BioShock: waarom moet je dit spelen?

Van een utopische onderwaterwereld en een zwevende stad in de lucht wordt eigenlijk niemand wijzer. Voeg er echter twee excentriekelingen aan toe, die zich op het ‘normale land’ niet op hun plaats voelden en je creëert iets unieks. En dat unieke heet BioShock. Vanwege de release van de tweede extra content voor de laatste titel in die reeks – Burial At Sea – vraagt XGN zich eens hardop af: waarom moet je BioShock eigenlijk spelen?

Iets waar de serie vooral in slaagt, is het neerzetten van een spectaculaire stad. Ondergetekende vergaapte zich in 2007 aan Rapture, terwijl de woorden van Andrew Ryan door de bathysphere galmden, tot aan het moment in Infinite dat je voor het eerst Columbia ziet. Zoals de robotstem in de raket waar je inzit al rustig beaamt: “halleluja”. Iets wat je waarschijnlijk zelf ook zult zeggen als je beide werelden ziet, zoals hieronder.

Het verhaal is natuurlijk de drijfveer in vele games. Het relaas in titels als The Last of Us en Psychonauts is zo magnifiek neergezet, dat er uit het niks vierentwintig uur durende gamesessies kunnen ontstaan. Simpelweg alleen omdat je wil weten wat er verder gaat gebeuren. Op die momenten eer je de briljante schrijvers, dat zij met zulke verhalen op de proppen kunnen komen. Bij de BioShock games is dat meneer Ken Levine. Deze man verdient niets minder dan staande ovaties en Koninklijke onderscheidingen, naar onze mening.

Toch heb je bij die verhalen ook een (hoofd)persoon nodig, die de hele kar trekt. Als je alle BioShock titels tegenover elkaar zet – het zijn er drie voor de onwetenden – dan zal men vooral de eerste titel kiezen als game met ‘meest memorabele karakter’. Slechterik Andrew Ryan is in de game-industrie inmiddels al een cultheld van klasse Douglas Adams – om maar even een obscure verwijzing te maken. Ryan is zo’n persoon die je vanaf begin af aan haat en van wie je de kop wil inrammen met een golfclub.

Hetzelfde geldt voor Zachary Comstock, de bad guy in Infinite. Gedreven door harde principes wil deze man voor niks of niemand van koers veranderen. Je hoort bij hem of tegen hem, zo simpel is. Met een achtergrond als het Amerikaans Exceptionalisme - unieke vorm van nationalisme - en rassenhaat weet Levine ook hier een bijzonder uniek sfeertje neer te zetten. Helaas blijkt Comstock toch een niet zo memorabele slechterik als Ryan, maar hij komt redelijk in de buurt.

De eerste BioShock was niet alleen domweg schieten vanuit eerste persoon en door verschillende levels razen. Nee, je kreeg namelijk hulp van een genen veranderend goedje genaamd Adam. Hiermee kon je jouw genetische code ‘herschrijven’, zodat je gebruik kon maken van Plasmids. Superkrachten in een flesje eigenlijk. Vuur uit je hand? Niks bijzonders aan. Telekinese? Niet alleen meer voor speciale mensen! Hiermee ontstonden interessante mogelijkheden: eerst een vijand verzwakken met je wapens, waarna je hem met een Electro Shock afmaakt. Of juist andersom.

De combinatie tussen beide factoren was verfrissend. Er ontstonden meerdere manieren om iemand het loodje te laten leggen. In Infinite werden de Plasmids vervangen door de Vigors, maar het betreft hier alleen een naamswijziging. Het principe blijft hetzelfde, met enkele nieuwe toevoegingen. In het laatste deel kon je ook je tegenstanders tijdelijk laten zweven (Bucking Bronco) of een bende kraaien (Murder of Crows) erop afsturen, een variant op de bijenarm (Insect Swarm) uit de eerste BioShock.

Bovendien zijn de meest kenmerkende personages niet aanwezig in Infinite: de Big Daddy en de Little Sister. Twee wezens, waarvan de één een walgelijk, gehypnotiseerd meisje is, terwijl haar ‘vader’ haar beschermt tegen al het onheil – waar jij ook onder valt – uit Rapture. De laatste titel probeert de magie van dit karakter te herpakken met een Handyman, maar deze bruut komt bij lange na niet in de buurt van de memorabele Big Daddy en de bijbehorende epische gevechten.

Met deeltje één had ontwikkelaar Irrational Games de lat wel bijzonder hoog gelegd voor een eventuele opvolger voor de game. In 2010 werd de vraag naar het gewilde sequel dan eindelijk beantwoord met BioShock 2. De oorspronkelijke maker werkte er deze keer niet aan, maar een subdivisie van 2K - 2K Marin - deed al het werk. Een dappere poging, vooral omdat zij de ondankbare taak kregen om het meesterwerk wat deel één was te overtreffen. Het was leuk om weer terug te keren naar Rapture, maar daar bleef het bij. Het was leuk, maar niet mindblowing and mesmorizing, om het maar zo uit te drukken.

Nog een reden om Bioshock te spelen is de vijand. Hierbij kijken wij vooral naar de eerste twee delen, waarin de zogeheten Splicers ronddolen door het vernietigde Rapture. Voorheen normale mensen, nu wezens die gedreven worden door hun moordlustige drang naar Adam. Deze maniakken dwalen door de ruïnes van de onderwaterstad en laten je een aantal keren flink schrikken. Een lijk op de grond? Nee, verrassing! Voor je het weet gilt en springt hij/zij op, om vervolgens met een loden pijp je hoofd proberen in te slaan.

Juist die vijanden zullen hun gezicht weer laten zien in Burial at Sea. De terugkeer naar Rapture betekent weer dat wij in aanraking komen met diverse Splicers, voordat ze zo gek werden. Voeg daar - waarschijnlijk - ook nog enkele leuke verwijzingen naar de andere delen aan toe en je hebt een ervaring die je voor een lange tijd kan bijblijven. Mits je de eerste - de tweede mag ook - game hebt gespeeld, iets wat wij zeker aanraden.

Nog een reden om de game te halen is de DLC. Het eerste deel heeft geen extra content, maar het tweede deel kende toch - verrassend genoeg - goede en waardige DLC met Minerva's Den. Infinite kende al één keer een add-on in de vorm van Clash in the Clouds en sinds gisteren is het tweede pakketje DLC voor BioShock Infinite beschikbaar voor de PC-, Xbox 360-, en PlayStation 3-versies. Voor vijftien euro kun je het pakketje met de naam Burial at Sea binnenhalen. Onze Lars schreef er al een stukje over en hij vond het fijn om weer terug te zijn in Rapture.