Tokyo Twilight Ghost Hunters Review - Geestig maar middelmatig

De Japanners van Toybox Inc. komen in de nadagen van de PS3 nog met een visual novel en geestenjager bordspel-RPG ineen. Niet zo subtiele seksuele ondertonen kunnen natuurlijk niet ontbreken. Als je op zoek bent naar een typisch Japanse game, lees dan deze Tokyo Twilight Ghost Hunters review om te bepalen of deze Oosterse Ghostbuster iets voor jou is.

Laat je niet misleiden door de lange titel: Tokyo Twilight Ghost Hunters is geen game die dagen van je leven zal opslokken. Zodra je door de korte verhaallijn heen bent, zul je deze game niet zo snel weer opnieuw oppikken. Maar laat je daardoor niet afschrikken, want TTGH heeft wel wat charmes verstopt in het vechtsysteem.

Het opvallendste aspect van TTGH is de manier waarop je kan interacteren met de verschillende personages die je tegenkomt, voordat je in de turn-based exorcismes belandt, waarover later meer. Als nieuweling op een Japanse middelbare school is het natuurlijk niet altijd even makkelijk om je een houding te geven, vooral niet als je rondborstige anime meisjes tegenkomt die suggestieve opmerkingen maken!

Gelukkig is daar het emotie- en zintuigwiel. Zodra je een vraag voorgeschoteld krijgt, kun je één van vijf emoties en één van vijf zintuigen kiezen om je 'antwoord' te geven. Klinkt vaag, en dat is het ook. Het zou een leuk concept kunnen zijn, maar er wordt op geen enkel punt uitgelegd welke icoontje welke emotie of welk zintuig moet uitbeelden. De zintuigen zijn nog wel te herkennen, maar de emoties zijn bijzonder vreemd uitgebeeld.

Uiteindelijk kwam ondergetekende er via de "log" knop (bedoeld om het gesprek terug te lezen) achter welke emoties er zijn. "Friendship" en "Anxiety" zijn blijkbaar emoties. Maar dan is de volgende vraag, wat betekent het als ik dit combineer met één van de vijf zintuigen? En wat voor antwoord is dat op de vraag van het meisje?

Dit leent zich natuurlijk vrij snel voor het geven ridicule repliek. Zoals het combineren van 'friendship' met het tong icoontje (smaak), of 'verdrietig' met reuk. Het blijkt allemaal niet zo veel uit te maken, want het verhaal kabbelt na je ondeugende opmerking snel door. De toevoeging van een zesde zintuig later in het avontuur zorgt ervoor dat je extra informatie kan inwinnen in bepaalde situaties, wat leuk is om het verhaal uit te diepen.

Het verhaal is overigens oké, maar niet om over naar huis te schrijven. Zoals gezegd ben je als hoofdpersoon net op een andere middelbare school geplaatst. Meteen kom je in contact met een uitgever van Gate Keepers, een tijdschrift over paranormale zaken, die ondertussen vooral dienst doet als Ghostbusters. Tegen betaling worden allerlei kwaadaardige geesten verdreven, die vooral op je middelbare school lijken te huizen.

Zelfs geesten hebben een motief nodig om jou het leven zuur te maken, en dit resulteert in 13 afzonderlijk vertelde tranentrekkers. Zo dien je bijvoorbeeld de geest van een overleden vrouw naar het échte hiernamaals te helpen, nadat haar man nog even van haar paranormale aanwezigheid genoot omdat hij haar niet los kon laten. Zo heeft elke geest weer een ander verhaal.

Dit zorgt in het begin nog wel voor wat emotionele betrokkenheid, maar mist op den duur diepte. Je kunt (mede met behulp van het eerdergenoemde zesde zintuig) onderzoek doen naar het achtergrondverhaal, maar de opbouw naar het exorcisme zelf duurt vaak al lang genoeg waardoor je daar geen zin in hebt.

Ondertussen heb je ook nog contact met je klasgenoten en allerlei andere obscure figuren die vanwege de geesten steeds weer op je middelbare school terechtkomen, maar daar niet echt thuishoren. De vrouwelijke personages zijn zonder uitzondering als welwillende anime chickies uitgebeeld, maar jij wordt als de perverse nieuwe guy behandeld, ook al geef je het "goede" antwoord op hun vragen. Classic Japan!

De dialoog is overigens alleen via tekst op het scherm te zien. Af en toe komen er korte Japanse kreetjes uit je gesprekspartners, maar meer ook niet. Een rockdeuntje wordt erg vaak herhaald tijdens de gesprekken, en de achtergrond is statisch. Er is kennelijk een speciale techniek gebruikt om foto's van bestaande gebouwen te gebruiken, maar het is allemaal 2D en er zit nauwelijks beweging in de personages op de voorgrond.

Het kost dus wat moeite om je aandacht bij het verhaal te houden, wat met vlagen interessant is, maar hoe werkt de strijd tegen geesten dan? Het lastige is, je kunt geesten natuurlijk niet zien! Maar, hier zijn allerlei trucjes op gevonden door onze dappere vrienden van Gate Keepers! Zodra je een geest tegenkomt (aanvoelt), kom je in een top-down turn-based bordspel terecht. Op de verschillende vakjes van je 'Ouija Pad' zijn heel schematisch de verschillende leden van het Japanse Ghostbusters team te zien, objecten, en de geest zelf.

Vreemd genoeg krijg je net als bij het emotie-wiel geen tekst of uitleg over de werking. Je krijgt een paar onduidelijke tips, en je moet het vooral zelf uitzoeken. Dit kan zijn charme hebben, aangezien je je trots voelt als je dit op eigen houtje uitvogelt na even geëxperimenteerd te hebben. Het blijft echter gissen want de geest kan verschillende kanten op bewegen. Tijdens jouw beurt moet je gokken waar het heen zal gaan, waarbij de kunst is om de geest in te sluiten zodat je je aanvallen niet op het luchtledige richt.

Je geeft dus vooraf op in welke richting jouw mannetje zal slaan, en vervolgens is afwachten of je raak slaat. Je hebt allerlei verschillende wapens tot je beschikking, die je ook kunt upgraden. Je kunt de personages ook trainen op tientallen verschillende attributen, zodat ze in level stijgen waarna je ook de sterkere geesten aankunt. Naast aanvallen kun je ook vallen plaatsen en power-ups gebruiken.

Toch heb je op geen moment het gevoel dat je echt de controle over de situatie in handen hebt. De geest doet steeds onverwachte dingen, en je uiteindelijke overwinning lijkt meer geluk dan wijsheid te vereisen. Erger nog is dat het vaak in één keer lukt, ook al heb je geen idee wat je doet. Deze lage moeilijkheidsgraad zorgt ervoor dat het euforische gevoel meestal uitblijft.

Uiteindelijk valt de game net als de geesten zelf tussen wal en schip. Tokyo Twilight Ghost Hunters wordt als visual novel gepresenteerd, maar is daarvoor niet diepgaand genoeg. Het vage emotie- en zintuigwiel helpt daar bovendien niet bij, terwijl de personages af en toe wel interessant zijn. Het RPG bordspel systeem is daarentegen wel erg uitgebreid en kan even leuk zijn, hoewel de karige presentatie, het gebrek aan uitleg en lage moeilijkheidsgraad dit gameplay aspect ook snel naar het hiernamaals helpt.