White Knight Chronicles II Review

Ruim een jaar geleden verscheen Level-5's White Knight Chronicles, een Japanse Role-Playing Game met een reusachtige witte ridder in de hoofdrol, exclusief voor de PlayStation 3. We beloonden de game toen met een nipte voldoende, namelijk een 6,0. Is White Knight Chronicles II meer van hetzelfde, of weet de game de minpunten van het origineel te verbeteren?

Zodra je WKC II in je PS3 stopt en opstart kun je kiezen of je de game wilt spelen vanaf het begin (eerste deel ) of vanaf het tweede deel. Jawel, het origineel zit ook bij de game. Dat betekent dus dat je twee games voor de prijs van één krijgt en dat is ook wel nodig. Wanneer je meteen start vanaf deel twee zul je namelijk zonder enige vorm van tutorial meteen in de actie en midden in het verhaal gegooid worden, aangezien verondersteld wordt dat je het eerste deel ook gespeeld hebt.

Beginnen met deel één
Is dat niet zo, dan heb je pech en zul je op eigen houtje uit moeten zoeken hoe alles werkt, wat niet bepaald prettig is. Het is dus echt een aanrader om met het eerste deel te beginnen. Het eerste deel is overigens ook op de schop genomen en kent naast een verhoogde moeilijkheidsgraad dezelfde verbeteringen als het vervolg. Als eerste zul je wanneer je een nieuwe game start een eigen karakter moeten ontwerpen. Je eigen karakter speelt echter een secundaire rol in de singleplayer modus, waarbij die nauwelijks spreekt en nergens echt van belang is voor de game of het verhaal. Wil je dat karakter later trouwens aanpassen? Dan moet je daarvoor een voucher kopen in de PlayStation Store en dat is een beetje veel van het goede.

Heb je nog een oude save file van deel één liggen? Dat is mooi, want je kunt deel twee starten door al je progressie van het eerste deel mee te nemen. Ook je eigen karakter wordt meegenomen, dus je hoeft dan niet opnieuw een eigen karakter te ontwerpen en op te bouwen. Als je zonder save file begint, moet je wel een nieuw karakter ontwerpen en beginnen alle karakters op level 35. Je zult dan voor elk karakter een dikke mep skill points ontvangen, waarmee je je karakter direct kunt voorzien van een flinke verzameling aanvallen.

Het is absoluut noodzakelijk om je karakters meteen te specialiseren, aangezien de game te moeilijk wordt als je van iedereen een short-sword warrior maakt. Dit is meteen een tweede drempel voor nieuwkomers, aangezien die nauwelijks bekend zijn met de verschillende soorten skills die je karakters kunnen leren. Tegelijkertijd is het absurd dat Level-5 verwacht dat gamers meteen een half uur gaan steken in het verdelen van skill points. Zoiets hoor je gaandeweg op te bouwen en niet aan het begin van een game. Nogmaals het advies om met deel één te beginnen.

Dertien clichés in een dozijn
Het verhaal speelt zich een jaar na het einde van deel één af. Grazel voert inmiddels overal in het land oorlog en het is aan jou om het verzet aan te voeren. Tegelijkertijd zul je Miu, de dochter van Dalam, moeten beschermen. Zij zal namelijk de toekomstige aartshertogin moeten worden. Dit 'dertien in een dozijn'-verhaal weet niet te bekoren. Het stemmenwerk laat ook te wensen over en het mag duidelijk zijn dat je WKC II in ieder geval niet om het verhaal gaat spelen.

Af en toe magisch
Op het eerste oog zul je op een kleine grafische oppoetsbeurt na niet veel nieuws zien in WKC II. De karakters zien er nog steeds even duf en gewoontjes uit, maar de omgeving en de grotere monsters zijn nog steeds mooi om te zien. Zo is er veel afwisseling in de omgevingen en sta je op het ene moment in een besneeuwd landschap, om vervolgens in een bruin bos uit te komen waar paarsachtig licht en paddenstoelen met groene walm eromheen meteen een magische sfeer neer weten te zetten. Tegelijkertijd kunnen de omgevingen er af en toe ontzettend lelijk uitzien en dat is jammer, want je vangt regelmatig genoeg een glimp op van het moois wat deze game te bieden heeft. Helaas wordt een aantal locaties uit deel één opnieuw gebruikt, wat het 'wauw-effect' aanzienlijk minder maakt. De grote monsters zijn mooi ontworpen, maar zijn niet bijzonder indrukwekkend. De in-game tussenfilmpjes zijn matig, maar de zeldzame CG-filmpjes zijn van uitzonderlijke kwaliteit, al duren die niet lang genoeg om echt indruk te maken.

Turn-based realtime action-MMO-JRPG
Maar gelukkig spelen we RPG's niet voor de graphics, maar voor de gameplay, dus daar kunnen we het beter over hebben. Je kunt elk karakter in je team besturen, de AI neemt dan de rest voor zijn rekening. Je kunt tevens instellen hoe je teamgenoten zich moeten gedragen. 'Go all out' en 'Heal first' zijn enkele commando's die je per teamgenoot in kunt stellen. Vijanden zie je net als bij games als Final Fantasy XIV op de minimap al in de verte staan en wanneer je dicht bij ze in de buurt komt zul je automatisch een gevecht met ze aangaan.

