Vox Lux Review (Blu-ray) - Het leven van een diva

Biografische films over sterren doen het goed tegenwoordig. Neem de films over het leven van Freddy Mercury en Elton John bijvoorbeeld. Intussen is er ook nog tijd voor biografische fictie. Zo komt regisseur Brady Corbet met Vox Lux die het leven van popster Celeste volgt. De film levert drama en haakt op verschillende hedendaagse onderwerpen in, maar raakt halverwege in verval.

Vox Lux is de tweede film van Corbet na zijn succes met The Childhood of a Leader. De film neemt je mee naar het leven van de jonge tiener Celeste (Raffey Cassidy), verteld door Willem Dafoe. Hij neemt je mee naar het leven van Celeste, dat hij aftrapt met een reeks amateurbeelden van een tweetal zusjes dat vrolijk danst in een cowboypakje. Vervolgens schakelt de film over naar 1999, waar een doorgedraaide tiener besluit om met een mitrailleur iedereen op zijn school af te knallen.

Als hij de lerares doodschiet en de leerlingen zich rot schrikken, probeer Celeste kalm met de schutter te praten. Tevergeefs. Ze wordt, net als de rest van haar klas, koelbloedig neergeschoten. Ze overleeft de schietpartij maar zal voor de rest van haar leven lastig gevallen worden door een kogel die tussen haar wervels in zit.

Terwijl Celeste nog aan het revalideren is wordt er een herdenkingsdienst op school gehouden. Op dit moment pakt Vox Lux je met twee handen beet om je emotioneel te binden aan de kleine overlever. Tijdens de herdenkingsdienst besluit Celeste namelijk geen speech te geven, maar een lied op te dragen aan haar overleden klasgenoten en haar zus die haar door dik en dun steunt. Het bestempelt haar in één klap als icoon in een woelige tijd en trapt haar carrière af als popster. Celeste wordt door het nummer namelijk ontdekt.

Ze is dan nog een bescheiden tiener, maar al snel groeit ze uit tot een spontane jongedame die samen met haar zus Ellie (Stacy Martin) de wereld over vliegt voor haar carrière. De beelden van een reizende Celeste worden afgewisseld door alles dat er in die jaren in de wereld gebeurt, terwijl Dafoe dit toelicht. Je ziet bijvoorbeeld 9/11 voorbij komen, terwijl Celeste met haar eigen problemen kampt. Ze ligt overhoop met haar manager (Jude Law), haar populariteit neemt af en de ster valt uiteindelijk van haar voetstuk af.

Al snel maakt de film een sprong naar 2017. Daar zien we een volwassen Celeste (Natalie Portman) die nog steeds worstelt met het letsel van de schietpartij, maar vooral te kampen heeft met stress en een drugsprobleem. Het valt op dat Portman een bijzondere diva neerzet die overduidelijk kampt met demonen, terwijl ze aan de andere kant telkens weer in verband gebracht wordt met terreur.

Celeste raakt wat vervreemd van haar dochter en haar zus en wil alleen nog maar haar faam terugwinnen. Dat is alleen lastig als je telkens in het nieuws komt wanneer er een aanslag gepleegd wordt. De richting die Corbet hiermee op wil, blijft jammer genoeg de hele film onduidelijk. Een ding is alleen zeker: de binding die je met de jonge Celeste had in de eerste helft van de film, verdwijnt hier als sneeuw voor de zon.

De afbraak in de tweede helft is te wijten aan een paar elementen. Om te beginnen probeert Portman een brutale, maar zoekende ster neer te zetten. Dit lukt haar aardig, maar de andere elementen in de film werken haar tegen. Zo heeft ze een dochter die gespeeld wordt door dezelfde actrice die de jonge Celeste vertolkt en komt Stacy Martin voorbij in beide tijdperken als de zus van Celeste. Het doet je een paar keer aan je hoofd krabben, omdat je niet goed weet wat er nou speelt.

Daarnaast heb je in het begin wel binding met Celeste, maar weten de andere personen in de film nergens echt te overtuigen. Law komt niet heel goed uit de verf en andere personages komen simpelweg te weinig in beeld. Als laatste zijn er de keuzes van filmen. Over het algemeen is het camerawerk in de film prima, maar soms wordt er ineens gekozen om op een compleet andere manier te filmen. Steady shots worden afgewisseld met scènes waarbij de camera personages volgt, terwijl dit voor je gevoel op dat moment niet helemaal uitkomt.

Ondanks dat de film, vooral in de tweede helft, te kampen heeft met verval, is het een vermakelijke film voor een avond. Meer dan dat is het niet. De vermenging van de aanslagen met het leven van de ster is een sterk element, maar wat de regisseur precies wil vertellen wordt nooit duidelijk. Daarmee ontstijgt de fictionele Vox Lux de perikelen van Mercury en John nooit, maar blijft zelfs ver onder deze niveaus.