Thronebreaker The Witcher Tales Review - Gwent was nog nooit zo leuk!

Stel je voor: je staat oog in oog met een generaal van het leger dat net jouw thuisland heeft verwoest. Het liefst executeer je hem, maar met tranen in zijn ogen vertelt de man dat recent zijn zoon vermoord is. Spaar je hem dan, of heb je geen genade? Dit en meer in onze Thronebreaker The Witcher Tales review!

Alle ogen zijn op CD Projekt RED gericht na de officiële onthulling van Cyberpunk 2077, waarin de ontwikkelaar voor het eerst het Witcher universum achter zich laat en meer de sci-fi kant op gaat. Nadat we dachten dat CD Projekt RED er inmiddels wel klaar mee was kondigde ze uit het niets Thronebreaker: The Witcher Tales aan, een spin-off van het Witcher universum bedacht door de Poolse auteur Andrzej Sapkowski. Plots verscheen de game op GOG.com voor een prijs van rond de 25 euro. Waar gaat het precies over?

Thronebreaker volgt niet de Witcher Geralt zoals in de andere wereld, maar in plaats daarvan koningin Meve van Lyria en Rivia. Samen met haar loyale soldaten trekt ze door haar thuisland Lyria. Eerst om bandieten uit het land te verdrijven, later om het keizerrijk van Nilfgaard te verslaan nadat ze van haar eigen troon gestoten wordt. Het verloop van dit ongeveer 30 uur durende verhaal wordt aan elkaar gerijgd door middel van het kaartspel Gwent.

In Thronebreaker: The Witcher Tales vecht je niet met zwaarden of magie, maar met kaarten. De game gebruikt namelijk een aangepaste versie van het Gwent kaartspel dat werd geïntroduceerd in The Witcher III. De opzet van Gwent is simpel. Twee spelers beginnen elk met een handvol kaarten, met ieder een een bepaalde puntenwaarde. Per beurt mag er één kaart gespeeld worden op één van de drie rijen aan jouw kant van het veld. De speler die aan het einde van een ronde de hoogste gecombineerde punten waarde op het veld heeft staan, wint de ronde. Win twee van de drie rondes en je hebt het potje gewonnen.

De versie van Gwent in Thronebreaker werkt net iets anders dan regulier Gwent, met als grootste verandering dat er twee rijen zijn in plaats van drie en dat je het exclusief in singleplayer speelt. Verder krijg je ook beperkt de mogelijkheid om een eigen deck samen te stellen en speel je soms potjes die maar één ronde duren. Dit klinkt misschien als een onnodige versimpeling of beperking, maar in werkelijkheid maakt dit Gwent eigenlijk nog beter.

In de game kom je namelijk tegenover allerlei verschillende thematisch samengestelde decks te staan. Wanneer je tegen een Nekker speelt heeft deze bijvoorbeeld een deck dat volledig is gericht op zo veel mogelijk zwakke Nekkers spelen. Of bandieten die hun eigen kaarten sterker maken door jouw kaarten over het bord te bewegen. Er zit veel variatie in deze verschillende tegenstanders en saai wordt het in ieder geval nooit.

Hoewel je in Thronebreaker: The Witcher Tales het verhaal van koningin Meve volgt, staat de verloop van dit verhaal niet vast. Tussen de kaartspellen in bestuur je Meve in een soort old-school Legend of Zelda perspectief door een level. Hoewel het mogelijk is om recht op het einde af te denderen, word je beloond als je van het vaste pad afdwaalt. Hier verdien je goud, hout en soldaten mee die je kan investeren in upgrades voor je basiskamp en voor nieuwe kaarten.

Wij vonden één van de sterkste punten in the Witcher III de diepte van de keuzes die je kon maken. Vaak was er geen simpele ‘goed’ of ‘slecht’ keuze zoals je bij veel andere games ziet, wat ook vaak gepaard gaat met een slechtheids-meter of iets dergelijks. Gelukkig volgt Thronebreaker hier het goede voorbeeld van de andere Witcher-games. Tenminste, gedeeltelijk.

Voor de keuzes die je maakt in het hoofdverhaal krijg je vooraf niet te weten wat het effect van je keuze is, of dat het goed/slecht. Hierdoor is het maken van de keuzes ontzettend moeilijk en denk je goed na over wat je eigenlijk aan het doen bent. Vreemd genoeg geldt dit minder voor de kleinere keuzes, die niet veel met het grote verhaal te maken hebben. Hier krijg je bijna altijd te zien wat het resultaat van je keuze gaat zijn (een eventuele beloning), waardoor je eigenlijk altijd wel gaat voor de beste uitkomst in plaats van wat jij de moreel beste actie vindt om te doen.

Eén van de redenen waarom Thronebreaker: The Witcher Tales zo’n sterke indruk maakt is de algehele presentatie van de game. In tegenstelling tot de meer ‘realistische’ stijl uit de eerder Witcher games wordt hier gekozen voor een stilistische handgetekende stijl, waar alles eruit ziet alsof het rechtstreeks uit een middeleeuws schilderij komt. Verwacht geen overdreven geregisseerde en gelikte cutscenes, want met een paar uitzonderingen wordt het verhaal in Thronebreaker verteld door statische dialogen tussen personages.

Is dat dan teleurstellend? Juist niet! Allereerst is het schrijfwerk in de game uitstekend gedaan. Vaak krijg je zelfs met een simpele afbeelding en een omschrijving van de verteller in de game precies door waar je naar kijkt. Bijna alsof je Dungeons & Dragons speelt met een geweldige Dungeon Master. Dikwijls hoef je niet te zien wat er gebeurt in het verhaal; de omschrijving is genoeg om je een wervelwind aan emoties te geven.

Ondersteunend is het stemacteerwerk van de verschillende personages in de game. Het grootste gedeelte van de tijd luister je naar een verteller, maar tussendoor zitten ook stemmen van de andere hoofdrolspelers gepeperd. Ze zetten een perfecte sfeer neer waardoor het maken van sommige moeilijke keuzes nòg lastiger wordt. Het doet niet onder voor een ‘normale’ Witcher game.

Op de één of andere manier heeft CD Projekt RED het weer voor elkaar gekregen. Zelfs zonder de charismatische Geralt in de hoofdrol is Thronebreaker: The Witcher Tales een geweldige duik in de wereld van The Witcher. Het Gwent kaartspel wordt op creatieve manieren ingezet, het verhaal is mede door de ingesproken stemmen en schrijfwerk uitstekend en ook visueel springt de game eruit. Met een bescheiden prijs van rond de 25 euro kom je in de het dure game-najaar ook niet bedrogen uit.

De keuzes die je door het verhaal heen maakt, zijn niet simpel en ook vaak niet simpel ‘goed’ of ‘slecht’. Dit geeft de game net als de andere Witcher games een stuk meer diepgang en herspeelbaarheid. Wat gebeurt er als je op specifieke punten voor totaal andere dingen kiest? Het is jammer dat deze sterke keuzes buiten het grote verhaal een beetje onderuit worden gehaald, omdat je al vooraf weet wat je daarvoor terug krijgt. Laat het je alleen niet tegenhouden om Thronebreaker te proberen, want iedereen die ook maar een beetje geïnteresseerd is in de wereld van The Witcher moet deze game gespeeld hebben!