Column: de paradox van de remake

Beverly Hills Cop wordt van een nieuw deel voorzien in 2016. Gelukkig is het nog ver weg, dus kunnen we ons er nu even druk om maken maar het daarna weer een paar jaar wegstoppen.

Hoe je het ook wendt of keert, er zullen waarschijnlijk niet heel veel filmfans hebben zitten wachten op een vierde deel. Oke, de eerste Beverly Hills Cop uit 1984 heeft een mooie Rottentomatoes score van 83 procent, maar daarna is vrij snel bergafwaarts gegaan. Deel twee uit 1987 ontving een lousy 46% en de derde die sinds 1994 te bekijken is, heeft een miserabele score van 10%. Hoe komt Hollywood erbij om een vierde Beverly Hills Cop te willen maken?

Het was sowieso in het huidige filmlandschap logischer geweest als het een remake van de eerste was. De komende periode worden de volgende films allemaal geremaked: Akira, Annie, Ben Hur, The Crow, Death Note, Dirty Dancing, Excalibur, Fantastic 4, Frankenstein, Godzilla, Ghost In The Shell, Hercules, Jumanji, The Jungle Book, Mortal Kombat, Poltergeist, The Raid, Scarface, Short Circuit, enzovoorts, enzovoorts.

Remakes en ‘zoveelste’ delen van films hebben te stellen met veel problemen. Enerzijds zijn er de filmpuristen die zulke goede herinneringen aan de eerste hebben, dat ze niet zitten te wachten op een nieuw deel, laat staan een remake van een herinnering die zij zo koesteren. Dat heb ik bijvoorbeeld met de GVR (ja, de Grote Vriendelijke Reus van Roald Dahl). Wat mij betreft totaal ondenkbaar om hier een moderne film van te maken. Ik ben benieuwd of mijn nieuwsgierigheid het innerlijke gevecht gaat winnen, want in principe zou ik niet naar de nieuwe variant willen gaan om de mooie herinnering niet te besmetten.

Maar ja, die nieuwsgierigheid is ergens wel natuurlijk. Als iemand een remake maakt, dan doet hij dat of omdat hij denkt dat het beter kan, of omdat hij het origineel wil eren of omdat hij makkelijk dikke dollars wil verdienen. Welke optie het ook is, het is onmogelijk om de film weer precies hetzelfde te maken en zelfs al kwam je in de buurt, dan vond men dat weer braaf en saai. Dat betekent dat je je creativiteit moet inzetten om er iets spannend nieuws van te maken.

Ik vond bijvoorbeeld dat er in Robocop een heel creatieve manier was gevonden om de film net even een andere insteek te geven, namelijk die van het gezinnetje van Robocop. De nieuwe Robocop is dan ook net even emotioneler dan de oude. Het is creatief gevonden van de makers om het zo aan te pakken. Juist omdat het origineel iconisch is, getuigt het van lef om zo’n aanpassing te maken. Echter, de fans van het eerste uur zullen die makers juist afstraffen voor die creativiteit. Immers is het volgens die groep juist belachelijk dat er zo wordt afgeweken van het eerste deel.

Met het aankondigen van Beverly Hills Cop dacht ik vooral: mogen mensen geen nieuwe films meer maken? Is creativiteit om een hele nieuwe franchise te beginnen verboden? Uiteraard kun je creatief zijn als je een nieuw deel in een filmfranchise maakt, of dat nu een vervolgfilm is of een remake. Dat is echter creativiteit die voor een deel verloren gaat aan puristen die het origineel stevig vasthouden en niet willen loslaten. Filmmakers, het wordt tijd om dat brein vol nieuwe ideeen voor die oude film, in te zetten voor een heel nieuwe film. Juist in dit tijdperk waarin je helemaal los kunt gaan met computeranimaties en praktisch alles mogelijk is, moet je daar volledig gebruik van maken zonder je druk te hoeven maken of je de vrouw met drie borsten er weer in moet stoppen en hoe.

Uiteraard is het weer een geldkwestie, want nieuwe IP betekent risico. Aan de andere kant zie je echter een franchise als Assassin’s Creed waar mensen ook een beetje moe van worden: er zijn er nu drie in de maak (!)? Voor de filmwereld geldt hetzelfde. Toch doet Hollywood er verstandig aan weer even wat gas terug te nemen als remakefabriek, want wie weet met wat voor gedrochten filmmakers straks komen als ze hun volledige creativiteit door al die dubbelen helemaal kwijtraken. Some Like It Hot: the Remake? Brrr!