Column: Te veel Marvel? Dat is misschien niet het probleem

Deadpool & Wolverine doet het best aardig, maar het is geen geheim dat Marvel het de afgelopen paar jaar wat lastig heeft gehad. Na Endgame zijn er maar weinig films en series geweest waar kijkers net zo warm voor liepen als eerst. Vaak hoor je dat Marvel te veel MCU-materiaal maakte, maar er is nog een probleem dat vaak over het hoofd wordt gezien.

Als je vandaag de dag het hele MCU zou willen kijken ben je aardig wat uurtjes zoet. Avengers Endgame was film nummer 22 in het universum en toen waren er nog niet eens series die onbetwist canon waren. Toen Marvel belangrijke Disney+-series ging maken zonder het aantal films in een jaar af te bouwen, waren veel kijkers al snel Marvel-moe.

Sommige kijkers vonden het vervelend om verplicht series te moeten kijken om een film te begrijpen. Andere vonden het simpelweg teveel Marvel. Elke serie was goed voor de tijd van twee tot drie films, dus met een stuk of drie series per jaar en ongeveer evenveel films was de hoeveelheid Marvel bijna verviervoudigd.

Dat is allemaal valide kritiek en ongetwijfeld een factor in waarom het MCU voor een groot aantal kijkers zijn glans verloor. Intussen was er ook het probleem dat de gemiddelde kwaliteit achteruit ging. Intussen is er dan ook vanuit Marvel en Disney erkenning gekomen dat ze zich beter kunnen richten op kwaliteit dan op kwantiteit. Daarmee los je één probleem alleen niet direct op: het eindeloze wachten.

Want je zou denken dat meer Marvel in een jaar betekent dat je in rap tempo naar de volgende verhaalclimax gaat. Maar niets bleek minder waar. Ondanks de vele uren kijktijd per jaar, duurde het bij sommige verhaallijnen een eeuwigheid voordat er wat mee gedaan werd.

In sommige gevallen is de wachttijd letterlijk enorm: WandaVision introduceerde Agatha Harkness en White Vision en die zijn sindsdien nergens meer opgedoken. Agatha maakt dit jaar haar opwachting op Disney+, maar dat is bijna vier jaar na de release van WandaVision. Iets vergelijkbaars: tegen de tijd dat Captain America: Brave New World in de bioscoop draait, is het bijna vier jaar geleden dat we Sam Wilson voor het laatst op ons scherm hadden.

Andere verhaallijnen gingen wat sneller, maar voelden toch enorm traag. Films en series over het hele Multiverse-gebeuren kwamen in kalendertijd redelijk snel na elkaar. Maar omdat er steeds van alles tussendoor kwam over andere dingen voelde het toch alsof je steeds heel lang moest wachten op het volgende project dat die verhaallijn voortzette.

Tijdens de Infinity Saga zat er, omdat er alleen in de bioscoop gewerkt werd, uiteindelijk meer tijd tussen nieuwe MCU-projecten. Maar de meeste van die films slaagden erin om in ieder geval een stap te zetten in de richting van de volgende Avengers-film, ook als het verhaal verder redelijk op zichzelf stond. Gevoelsmatig lag het tempo hoger.

In de tijd na Endgame is Marvel erin geslaagd om de tijd tussen nieuwe films en series in te korten, maar die langer te laten voelen. Niet langer zie je in elke film of serie hoe het een opzetje is voor de volgende Avengers, of wat voor rol de personages zouden kunnen hebben tegen de tijd dat er weer een crossover is. Dat is in zekere zin een nog groter probleem dan de overdaad aan Marvel-films en -series.

Het is te hopen dat alle verschillende verhaallijnen die momenteel spelen in het MCU op een logische manier samenkomen in Avengers: Doomsday. Maar nog belangrijker is dat de meanderende manier waarop er naar Doomsday (of eerder The Kang Dynasty) is toegewerkt, niet herhaald wordt. Een Multiverse-sage waarin ook een Secret Invasion moet passen, terwijl op de achtergrond de Thunderbolts worden gevormd, kan zich nooit goed focussen op een verhaallijn.

Een comic book universum is groot en verschillende helden komen soms op overwachte manieren samen, terwijl ze eigenlijk hun eigen ding aan het doen waren. Maar Marvel kan niet doen alsof film en tv hetzelfde zijn als comics. Als je publiek er tien jaar lang aan heeft kunnen wennen dat films met een bepaalde focus naar dezelfde climax toe werken, kun je niet verwachten dat iedereen het nog leuk vindt als er daarna ineens van alles door elkaar gaat lopen zonder zichtbaar verband.