liefdesbrief van de Dood, maar je moet het lot niet tarten. Jouw tijd komt nog wel, maak je geen zorgen.

Iedere stap die je zet in de buurt van gevaar moet je op tactische wijze volbrengen. Kijk naar de vechtstijl van jouw opponent en probeer naar een opening te zoeken; de spreekwoordelijke Achilleshiel. Want iedere vijand heeft er wel één, al is deze soms verdomd moeilijk te vinden. En soms is het beter om te rennen en op ander moment het gevecht aan te gaan. Kun je je die verdomde reuzenskeletten nog herinneren in de Tomb of Giants? Met die geniepige ogen die jou zielloos aanstaren vanuit de pure duisternis waar je je in bevindt. In scenario's als deze is het beter om te kiezen voor het hazenpad, of juist door er snel langs te rennen en te hopen op het beste.

Als nagenoeg alles en iedereen die je in Dark Souls tegenkomt tegen je is, dan snap ik dat het heel verleidelijk is om ook de geniepige handelaren in de game aan het spit te rijgen. Als Dark Souls II dezelfde trend volgt als zijn voorganger, dan kun je dat ook dit keer maar beter niet doen. Niet alleen zijn deze individuen een zeldzame veilige haven, maar kun je ook nog eens handige spullen mislopen. Daarnaast zal het uiteindelijk wel knagen aan je geweten. Kwaadaardig persoon dat je bent.

From Software heeft op een hoop momenten de sadistische neiging om waardevolle voorwerpen op plaatsen te leggen die je enkel kunt bereiken door over de dunste planken heen te lopen, de vreemdste sprongen te maken in het diepe of je zelfs door een groep aan ontzettend sterke vijanden heen te bewegen. Typisch Dark Souls. Maar het is de moeite waard om het risico te nemen, zelfs als je soms een bewandeld pad van een paar kilometer wéér mag bewandelen omdat je dood bent gegaan. Je hebt gefaald. Maar niet getreurd, want het voorwerp ligt gewoon nog op je te wachten. Aan jou de taak om niet té gefrustreerd worden en door te zetten om die ene sterke speer of dat fantastische schild uiteindelijk toch in jouw handen te kunnen krijgen. Want frustratie en succesvol Dark Souls te lijf gaan, gaat niet samen. Geloof me maar. De aanhouder wint echter, dus het loont om door te zetten. Hierdoor smaakt de overwinning alleen maar des te zoeter.

In Dark Souls II zullen die risico's van keuzes maken echter nog iets groter zijn dan in de eerdere Souls delen. Sommige gebieden in de opkomende role-playing game zijn namelijk dermate donker dat je een bepaalde lichtbron in de buurt moet hebben om ook maar een klein beetje te kunnen inventariseren welke gruwelen zich er om je heen bevinden. Een bittere noodzaak. Maar in Dark Souls II betekent dit dat je een fakkel moet dragen in één van jouw handen. Oei! Dit houdt dus in dat je óf je wapen óf je schild moet opofferen in ruil voor een beter zicht. Wat ga je doen? Die keuze mag ik gelukkig lekker aan jou overlaten. Praise the sun!

Een leuk detail van Dark Souls is dat je zo nu en dan de hulp in kunt schakelen van een vriendelijk gezicht (of meerdere) die aan jouw zijde zullen vechten. Het was in het origineel niet altijd makkelijk om ze op te roepen, want dan moest je eerst uit jouw ondodelijke gedaante kruipen en weer mens worden (een soms kostbaar proces), alvorens je bij een bonfire het ritueel uitvoert. Mag je daarna ook met gevaar voor eigen leven het slagveld weer betreden, op zoek naar een 'summoning sign'. Lekker intens. Maar het loonde om dit te doen, want je kunt soms ook te veel Dark Souls op je bord krijgen; een portie moeilijkheid die je beter kunt delen met andere gasten die je aan tafel wilt hebben. Zowel kerkers als baasgevechten kunnen écht een stuk draaglijker worden als je deze met een groep strijders te lijf gaat.

En dat is toch een stuk makkelijker geworden in Dark Souls II: andere spelers oproepen. Niet langer ben je gebonden aan die veilige bonfires die sporadisch opduiken, maar kun je nu te allen tijde weer terugkeren naar jouw menselijke gedaante. Dit kost je een Human Effigy - een nieuw kostbaar voorwerp in de Souls lore - en zal je hoogstwaarschijnlijk koste wat kost in de inventaris willen blijven bewaren, wachtend tot het noodlot op de voorgrond verschijnt.

Ik heb trouwens begrepen dat je Dark Souls II als mens zijnde en met andere spelers aan jouw zijde sneller geïnfiltreerd zult worden door vijandige spelers dan dat je ondood bent en in je eentje speelt. Natuurlijk erg belangrijk om te weten als je niet steeds de griezelige 'Player X has invaded your world' op jouw beeldscherm wilt zien verschijnen. Ja, je leest het goed: in Dark Souls II kun je ook geïnvade worden als je hollow bent. Wees bij dezen dus gewaarschuwd.

Je strompelt rond na een serie lange en bloederige gevechten. Je voelt het leven langzaam maar zeker uit je wegglippen, maar je voelt dat je nog een aardig lange weg te gaan hebt voor de volgende bonfire. Een benarde situatie. Maar wacht eens even. Wat is dat? Een bericht op de grond van een andere speler? Hmm.. er wordt hier gezegd dat je rechtdoor moet lopen om verder te komen. Sterker nog, het is een kortere route. Tof! Wat aardig dat deze speler dat wil delen. Die korte route is trouwens een afgrond die enkel goed is voor de iconische woorden 'You died'. Bah. Wat een luldebehanger.

Dit soort praktijken waren doodnormaal in Demon's Souls en Dark Souls en ik verwacht dat Dark Souls II deze trend vrolijk zal doorzetten. Je zult altijd voorzichtig moeten zijn met de berichten die andere spelers voor je achterlaten. Toegegeven, het heeft me vaker geholpen dan dat ik erdoor werd afgestraft, maar het bewijst maar weer eens dat je niemand écht kunt vertrouwen. Hier valt ergens een wijze levensles uit te halen..