Vampyr Review - Een bloedstollend avontuur in Londen

De Vampyr review geeft een kijkje in al het moois dat de gloednieuwe actiegame van ontwikkelaar Dontnod te bieden heeft. Londen wordt in haar greep gehouden door een dodelijke griepepidemie. Als dokter Jonathan Reed probeer je de ziekte een halt toe te roepen, maar de man heeft zo ook zijn eigen problemen.

Als we het hebben over wezens die terugkomen uit de dood en je leven een ware hel maken, dan denk je binnen de wereld van de games veelal aan zombies. De kwaadaardige schepsels hebben talloze titels waarin voor hen een hoofdrol is weggelegd. Vampyr wijkt af van die langlopende trend en werpt een licht op een wat ondergeschoven kindje. Zoals de titel al beaamt begeef je je in deze actie role-playing game in een wereld vol met bloeddorstige vampiers ten tijde van de Eerste Wereldoorlog.

Jij kruipt in de huid van Jonathan Reed, een oorlogsdokter die net teruggereisd is naar Londen nadat hij aan het front geholpen heeft. Toch is er iets niet helemaal in de haak. Zodra je in de eerste minuut wakker wordt, is er iets aan je veranderd. Je hebt een enorme drang naar warm bloed en bent heel erg zwak. Wat blijkt, je bent gebeten door een vampier en zelf in eentje getransformeerd.

Hoe hij zo is geworden en door wie, dat zijn vragen die je jezelf meteen begint te stellen. Bovendien is er een fikse uitbraak van de Spaanse griep gaande in de Engelse hoofdstad die het welzijn van de bevolking teistert. Aan jou de taak om de stad te redden van de ondergang en tevens antwoorden te vinden op jouw persoonlijke vragen.

Die antwoorden vind je tijdens een actievol avontuur van zo’n kleine 15 uur. Daarin ben je vooral bezig met twee dingen: je een weg door de gevaarlijke delen van Londen vechten en kennismaken met de vele inwoners die Londen rijk is. Een uniek onderdeel van Vampyr is namelijk dat alle inwoners binnen de game een eigen leven en agenda hebben, die jij als speler beter kunt verkennen. Door mensen beter te leren kennen, speel je meer geheimen van hen vrij en zijn ze waardevoller voor jou.

Elke inwoner is namelijk ervaringspunten waard, die jij kunt innen door ze te bijten en hun bloed op te drinken. Daardoor offer je die personen op en kunnen zij jou in de toekomst niet meer helpen. Bovendien heeft een overlijden invloed op de rest van de regio, waarbij de vergelijking van een weegschaal gemaakt kan worden. Dood je te veel mensen of worden te veel inwoners ziek zonder er wat aan te doen, dan zal een district vallen en is alle interactie in dat gebied niet meer mogelijk.

Alle winkels gaan dus dicht en ook kwebbelen met de lokale buurt wordt onmogelijk. Onderhoud jij jouw contacten wel goed en deel je medicijnen uit aan de zieken, dan kun je weer rekenen op meer informatie en korting op bruikbare voorwerpen.

Elke actie heeft dus voor- en nadelen. Het oogsten van bloed geeft je namelijk flinke ladingen XP die je kunt uitgeven aan nieuwe aanvallen, meer levenspunten of een hogere staminabalk. Het uitspelen van Vampyr zonder iemand te doden is zeker mogelijk, maar dan staat je een stevige uitdaging te wachten.

Want zoals het een RPG betaamt levelen vijanden mee naarmate je progressie maakt in het verhaal. Waar vijanden in het begin nog level vier of vijf zijn, zal je verderop oog in oog komen te staan met grotere vijanden van bijvoorbeeld level 30. Als jij bij gebrek aan XP dan nog maar level 19 bent, dan sta je direct al met 0-1 achter.

Dat de gameplay in Vampyr veel raakpunten heeft met titels als Dark Souls en Bloodborne, is met de moeilijkheidsgraad in het achterhoofd dan ook niet zo vreemd. Jonathan heeft naast een levensbalk namelijk ook een staminabalk, die wordt gebruikt voor het uitvoeren van aanvallen en ontwijkingen. Het managen van je stamina is cruciaal om als winnaar uit de bus te komen. Want als je bekaf bent en een vijandelijke vampier wil je net een flinke linkse geven, dan ben je zwaar de pineut.

Daarnaast heb je de beschikking over een derde meter die laat zien hoeveel bloed jij nog overhebt. Met de eerdergenoemde XP kun je namelijk toffe vampieraanvallen vrijspelen. Denk aan het werpen van bloedsperen, vijanden doorspiesen met schaduwrotsen of simpelweg je nagels in iemands voorhoofd zetten. Door bloed te drinken van vijanden kun je deze meter makkelijk op peil houden, zodat je een geraffineerde moordmachine wordt.

Vampyr durft dus wat dingen anders te doen, net als in haar vorige game Remember Me. Waar het creëren van je eigen combo’s in die game centraal stond, is het ditmaal de interactie met de wereld die op de voorgrond treedt. Het verhaal van de game wordt naarmate je progressie maakt steeds spannender en interessanter, waarbij ook flink de diepte ingegaan wordt. Wie er de tijd voor neemt, kan heel veel te weten komen over het Londen waarin je je begeeft en de gebeurtenissen eromheen.

Helaas is de game niet perfect en vooral op technisch vlak zijn er toch wat gebreken te vinden. Hoewel de grafische stijl van de game prima te behappen is, had er audiotechnisch veel meer ingezeten. De game oogt namelijk erg wazig door wat waarschijnlijk een vrij lage resolutie is, een issue die zich zelfs op de PlayStation 4 Pro voordoet.

Daarnaast is de framerate een puinhoop. Geen enkele keer, van begin tot eind, heeft de game een stabiele framerate vast kunnen houden en op sommige momenten word je spontaan in een laadscherm gegooid of blijft het beeld simpelweg stilstaan voor een halve minuut zonder waarschuwing. De eerste paar keren werd zelfs gedacht dat de game gewoon gecrasht was, maar dit bleek achteraf dus niet het geval.

Laadschermen zal je sowieso regelmatig tegenkomen en zonder uitzondering duren ze allemaal vrij lang. Bij het verplaatsen van gebied naar gebied is dit nog te begrijpen, maar ook bij elke game over die je meemaakt moet je weer wachten. Dat is natuurlijk zonde en haalt je compleet uit de sfeer die de game juist zo goed weet op te bouwen.

Daarmee kan Vampyr het best omschreven worden als een hele ruwe diamant die nog wat slijpwerk nodig heeft. De setting van Londen ten tijde van de Eerste Wereldoorlog voelt origineel aan in combinatie met de vampierplaag die er heerst. Bovendien gaat het verhaal lekker de diepte in dankzij de vele inwoners die allemaal wat te vertellen hebben. Diezelfde inwoners spelen dankzij het offersysteem tevens een grote rol in de ontwikkeling van jou als vampier.

Want de uitdagende gameplay kan met hun opoffering net iets makkelijker gemaakt worden. Het is dan ook jammer om te zien dat al dat moois door technische misstanden zo onderuitgehaald wordt. Met een instabiele framerate, talloze laadschermen en spontane vastlopers word je zo uit de game getrokken. Maar zoals het ook wel eens met liefde gaat, uiterlijk is niet alles. Wie door de technische foutjes heen kan kijken, houdt een super origineel en bloedstollend avontuur over waar je zelfs als non-vampier spontaan van begint te watertanden.