Column: Toch niet zo bewust kinderloos

“Maar je bent toch zelf ook kind geweest?” Dat is wat mensen die geen kinderen willen vaak te horen krijgen. Toch zijn het meestal niet de tirades van moeders en vaders, maar eigen hersenspinsels die de bewust kinderloze van haar geloof doet afstappen. In films en series dan.

Als je wel eens intercontinentaal hebt gevlogen met een baby naast je, dan weet je het. Ook als je naar de gemiddelde aflevering van South Park kijkt, dan weet je het. Kinderen hebben is geen simpele taak. Het vergt niet alleen veel van je trommelvliezen, maar ook van je geduld. Je moet er bepaalde vaardigheden voor hebben, maar vooral een heleboel tijd. Even een waarschuwing: dit artikel bevat spoilers van The King of Queens, Friends with Kids en House of Cards.

Tijd is wat de meeste kinderloze stellen in de film (of in een serie) niet hebben. Nu is het bij de eerste serie die in gedachten schiet bij dit onderwerp niet zo duidelijk, want dat is The King of Queens. Een televisiesitcom die niet bepaald om een stel carrièretijgers draait. Maar denk aan series als House of Cards en de mensen in de twijfelachtige film Friends with Kids. De hoofdpersonen hebben drukke belangrijke banen en daardoor helemaal geen tijd voor kinderen. Ze kiezen er helemaal zelf voor niet de ladder van de glijbaan, maar de ladder van de loopbaan te beklimmen.

Totdat ze dat niet meer willen en dat gebeurt altijd. Ik ben in al die jaren naar de beeldbuis starten tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk nooit voorkomt dat een koppeltje bewust kinderloos is. En al die keren dat het voorkomt, staat het juist dan op het punt om te veranderen. Ook in de drie eerdergenoemde mediaproducties. Niet dat iedereen een hekel moet hebben aan kinderen, integendeel, maar je kunt ook op afstand van andermans kroost houden toch? Neefjes, nichtjes, de buren...

Waar ik juist zoveel waardering had opgebouwd voor Francis’ vrouw Claire in de eerste 12 afleveringen van House of Cards, was dat in de laatste aflevering helemaal kwijt. De Underwoodsjes wilden geen kinderen en daar zijn ze ook het stel niet naar, maar toch..? In King of Queens gaan de makers zelfs nog een stapje verder. De hele serie lang waren Carrie en Doug het schoolvoorbeeld van hoe kinderloze geliefden toch een heel rijk (en meestal gelukkig) leven kunnen hebben tot die laatste teleurstellende aflevering.

Zien film- en seriemakers de vrouw graag zwanger omdat ze anders teveel op mannen lijkt? Het is logisch dat als er iemand zwanger wordt op het scherm dat een vrouw is want zo zijn we nu eenmaal ter wereld gekomen (zeepaardjes daarentegen zijn juist precies tegenovergesteld maar dat terzijde). Toch lijkt het een soort logische volgende stap in elk vrouwenverhaal dat er een zwangerschap komt. Eentje waarover nog even gesteggeld wordt, maar als hij eenmaal inzet dan leeft men vooral op een roze wolk (tenzij het een horrorfilm betreft, dan is die wolk meestal bloederig en rood).

Saai toch? Toen ik op Twitter uitsprak dat ik me eraan stoorde dat kinderloze koppels nooit nog lang en gelukkig leven zonder poepluiers, gaf een volger aan dat Mr Big en Carrie uit Sex and the City geen kinderen hebben. Op zich werd ik daar blij van, sowieso is de serie in Amerika vooral bekend geworden door het openbreken van de taboes rondom seks, dus past dit plaatje er ook goed in. Echter, nu er hardnekkige geruchten zijn dat er een derde film komt over het vrijpostige viertal uit de Big Apple, vraag ik me af hoelang dat nog zo blijft.

In Alien en Aliens leek het ook allemaal nog goed te komen met de indrukwekkende Ripley en we weten allemaal wat er in nummertje 3 misging (en in Prometheus weer trouwens). Ik zie Carrie alweer een blog tikken en bedenkelijk kijken over dit keer niet het trouw- of het trouwen-dilemma, maar het kinderdilemma. "But wait! What if Big doesn't want kids?" [voeg beeld van tientallen mannen met kinderwagens in Central Parc toe]. En met een paar Cosmopolitans in een hippe club worden die gedachten nog verder uiteengezet met de rest van de SATC-dames.

Zelfs in de wereld van indiefilms, die toch veel taboedoorbrekender zouden moeten zijn, vind je nagenoeg geen verhalen over mensen die bewust kinderloos zijn. Zelfs het aantal films over mensen die geen kinderen kunnen krijgen en ze daarom niet hebben, is zeer klein. Ik kan me voorstellen dat het voor al die mama’s en papa’s zo moeilijk voor te stellen is om geen kleine kopie van jezelf te willen, maar het feit dat kinderlozen zo worden verwaarloosd in Hollywood (en dus ook ver daarbuiten) zorgt ervoor dat producties ontzettend saai en voorspelbaar worden. Dat gezegd hebbende, ik moet nog aan het tweede seizoen van House of Cards beginnen. Het zal me in deze briljante en onvoorspelbare serie niets verbazen als die ooievaar met zijn knapzakje aan het puntje van het Washington Monument blijft hangen.