Valiant Hearts: The Great War Review

De Eerste Wereldoorlog wordt niet vaak als decor gebruikt voor games. Als dit wel gebeurt, heb je meestal met een brute (first-person) shooter te maken. Des te opvallender is het dat Valiant Hearts: The Great War het thema op wel hele unieke wijze gebruikt. De game stelt in 2D puzzels centraal en oogt ook nog eens apart: cartoonesk.

Valiant Hearts: The Great War gebruikt echte brieven als inspiratie en vertelt daarmee het verhaal van vier personages: Emile, Freddie, Ana, George en Karl. Of eigenlijk vijf, want er is ook de hond Walt. In eerste instantie denk je dat deze personages niets met elkaar te maken hebben, maar hun noodlot wordt getekend door de Eerste Wereldoorlog en uiteindelijk komen alle verhaallijnen samen. Net zoiets als Love Actually, alleen dan natuurlijk minder feel good.

Het is bizar om te zien hoe Ubisoft stuk voor stuk de meest interessante en unieke games voorschotelt. Na het fantastische Child of Light doet Valiant Hearts: The Great War nu min of meer hetzelfde: een downloadbare goedkope game (15 euro) op een dienblad presenteren met een gameplay van gerust acht a tien uur.

Plus: deze game heeft een eigen hart en ziel. Van Valiant Hearts: The Great War heb je er niet nog één. Het is een game die met kop en schouder boven andere games uitsteekt.

Dat zit 'm in de manier van aanpak: bij een oorlog verwacht je een shooter. Valiant Hearts: The Great War is een puzzelgame. Continu beland je in situaties waar je moet uitzoeken wat je doen moet. Ana is een dokter en verzorgt mensen. Regelmatig moet ze mensen oplappen, wat gebeurt via quick-time events.

Tussen het verzorgen door moet ze puzzelen. Dan staat ze op de grond en ziet ze iemand SOS roepen ergens in een gebouw. Tja, hoe kom je daar? En als je even later door een andere deur moet, wat is dan de code? Raadpleeg je hersens maar.

Ook de andere drie personages zijn continu aan het puzzelen. Steeds moet je mensen helpen door van het ene punt naar het andere punt te lopen, opnieuw na te denken enzovoorts. De gameplay is belachelijk leuk en verslavend.

En de puzzels zijn precies van het juiste niveau: soms makkelijk, terwijl je op andere momenten even goed moet bedenken hoe je verder komt. Nooit wordt het té makkelijk en nooit bereik je het moment dat je met controllers gaat gooien. De balans is dus perfect.

Soms moet je gewoon logisch nadenken. Dan wil je bijvoorbeeld een brief schrijven naar het thuisfront, maar heb je geen inkt en papier. De veer is niet zo moeilijk: gewoon een vogel een klap op zijn kop geven. Maar de inkt, hoe kom je daar aan? Er is wel een mannetje verderop die jouw inkt wil geven. Maar hij wil er wat voor terug: een sok.

Ja, het zijn barre tijden in de oorlog. Iedereen heeft wat nodig. Jij wil per se die inkt en gaat dus op zoek naar een sok. Die hangt aan een prikkeldraad. Snel pak je 'm en brengt het naar dat ene mannetje. Kom maar op met die inkt. Nee, hij wil de sok niet. Hij wilde een schone sok! Je gaat weer aan de wandel.

Even verderop zie je mensen met de hand de was doen: hoppakee, je gooit de sok ook maar in het sopje. Vervolgens breng je de sok weer terug naar het mannetje. Krijg je nu de inkt mee? Nee, meneer wil - uiteraard- een droge schone sok. Dus ga je op zoek naar een vuurtje. Daar laat je de sok drogen; eindelijk: meneer is tevreden en jij krijgt de sok mee. Met dit soort puzzels zit Valiant Hearts: The Great War vol.

Een andere charme van deze game is de manier van presenteren. Cartoon stijl, gebouwd op dezelfde engine die ook zat in Rayman Origins. Echt sprake van dialogen is er niet. De mensen murmelen wat waarbij je soms slecht fragmenten verstaat: merci, en bon chien. Maar verder dan tien woorden komt de game zeker niet.

Het mooie is vervolgens wel dat je elk 'gesprek' en elke kreet om hulp volop begrijpt. Valiant Hearts: The Great War krijgt het voor elkaar om met weinig middelen enorm in te spelen op beleving en gevoel. Een manier waarop dit gebeurt, is met de regelmatige ondersteuning van pianomuziek. In een trailer zat eerder al de muziek van Ludovico Einaudi, een componist die als geen ander de juiste snaar weet te raken met zijn pianoklanken.

Nog een kracht van de game is een hond. Een schattig hondje fungeert als rode draad door het verhaal. Zodra hij vast zit in prikkeldraad gaat je dat door merg en been. Wat zielig. Gelukkig is hij al weer snel te been en kan hij je helpen. Continu moet je puzzels oplossen door samen te werken met de viervoeter.

Het hondje kan namelijk op plekken komen waar de personages niet kunnen komen. Dan is hij in staat om bijvoorbeeld ergens dynamiet te pakken te krijgen, wat jij weer nodig hebt om iets op te blazen.

Bijzonder is ook de diepgang die in Valiant Hearts: The Great War zit. Iets waar je als speler geen rekening mee hoeft te houden, maar wat voor de liefhebber wel kán. En dan haal je er zo makkelijk een paar uur extra plezier uit.

In de gehele game komen namelijk allemaal echte feiten uit de Eerste Wereldoorlog terug. Hierdoor is Valiant Hearts: The Great War niet zomaar een leuk spelletje, maar krijg je gewoon gratis een les in de nare gebeurtenissen uit de geschiedenis.

Er valt van alles te verzamelen, waaronder tig brieven en documenten. Alsof je door een museum loopt zodra je die documenten allemaal bekijkt. Kippenvel. Dat iemand schrijft dat hij bij thuiskomst weer zijn oude functie op wil pakken, maar wie zegt dat de jongeman levend het thuisfront gaat bereiken?

De andere items die te verzamelen zijn, zijn ook niet mis. Overal liggen historische items verstopt. Als je die oppakt, kun je die aanklikken en weer wat meer lezen over de Eerste Wereldoorlog. Dan leer je dat mensen de eerste gasaanvallen bestreden door op doeken te plassen die ze voor hun gezicht hingen. Of je leert dat er dode ratten gegeten werden. Dit soort informatie krijg je dus mee als je je volledig in de game stort.

Nu vraag je je misschien af: kent de game dan geen minpunten? Jawel, maar die zijn er weinig. Het grootse nadeel is dat de game volzit met historische items, maar die items negen van de tien keer niet zichtbaar zijn. Je pakt ze dan bij toeval op door in hoekjes te staan en op X te drukken. Dit had beter gemoeten, zeker voor de verzamelliefhebbers onder ons. Een ander nadeel is dat de quick-time events van Ana niet altijd even boeiend zijn.

Maar ach, eerlijk is eerlijk: de game nadert perfectie. Valiant Hearts: The Great War maakte meteen vorig jaar al indruk in Parijs door de opvallende cartoony stijl en mooie puzzels. Verrassend is nu dat de game uiteindelijk nog meer weet te bieden dankzij een tweede diepere laag. Hoe dieper je graaft, hoe meer schoonheid de game biedt. Een game die onder je huid kruipt en liefde, vriendschap en offers centraal stelt.