Tomb Raider Review

Menig gamer is opgegroeid met Lara Croft, een stoere, nonchalante en sexy archeologe die voor niets bang lijkt te zijn. Maar ooit is ook Lara zelf opgegroeid. Ooit heeft zij de transformatie gemaakt van onschuldig meisje naar actieheldin. Dat verhaal vertelt ontwikkelaar Crystal Dynamics in deze nieuwe start van de serie, simpelweg getiteld Tomb Raider.

Deze game volgt dus het begin van Lara zoals we haar kennen. De 21-jarige afgestudeerde is begonnen aan een expeditie om relikwieën te vinden voor de kust van Japan. Dan slaat het noodlot toe: haar schip breekt in een storm in tweeën, ze spoelt samen met haar crew aan op een mysterieus eiland en alsof dat nog niet genoeg is, wordt ze meteen daarop gevangen genomen door de vreemde bewoners van het eiland. Vanaf dat moment moet ze alles op alles zetten om een survivor te worden en haar vrienden te redden.

Een echt mens
Het moge duidelijk zijn dat Crystal Dynamics ons een compleet andere Lara voorschotelt dan we gewend zijn. We treffen haar aan in pijn, onzeker en doodsbang. We volgen haar tijdens de moeilijke zoektocht naar haar vrienden en zien haar vallen, vechten en lijden. We zien haar overleven. Maar bovenal zien we een echt persoon, een mens van vlees en bloed. In die eerste uren laat de game ons echt om Lara geven. De solide karakterontwikkeling, samen met een zeer cineastische regie, maken het eerste gedeelte erg bijzonder en onderscheiden deze Tomb Raider in positieve zin van andere games in het genre.

Goed uitgewerkt is bijvoorbeeld het moment dat Lara voor het eerst een persoon doodt. Het heeft duidelijk een akelige impact op haar en je ziet de schrik, de horror in haar gezicht. Tot zover een uitstekend verhaal. Wat wel opvalt, is dat Crystal Dynamics de regie het eerste gedeelte strak in handen houdt; we krijgen relatief veel quick time events (QTE’s) voorgeschoteld en Lara volgt een vast pad. Verhaal krijgt duidelijk voorrang. Na dat impactvolle moment, na Lara’s eerste ‘kill’, verandert dat al gauw. De gameplayregisseur lijkt de touwtjes strakker aan te trekken en eist actie.

Rambo?
Vanaf dat moment moet het verhaal enigszins plaats maken voor de gameplay. Plotseling schiet Lara vijanden neer alsof het niets is, geen traan wordt gelaten. En dat lieve hert, dat ze in het begin van de game noodgedwongen en met veel verdriet doodde omdat ze zo hongerig was? Dan is nu een zak ervaringspunten. Het overlevingsaspect laat het spel vieren en Lara kiest voor het offensief; bij bosjes vallen de vijanden. Het liefst met headshots of heerlijk persoonlijke stealth kills, want die leveren meer ervaringspunten op.

Het is begrijpelijk dat Crystal Dynamics de keuze heeft gemaakt van Tomb Raider deels een actiegame te maken. Het brengt welkome variatie aan in een scenario dat anders enkel zou draaien om klimmen, klauteren en puzzelen. Toch is het jammer, want het doet Lara’s strak opgezette karakterontwikkeling enigszins teniet. Waar we aan het begin bijna haar pijn voelen wanneer ze van een hoogte valt, geloven we haar getergde gil later nauwelijks. In vuurgevechten lijkt ze immer kogelwerend en is geen vijand haar te machtig. Op die momenten is van het onschuldige meisje geen spoor te bekennen

Verveling is nergens te bekennen
Gelukkig neemt dat niet weg dat Tomb Raider een uitstekende game is. Sterker nog, wij zijn blij dat de ontwikkelaar ervoor gekozen heeft de nadruk op de gameplay te leggen. Hoewel het verhaal hierdoor minder uit de verf komt en de uitwerking voor verbetering vatbaar is, is en blijft Lara Croft in essentie een gamepersonage en willen we ook daadwerkelijk met haar spelen (niet doordenken alstublieft). We willen puzzels met haar oplossen, we willen vuurgevechten aangaan en we willen door vlammende gebouwen rennen. En dat doen we allemaal. De game biedt een uitstekende variatie aan gameplay en zorgt ervoor dat je geen moment verveeld raakt.

