The Pathless Review – Brengt niks nieuws, maar is wel tof

Waar ontwikkelaar Giant Squid je eerder een enorme oceaan vol bijzondere wezens liet verkennen in Abzû, mag je nu een mysterieuze wereld redden van de ondergang. The Pathless is een open- wereld puzzlegame die je alle vrijheid geeft die je maar kan wensen, maar brengt niet echt iets nieuws met zich mee.

In The Pathless is de wereld slachtoffer geworden van een kwaadaardige kracht. In tegenstelling tot de echte wereld, die in de greep gehouden wordt door een hardnekkig virus, is het in The Pathless een boosaardig wezen, de Godslayer, die de goden opgesloten houdt. Jij krijgt de Huntress onder de knoppen die per boot op het vervloekte eiland aankomt. Meteen als je op het eiland aankomt, weet je dat er op grafisch vlak een avontuur aankomt om van te smullen. De wijde, semi-open wereld waar je in losgelaten wordt, ziet er namelijk geweldig uit.

De cartoon-achtige stijl doet denken aan titels als Journey of Breath of the Wild en biedt je net genoeg details om van te genieten. De uitgestrekte bossen, graslanden en besneeuwde bergtoppen weten je dan ook vanaf het eerste moment te betoveren en uit te nodigen om te gaan verkennen toverend, iets dat mede komt door de soundtrack die de sfeer nog net een niveau hoger weet te tillen.

Als je je eerste stappen zet op het eiland, word je direct het verhaal in geslingerd. Een enorme arend ligt uitgeput op een enorme trap. Dierenvriend die je bent, benader je het wezen en dan wordt duidelijk dat jij de enige bent die het uit de verstikkende klauwen van de Godslayer kunt bevrijden. Via een korte dialoog word je duidelijk gemaakt hoe je de arend kunt bevrijden: je moet verschillende torens van corruptie ontdoen door er zegels in te plaatsen. Pas dan zal de arend vrij zijn en kun je verder.

Dan wordt ook duidelijk dat het eiland niet alleen die ene arend bevat, maar dat er meer goddelijke wezens slachtoffer geworden zijn door corruptie. Elk wezen heeft een eigen gebied dat je volledig kunt verkennen met eigen torens en ruïnes en een eigen thema. Jij moet het hele eiland over om al deze wezens te bevrijden. Tot zover het verhaal en je doel in de game, want meer dan dit heeft het niet om het lijf.

Terwijl je met dit doel, je pijl en boog en een masker op zak de wereld verkent, is er niet een duidelijk pad om te bewandelen. Je bent helemaal vrij om te doen wat je wil in deze zes uur durende game. Als je met je pijl en boog talismannen (die echt overal zijn) stuk schiet, vult je staminameter zicht en kun je rennen, waardoor je een gebied snel verkent. De arend die je gered hebt, laat je vervolgens zweven en geeft je de mogelijkheid om met ‘flaps’ hogerop te komen. Je masker geeft op zijn beurt enigszins richting aan je missie, want daarmee kun je onder andere zien waar de corrupte torens en andere dingen in de wereld zijn.

Als je dit masker opzet kun je in de verte een rode gloed zien die de corrupte doelen doen oplichten alsof ze in de top het oog van Sauron uit The Lord of the Rings hebben. De verschillen met Lord of the Rings en The Pathless zijn dat er niet één, maar meerdere torens per gebied zijn en dat je geen leger orks, Nazgûl en Uruk-Hai tegenover je hebt. In plaats daarvan is The Pathless een vrij serene game zonder vijanden, op soms een woede-uitbarsting van The Godslayer na. Als dit gebeurt moet je ineens rondsluipen om je arend ergens te redden. Zodra de baas van dat gebied je ziet mag je geen vin verroeren, want anders word je gesnapt. Het voelt een beetje alsof je op de vlucht bent voor de Nazgûl. Het laatste verschil met Lord of the Rings is dat The Pathless je niet op pad stuurt om simpelweg een ring in een vulkaan te donderen, maar je flink laat puzzelen om elk plateau van corruptie te bevrijden.

Dat puzzelen vormt het kloppende hart van de game, want vanaf het eerste moment ben je daarmee bezig. Om de torens van corruptie te ontdoen heb je namelijk zegels, of artefacten, nodig die in de torens geplaatst moeten worden. Vaak moet je om die te bemachtigen weer een van de vele puzzels oplossen, waarbij je boog ontzettend vaak van pas komt. Deuren gaan open als je bepaalde doelen raakt, door ringen schiet, of bepaalde fakkels in brand steekt. Soms moet je hierbij een gewicht op een knop plaatsen.

Het toffe van The Pathless is dat geen puzzel hetzelfde is en dat je elke puzzel in het gebied op kunt lossen zonder extra skills. Alles in de game is goed te doen, als je maar na blijft denken en overzicht behoudt. Dat overzicht kun je krijgen door met je arend te ‘fladderen’ en zo de lucht in de gaan. Je speelt in de game meer flaps vrij als je gouden bollen verzamelt en die krijg je weer door de vele puzzels in de game op te zoeken en te voltooien. Hoe meer flaps je hebt, hoe hoger je komt en dat gaat je uiteindelijk echt helpen in de game.

Naast het puzzelen loont het zich om in The Pathless flink te verkennen dus en dat zorgt er in ieder geval tijdens de eerste uren van de game voor dat je dit ook echt doet. Gaandeweg merk je alleen dat de extra flaps helemaal optioneel zijn en dat er naast flaps niet veel vrij te spelen is en daar laat The Pathless de bal flink vallen. Je krijgt geen nieuwe vaardigheden en kunt hogere plekken vaak ook met een kleine omweg bereiken.

Je kunt wel nog aan de slag om de dode strijders in de wereld te zoeken, maar ook hier staat niets behalve wat achtergrondinfo over de wereld tegenover. Het is jammer dat de game je niet meer uitnodigt om echt te verkennen, want de wereld is ontzettend mooi.

Waar The Pathless echt schittert is op het gebied van de baasgevechten. Elk gebied heeft zo zijn eigen baas die op een unieke manier bevochten moet worden. Nadat de torens gereinigd zijn kun je de baas opzoeken en letterlijk met je boog het kwade uit hem schieten. Elke baas heeft een aantal fases, te beginnen met een achtervolging. De volgende fase is een confrontatie en dan kun je aan de slag met ‘het reinigen van zijn geweten’.

Sommige bazen zijn echt spectaculair en laten je flink zwoegen. Je skills met rennen, flapperen en boogschieten in de game, worden telkens weer getest. Tijdens de confrontatie met een baas moet je soms ook nog eens enorm behendig zijn om allerlei projectielen te ontwijken, wil je niet het loodje leggen. Het is hierbij een hele goede zaak dat de besturing in de game vlekkeloos in elkaar steekt. De baasgevechten in The Pathless zorgen ervoor dat je telkens weer door blijft spelen, al is de gameplay in de rest van de game een pad dat vooral platgelopen wordt.

The Pathless brengt dan ook niks nieuws en dat wat de game brengt wordt als een vastgelopen plaat herhaald. Dat betekent alleen niet dat de game slecht is. Integendeel, de game is er een om van te smullen!

Alles ziet er geweldig uit, de soundtrack is er een om onderweg nog duizend keer te luisteren en de gameplay zit geweldig in elkaar. Daarbij gaat geen enkel element in de game vervelen. Er had alleen veel en veel meer in gezeten dan een game die je ‘slechts’ 6 uurtjes betovert.