Vervolgens moet je steeds een aanval kiezen die je uit wilt voeren. Na elke aanval loopt de action circle vol en je volgende aanval kun je pas uitvoeren wanneer de cirkel weer helemaal volgelopen is. Het vreemde is dat die cirkel altijd even snel vol lijkt te lopen. Het maakt dus niets uit of je een lichte aanval uitvoert of je hele team healt, de wachttijd is altijd twee tot drie seconden. Het merendeel van de gevechten sta je dus ook op die cirkel te wachten en ergens is dat wel irritant. Het haalt de vaart uit de game, terwijl dat helemaal niet nodig was geweest. De game weet dan ook niet goed of het een turn-based of een realtime game wil zijn. Het zit ergens daartussenin en dat werkt niet echt.

De interface is nog steeds hetzelfde: rechtsboven in beeld staat jouw team afgebeeld met daarbij zaken als mana en health. Onderin zie je hoeveel action points je hebt en daaronder een rij met aanvallen die je kunt uitvoeren. Je kunt maximaal 21 aanvallen in je action bar stoppen, dus het is van belang om deze zo strategisch mogelijk op te vullen. Linksboven staat een MMO-achtige feed die je constant op de hoogte brengt van zaken die aan de gang zijn. Zoiets zie je ook bij games als World of Warcraft, maar het voegt absoluut wat toe. Je ziet namelijk wie wat aan het doen is en of een tegenstander bijvoorbeeld een sterke aanval aan het voorbereiden is. Dit is niet alleen handig voor het overzicht, maar ook essentieel om bepaalde aanvallen te overleven.

Breek dat gevecht!
Tijdens je queeste zul je verschillende soorten vijanden tegenkomen, variërend van vliegende vlammende goudvissen tot gigantische driekoppige vijanden. Het gevechtssysteem is een tikkeltje aangepast in de game. Vijanden kunnen je niet langer van alle afstanden aanvallen en zullen dus ook daadwerkelijk bij je in de buurt moeten staan om je aan te kunnen vallen. Desalniettemin komt het nog vaak voor dat een vijand ruim een meter van je af staat en je nog steeds raakt. Daarnaast kun je weer zelf combo's maken, die action points (AP) kosten.

En die AP heb je nodig om Leonard te kunnen transformeren in een Incorruptus, The White Knight, dus je zult er verstandig mee om moeten gaan. AP kun je alleen maar bijverdienen door te vechten, dus het is niet handig om te transformeren als dat niet nodig is. Je hebt je White Knight namelijk nodig om grotere wezens en eindbazen te kunnen verslaan. Je White Knight is een stuk groter, sterker en cooler dan Leonard zelf, en is essentieel in grotere gevechten. Tevens kun je nu zelf ook je eigen Incorruptus samenstellen voor je eigen karakter en dat is natuurlijk heel gaaf.

Nieuw zijn de Turn Breaks, die je als Incorruptus kunt gebruiken om de aanval van een vijand vroegtijdig te stoppen. Je hebt in elk gevecht slechts één Turn Break, die je dus verstandig zult moeten gebruiken. Zo kom je op een gegeven moment uit op een eindbazengevecht waarbij de booswicht met één aanval meerdere mensen in je team tegelijk om kan leggen. Na dit geconstateerd te hebben en een oogje te houden op de feed linksboven, weet je na een paar keer falen precies wanneer je je Turn Break in moet zetten om het tij te keren. Een aangename toevoeging die meer diepte aan het gevechtssysteem toevoegt.

Georama no drama
Net als in het eerste deel kun je in White Knight Chronicles II ook in de Georama modus weer online je eigen stad bouwen en met maximaal zes mensen tegelijk verschillende queesten uitvoeren. Je zelfgemaakte karakter speelt hierin de hoofdrol, dus het is zaak om die niet links te laten liggen in de singleplayer. De MMO-achtige online modus is niet alleen leuk als toevoeging, maar dit is ook de modus waarin de gameplay elementen van WKCII sterk naar voren komen. Samenwerken is bij de moeilijkere queesten een must en het is gewoonweg tof om met je vrienden op pad te gaan. Daarnaast is er geen sprake van een dramatisch verhaal waar je in rondgeslingerd wordt, dus het is ook een stuk leuker om te spelen.

Deels geslaagd
Al met al is White Knight Chronicles II een tamelijk vermakelijke JRPG, die helaas dankzij een slap verhaal en verouderde visuals niet helemaal lekker in elkaar zit. De tutorialloze start en de vergeetbare karakters maken van WKC II helaas niet het vervolg waarmee de franchise een keiharde comeback hoopt te maken. Solide gameplay, een uitgebreide online modus en meer dan honderd uur aan content zorgen er echter wel voor dat je waar voor je geld krijgt. RPG-freaks zullen zich uit kunnen leven met deze game, maar deze game is dus niet voor iedereen weggelegd.