Dark Souls II Dagboek - Dag 2: Ingemaakt door molratten

Het avontuur dat je zult beleven in Dark Souls II zal voor een groot deel uniek zijn voor jouw personage. Ook wij pakten onze spullen en doken onvoorbereid (tegen beter weten in) de wereld van Dark Souls II in. Lees hier vijf dagen in het leven van een ongelukkige ziel die op zoek gaat naar een geneesmiddel voor zijn Curse.

Eenmaal bijgekomen van mijn avonturen van de dag ervoor, ga ik met hernieuwde moed verder. Pa en Ma nijlpaard van gisteren laat ik vriendelijk met rust en zonder me af te laten leiden door andere zaken wandel ik naar het licht aan het einde van de grot. Omdat ik al zolang in deze donkere krochten doorgebracht heb, moeten mijn ogen even wennen aan het felle zonlicht als ik eindelijk naar buiten stap. Majula lijkt in alle opzichten een vriendelijke plek. Nadat ik kennis heb gemaakt met de bewoners van het vervallen stadje aan de kust besluit ik dat dit een prima thuisbasis is. Er is een verlegen handelaar die me van wat basisuitrusting kan voorzien, een blacksmith verkoopt me graag zijn zwaarden en bijlen en een mysterieuze dame bij een Bonfire laat me levelen en versterkt mijn Estus Flasks.

Of het aan de vriendelijke mensen of aan het warme zonnetje ligt weet ik niet, maar in een vlaag van ongekend optimisme wandel ik op een verlaten huis af, dat dankzij de schaduw van een grote heuvel die over de villa hangt een griezelig uiterlijk krijgt. Net voordat mijn hand de deurknop raakt, zie ik iets bewegen in de struiken naast het gebouw. Een klein roze snuitje steekt tussen de grassprieten door, gevolgd door nog twee lichtroze kopjes. Drie molratten komen vrolijk op me afgewaggeld, maar iets zegt me dat ze me niet komen knuffelen. Met mijn zwaard in mijn hand loop ik op ze af, klaar voor een mogelijke aanval. Voordat ik het weet ben ik omsingeld en happen de drie - op het eerste gezicht zo lief lijkende - beesten naar mijn enkels, alsof ze weken niet gegeten hebben. Mijn levensbalk loopt leeg en al snel sta ik weer terug bij de bonfire. Tot zover mijn optimistische bui.

Na de worsteling met de molratten vind ik het hoog tijd om Majula voorlopig vaarwel te zeggen. Het bos dat in het verlengde van de bonfire ligt, lijkt een logische keuze te zijn. De handvol Hollow-struikrovers die ik tegenkom terwijl ik langs een kabbelend riviertje wandel zijn geen uitdaging voor mijn broadsword, die na iedere neergehaalde vijand minder scherp wordt. Zeker als ik per ongeluk tegen een muur of rots aanmep, loopt de kwaliteit van mijn wapen hard terug.

Hoog tijd dus om een goed tweede zwaard te zoeken, voor het geval mijn broadsword het ineens begeeft. Terwijl ik terugdenk aan de spullen die de blacksmith in Majula te bieden heeft, zie ik een grote ridder tegen een boom aanzitten. Zijn felwitte harnas laat me koud, maar het zilveren bliksemzwaard dat naast hem ligt trekt mijn aandacht. Ik knijp een Life Gem in mijn vuist kapot en maak de omgeving vijand-vrij en wandel voorzichtig op hem af.

Hij schenkt me geen aandacht en blijft met gebogen hoofd naar beneden staren. Zodra ik buk om zijn wapen op te rapen schiet zijn hand naar het handvat en komt de witte ridder verrassend vlug overeind. Ik rol terug, maar krijg geen tijd om uit te hijgen. Met twee ferme slagen van zijn zwaard mept hij in op mijn schild, dat gelukkig net niet bezwijkt onder al het geweld. Iedere kans die ik krijg om ook maar een beetje schade aan te richten grijp ik, en al snel weet ik de baas te worden over deze oude maar ijzersterke ridder. Steunend zakt hij in elkaar nadat ik mijn broadsword tussen een opening in zijn harnas steek.

Met zijn bliksemzwaard in de aanslag lijkt alles een stuk beter te gaan. De manier waarop ik aanvallen ontwijk begint ook steeds minder geluk te worden, zodat ik mijn stamina kan gebruiken om rake klappen uit te delen, in plaats van ze af te weren met mijn schild. Ik doorkruis donkere kastelen, rijg wat onverstandige vijanden aan mijn bliksemsabel en verzamel hier en daar wat souls en handige voorwerpen. Ik krijg het zelfs voor elkaar om een ongelukkige kaartenmaker te bevrijden uit een omgeving vol schuifelende zombie-achtige Hollows. De mistige deur waar ik na een uur avonturieren terecht kom ruikt echter naar eindbaas. Met nog één Estus en een handjevol Life Gems in mijn bezit, besluit ik gewoon de verstandigste te zijn en terug te keren naar de Bonfire. Morgen is er weer een dag en hopelijk vind ik dan de moed om die mistdeur te passeren. Zolang het geen leger van enkelbijtende molratten is, moet dat goed komen.