The Inner World Review

Niet óp een wereldbol leven, maar er in. Het klinkt gek maar de nederige Asposians in The Inner World leven al zo lang als ze zich kunnen herinneren op deze manier. In een grote bol, waar boven en onder niet van elkaar zijn te onderscheiden. Wij namen een kijkje in deze innerlijke wereld om te zien of dit wonderbaarlijke landschap het verkennen waard is.

Denk je aan Duitsland, dan denk je aan bier, worst en voetbal, maar tegenwoordig mogen point-and-click avonturengames ook aan dat lijstje worden toegevoegd. Dit genre begint daar langzamerhand net zo groot te worden als de pullen bier die ze serveren in de kroeg. En een van de studio’s die hier voor een groot deel verantwoordelijk voor is, is Daedalic Entertainment. Maar nu is er weer een nieuwe speler die een naam voor zichzelf probeert te creëren op dit gebied: Studio Fizbin met The Inner World. De vraag is of dit weer een nieuw Duits avontuur is om nooit te vergeten, of kun je deze game beter klik-en-sleep naar de prullenbak?

Goden en gaten
The Inner World speelt zich af in een soort ondergrondse bol genaamd Asposia. Zoals je kunt begrijpen, is verse lucht hierdoor heel belangrijk, want ook de Asposians kunnen niet zonder zuurstof. Om het leven hier te ondersteunen, zijn er drie zogenaamde windgaten waardoor schone lucht naar binnen stroomt. Maar wanneer de kwade windgoden uit het niets opduiken, blijft er nog maar één werkend windgat over, namelijk die van de windmonnik Conroy. In The Inner World volgen we het verhaal van Conroy’s leerling Robert die samen met zijn criminele vriendin Laura op een avontuur vertrekt. Op zoek naar het geheim achter de windgoden en waarom zijn meester nou eigenlijk de enige monnik is met een werkende windschacht.

Al met al een typisch verhaal voor een point-and-click avonturengame dus. De setting is leuk verzonnen en ook aan de karakters ga je je enigszins hechten, maar buiten dat doet The Inner World niet veel bijzonders. Je komt veel volwassen onderwerpen tegen, zoals massamoord en een religie die de populatie in zijn macht heeft, terwijl het verhaal met zijn karakters toch eigenlijk meer de kinderlijke kant opgaat. Dit maakt de gebeurtenissen en plottwists weer erg voorspelbaar en zorgt voor een typisch goed vs. kwaad tafereel. Desondanks zal een echte point-and-click fan hier waarschijnlijk geen probleem mee hebben en het verhaal als zoete koek slikken.

Overal combinaties
Naast een kenmerkend verhaal heeft The Inner World ook de typische point-and-click puzzels die je op moet lossen. Op zijn reis door Asposia wordt Robert regelmatig opgehouden door allerlei hindernissen waar jij als speler weer allerlei vindingrijke oplossingen voor moet vinden. Door objecten op te pakken en deze met elkaar, of de omgeving, te combineren, zorg je dat het verhaal vordert. Het is belangrijk dat deze puzzels goed in elkaar steken en dit is jammer genoeg niet altijd het geval. De oplossingen zijn soms erg vaag en vragen om rare oplossingen waar je zelf niet op zou zijn gekomen zonder de hulp van het tipsysteem. Bijvoorbeeld een vallende kokosnoot opvangen zonder het te breken door een pluizig dier op je hoofd te binden. Je weet op dat moment nog niet eens waar de kokosnoot voor nodig is, en toch is het noodzakelijk om verder te komen.

Wat wel gezegd moet worden is dat The Inner World over een van de betere interfaces beschikt die wij de afgelopen jaren hebben gezien in een point-and-click titel. Het begint al met alle klikbare objecten in je omgeving. Door de linkermuisknop ingedrukt te houden wordt alles waar je op kan klikken gemarkeerd. Op die manier ben je niet eindeloos op zoek naar allerlei voorwerpen, maar kun je in één oogopslag zien wat er allemaal te doen is. Ook de gesprekken zijn erg makkelijk gemaakt. Onderwerpen waar je met iemand over kunt praten, worden weergeven met een serie iconen. Op die manier kun je snel kiezen welke richting je een gesprek op wilt sturen. Je inventaris wordt ook makkelijk weergeven in een uitklapbaar menu dat verschijnt wanneer je met de muis naar de onderkant van het scherm navigeert.

Hoog en laag
Het is belangrijk dat er veel detail zit in de omgeving om alle objecten te kunnen onderscheiden, en wat dat betreft levert Studio Fizbin goed werk af. De wereld is erg mooi vormgegeven in een uniek duister stijltje. Het enige puntje van kritiek dat wij dan ook hebben, is dat er voor de karakters een totaal andere stijl wordt gehanteerd. Eén die veel kinderlijker en simpeler overkomt. Er ontstaat zo een apart contrast tussen de achtergrond en alle personages. Los van elkaar gezien is er met beide absoluut niets verkeerd, maar in combinatie met elkaar lijkt er een soort stijlbreuk te ontstaan. Het gaat dan ook niet ten koste van de gameplay, maar de simpel vormgegeven personages zouden je kunnen afschrikken, als je een serieuzere game verwacht.

Leuk, maar niet vernieuwend
Na al dat werk mag Studio Fizbin zichzelf op de schouder kloppen, want The Inner World is uiteindelijk een zeer leuke game geworden. Het levert geen baanbrekende veranderingen, maar is dat nou zo erg? Dat alles in The Inner World al eens eerder is gedaan, maakt het juist een rasechte point-and-click avonturengame. Het verhaal is snel verteerbaar en de puzzels zijn er in overvloed. Fans van het eerste uur kunnen de game daarom blind in huis halen. Ja, de puzzels zijn soms wat vergezocht en de game lijkt een beetje een identiteitscrisis te hebben, maar als je een liefhebber van het genre bent, kun je daar voorbij kijken.