Wheels of Destruction: World Tour Review

Games die race- en shooter-elementen combineren, zijn erg schaars. En dat is jammer, want wij houden wel van een stevig potje geweld. Hoe mooi is het nou om met jouw blinkende scheurijzer talloze vijanden helemaal naar de hel te schieten? Precies. Gelukkig konden we onlangs al losgaan met Twisted Metal, maar er is altijd ruimte voor meer. Dit gat moet worden opgevuld door Wheels of Destruction: World Tour. Weet deze game ons verlangen naar actie, bloed en totale vernietiging te bevredigen?

Wheels of Destruction geeft je de mogelijkheid om in een opgevoerde auto, a lá Mad Max, te kruipen en eens een flink potje dood en verderf te gaan zaaien in één van de vijf arena's die deze game rijk is. Deze arena's zijn stuk voor stuk ongelofelijk groot, bieden talloze verschillende routes en zitten vol met power-ups die je nodig hebt om als overwinnaar uit de strijd te kunnen komen. Denk bij deze power-ups aan raketwerpers, vlammenwerpers, meer levenspunten en schildjes om minder snel dood te gaan. Absoluut geen overbodige luxe.

Vijf verschillende klassen
In Wheels of Destruction kun je kiezen uit vijf klassen. Iedere klassen kent zo zijn eigen sterktes en zwaktes. Zo is de 'Heavy' een hele langzame auto die een ijzersterke verdediging kent, de 'Scout' een snelle, maar zwakke bolide en is de 'Soldier' de echte allrounder van de groep. Verder heb je de 'Engineer', die wat levenspunten inlevert voor een sterkere schildkracht en een betere radar. En als laatste heb je de 'Assassin', die kan genieten van snelle schietmogelijkheden. Deze variatie tussen bolides brengt op positieve wijze enige enige dynamiek op tafel en zorgt zo tevens voor een bepaald 'steen-papier-schaar'-element tijdens confrontaties. Je zult je dus constant moeten aanpassen aan de situatie. En aanpassen zul je als je wilt winnen, want de competitie is bikkelhard, dames en heren.

Eindelijk weer eens bots
In welk opzicht merk je dit strijdgevoel? Nou, Wheels of Destruction draait in principe puur om de competitieve gameplay tegen andere spelers. Verwacht dus geen singleplayer of een coöperatieve modus om jouw agressie op los te kunnen laten. Nee, de vijf arena's staan in deze game centraal. Nu kun je onder andere offline tegen bots spelen, wat wij persoonlijk een uiterst briljante toevoeging vinden. Niet iedereen heeft namelijk een constante internetverbinding en vechten tegen computergestuurde vijanden kan soms net zo leuk zijn.

Nu moet je echter weten dat deze bots aan het begin van iedere match hun verdediging nog niet echt op hebben gevoerd, dus confrontaties zullen in de eerste minuten vaak in jouw voordeel zijn. Na die paar minuten lijken jouw computergestuurde opponenten echter alle toeters en bellen uit de kast te hebben getrokken en zullen ze (bijna oneerlijk) al hun vaardigheden gebruiken om jouw bolide helemaal total-loss te knallen. Echt bizar; alsof ze automatisch meteen leren van hun gemaakte 'fouten'. Zie daarom het eerste gedeelte van zo'n match maar als een vriendelijke warming-up, waarna de hel pas echt zal losbarsten.

Besturing vereist enige gewenning
Wat absoluut voor enige gewenning zorgt, is de besturing. Je hebt in Wheels of Destruction namelijk helemaal niets te maken met een camera die je om jouw scheurijzer heen kunt draaien, maar met een besturing waarbij het scherm meedraait met de bewegingen die je maakt. Niet alleen zijn we dit maar zelden tegengekomen, maar werkt het in het begin van jouw racecarriére ook niet helemaal lekker. Door op de springknop te drukken en de boostfunctie aan te zetten, kun je echter heel creatief met jouw bewegingen en het nodige bochtenwerk omgaan. Soms is dit zelfs een absolute must in het heetst van de strijd. Maar oefening baart kunst. In ons geval tenminste.

Legt de focus op online gameplay
Wat kun je nu verwachten van de online variant in Wheels of Destruction? In principe dezelfde elementen als in de offline modus tegen bots, alleen speel je dan enkel tegen coureurs van vlees en bloed. Gelukkig worden lege plekken in een match opgevuld door computergestuurde rijders, dus je hoeft je geen zorgen te maken nooit iemand tegen te komen. Een verstandige toevoeging, helemaal als je je bedenkt dat je die bots na enige tijd niet zomaar omver zult kunnen duwen.

Er zijn drie spelmodi in Wheels of Destruction te vinden, namelijk 'Deathmatch', 'Team Deathmatch' en 'Capture the Flag'. Dit zijn drie modi die eigenlijk iedere online gamer anno 2012 wel moet kennen. Alle drie doen ze wat ze moeten doen, maar is het nou echt te veel gevraagd om met wat meer variatie te komen? Uiteindelijk spelen we deze game om zoveel mogelijk vernietiging te brengen, maar variatie van spijs doet eten. Zelfs het meest duistere brein kan dat niet ontkennen.

Gebrek aan split-screen is een waar gemis
Andere spelers opblazen is leuk, het zorgt namelijk voor een hoop voldoening. Zie het maar als een guilty pleasure. Deze bevrediging zou nog veel groter kunnen worden als het pad van vernietiging samen bewandeld kan worden met een vriend of vriendin op de bank. Twee kwaadaardige gamers die samenwerken tegen alle bolides die ze tegenkomen; een nieuwe Bonnie & Clyde, alleen dan agressiever. Maar het mag niet baten, want ontwikkelaar Gelid Games heeft een glorieuze opwachting van een split-screen optie helaas in de schaduwen gelaten. Onbegrijpelijk, want de herspeelbaarheid zou in Wheels of Destruction dan aanzienlijk hoger zijn geweest. Alleen rijden is toch veel saaier, tenzij je natuurlijk je eigen muziek meeneemt.

Potentievolle game die helaas wat kaal oogt
Wat overblijft is een actievolle racegame waarvan er helaas toch wat weinig vlees op het bot zit. Toegegeven, de verschillende power-ups en de vijf aanwezige klassen zorgen voor enige verfrissing en variatie op het slagveld, maar dat is niet genoeg om onze aandacht voor lange tijd vast te houden. Wij willen afwisseling, keiharde features die ons op de baan houden. Split-screen schittert door afwezigheid en dat maakt ons diep van binnen stiekem erg bedroefd. Maar is Wheels of Destruction: World Tour dan een slechte game? Absoluut niet, want er is genoeg lol die je in deze tien euro kostende actiegame kunt vinden. De potentie voor een bikkelharde actiegame is duidelijk aanwezig. Het is daarom des te teleurstellender dat hier niet meer mee werd gedaan.