Column: Is Halo Anniversary een warme thuiskomst of niet?

Halo: Combat Evolved Anniversary ligt in de winkels. Há, opeens bedacht ik me: ik heb nog best een persoonlijk geinig verhaaltje daarover te vertellen. Dus waarom zou ik dat niet met jullie delen?

Maar voor ik van start ga met een glimlach te toveren op jullie gezichten, eerst een zakelijke huishoudelijke mededeling. De vorige keer vroeg ik jullie na te denken over een passende titel voor mijn columns. Heel erg bedankt voor jullie crea bea’s. Helaas hebben de goddelijke bazen Hugo en Rob besloten dat het gewoon ‘column’ gaat heten. Bang dat ze zijn dat ik jullie niet van genoeg columns zal voorzien en dus kan elk redactielid jullie eens van onnodig of juist smaakmakende content voorzien.

Dan door naar het verhaal dat ik met jullie wil delen, een paar van jullie weten het al, want die spreek ik geregeld via Xbox Live. Maar de meesten weten het niet. Halo: Anniversary ligt in de winkels: een remake. Ik heb het origineel gespeeld, alweer tien jaar geleden. Sterker nog: ik heb het ka-pot gespeeld. Nog erger: er was voor mij niets mooiers op de wereld dan het Halo universum. Rox en haar Xbox (ja, dat rijmt) tegen de rest van de wereld, wie kon mij wat maken?

Op zich niemand. Achteraf had ik pijnlijk spijt. Laat ik jullie bij de hand pakken en tien jaar teruggaan in de tijd, de periode dat ik nog thuis woonde en op het punt stond mijn VWO-diploma in te koppen:

Oke, dat laatste verliep niet zo letterlijk als het hier staat, maar de inhoud blijft hetzelfde. Ik verkoos een Xbox met Halo boven een auto met rijlessen. Een vriend van me had namelijk pas daarvoor een Xbox gekocht met Halo en ik was daar niet meer weg te krijgen: wauw, wat zag dat er mooi uit. Dát moest ik ook hebben. Maar waar haalde ik een paar honderd gulden vandaan? Die had ik niet. En zo geschiedde: ik kreeg geen rijlessen, geen auto, maar wel een Xbox met Halo. En die Halo is plat gespeeld. Ik ging op reis... en ik nam Halo mee. Echt waar. Een appartementje in Italië met vlakbij het strand. Wat moest ik met die zon? Op een super klein lelijk tv’tje sloot ik mijn Xbox aan en speelde ik de hele dag Halo. Dát was mijn wereld, tien jaar geleden.

Gisteravond deed ik voor het eerst: Halo Anniversary erin en het voelde als thuiskomen, in eerste instantie. Zodra je de ‘back’-knop indrukt, zie je de graphics van tien jaar terug. Het is nostalgie, het is kwijlen... het is: kotsen. In tien jaar tijd is er veel met me gebeurd. Gisteravond werd ik hondsberoerd van de game, iets wat ik de laatste paar maanden geregeld heb na het spelen van first-person shooters. Ik ben er nog niet helemaal achter wat de precieze oorzaak is van dit vreemde verschijnsel. Eén ding weet ik wel: zo gelukkig als ik ooit was met Halo, zo ben ik dat nu niet meer. Ondanks de toffe remake, ondanks het spelen op een huge ass full hd tv, ondanks het in co-op kunnen spelen. Halo maakt me misselijk. Vroeger was alles beter...