Mede door de grootse omgevingen en explosieve situaties waar Lara in terecht komt, zit je continu op het puntje van je stoel. Toegegeven, Crystal Dynamics neemt het ‘explosieve’ iets te serieus – de welbekende rode tonnen staan overal en een aantal levels is compleet overgoten met vuur – en af en toe zijn de vuurgevechten iets te frequent, het neemt niet weg dat de game heerlijk wegspeelt. Je zult je met dit spel voor zo’n tien tot vijftien uur geweldig vermaken. Die tijdsduur hangt voornamelijk af van je puzzel- en verzameldrang, aangezien de game een aantal optionele tombes kent en er talloze collectables over de wereld verspreid zijn. Mocht je de meeste extra’s missen, geen probleem: het spel ondersteunt fast travel en na het uitspelen kun je alle locaties nogmaals bezoeken om je collectie compleet te maken.

Prachtige vista´s
Het terugkeren naar eerder bezochte locaties is in Tomb Raider absoluut geen straf. Het spel kent prachtige omgevingen en geweldige set pieces die alle grafische kracht uit de inmiddels bejaarde consoles weten te persen. Voeg daar de cineastische cameravoering, opzwepende muziek en uitstekende voice acting bij en je hebt een geweldige ervaring waarin zelfs simpel rondlopen een groot plezier kan zijn. Dit is de game die Lara Croft verdient. Al hadden de optionele puzzeltombes wel iets uitdagender mogen zijn.

Ben je na die vijftien uur nog altijd niet klaar met het spel (en haar vrienden), dan kun je je wagen een de multiplayermodus. Een vreemde toevoeging voor de serie, want nooit eerder zagen we Lara in competitieve multiplayer en naar ons weten is dit nimmer ervaren als een groot gemis. Desondanks vond uitgever Square Enix het nodig en riep het er een apart team voor in het leven. We moeten toegeven: het kleine team heeft degelijk werk geleverd. De multiplayer heeft namelijk de potentie erg vermakelijk te zijn. De gameplay steekt prima in elkaar en er is duidelijk goed nagedacht over het complexe leveldesign.

In totaal kent de multiplayer vijf mappen en vier modi te weten Team Deathmatch, Deathmatch, Cry For Help en Rescue. De laatste twee modi draaien voornamelijk om teamwork en wanneer een goede samenwerking daadwerkelijk tot stand komt, levert het vermakelijke wedstrijden op. Toch is het overduidelijk dat deze toevoeging niet de hoofdfocus was; het niveau van de singleplayer wordt simpelweg nooit gehaald. Het handige automatische coversysteem uit de singleplayer is bijvoorbeeld weggehaald, de mêlee is ongelofelijk knullig en het kleine aantal mappen is teleurstellend. Meer dan een aardig extraatje, is het dus niet.

Geslaagde strijd
Crystal Dynamics heeft zich met deze vernieuwde Tomb Raider duidelijk een lastige taak op de hals gehaald. Aan de ene kant wilde het Lara opnieuw uitvinden, en van een uitgebreid verhaal voorzien. Aan de andere kant wilde het een spannende, actievolle en zeer cineastische ervaring brengen. In beide is het geslaagd, waardoor ironisch genoeg juist het geheel niet perfect uit de verf komt; gameplay en verhaal zijn in deze game duidelijk in strijd met elkaar. Uiteindelijk is daar gelukkig een zeer vermakelijk avontuur uit voortgekomen waar Lara (en Crystal Dynamics) met trots haar naam aan kan verbinden.