The Good Doctor Season One Review - Een autist om van te houden

Autisten nemen alles letterlijk, wat ervoor zorgt dat de meest vreemde gesprekken plaatsvinden. Het is om te gieren. In de The Good Doctor Season One review komt hoofdrolspeler Shaun Murphy er alleen achter dat niet iedereen zijn (gebrek aan) sociale skills kan waarderen. Iets dat flink lastig is, omdat hij carrière wil maken in een ziekenhuis.

Met The Good Doctor hebben we een dramaserie in handen met een autistisch persoon in de hoofdrol. Dat is verfrissend is na diverse ziekenhuisseries als Grey’s Anatomy, E.R. en House. Eerstgenoemde wordt bovendien vaak weggezet als een typische vrouwenserie, wat begrijpelijk is door de vele romances die plaatsvinden. Ergens zo ongeloofwaardig dat je al vaak het gevoel krijgt te maken te hebben met een soap.

Laten we dan meteen stevig punt maken: The Good doctor biedt kwaliteit. Allereerst is het acteerwerk van Freddie Highmore waanzinnig goed, iets waar hij een prijs mee mag verdienen. Highmore heeft al heel wat kilometers op te teller: zijn vriendelijke jongenskoppie kwam voorbij in The Golden Compass, The Spiderwick Chronicles, Charlie and the Chocolate Factory en August Rush.

Het zijn slechts voorbeelden, want hiermee houdt zijn indrukwekkende CV niet op. Nu is de jongeman alweer 26 en is het niet meer de ‘cute’-factor waar hij het van moet hebben, maar van acteer-skills! En dat doet hij.

In The Good Doctor leren we een chirurg in opleiding kennen, Shaun Murphy. Door een ongeluk is hij zijn broertje al vroegtijdig kwijtgeraakt en zijn ouderlijk huis ontvlucht. Een groot deel van zijn opvoeding heeft hij te danken aan Aaron Glassman (Richard Schiff), die tevens directeur is van het San Jose ziekenhuis. De bedoeling is dat Murphy het als chirurg moet gaan maken in datzelfde ziekenhuis. Glassman steunt hem volledig, maar de rest niet.

Want een goede chirurg moet goed kunnen communiceren en dat is precies wat Murphy niet kan. Hij voelt niet aan hoe hij ‘juist’ moet reageren op situaties. De andere kant van het verhaal is dat hij een ontzettend toegevoegde waarde kan hebben voor het ziekenhuis omdat hij ongelooflijk slim is, dingen veel eerder ziet dan andere medici én in oplossingen denkt waar anderen nooit aan gedacht hebben. Met zijn brein kunnen levens gered worden!

En als dat niet kan, is hij ook niet te beroerd om het te zeggen. Hij is door zijn autisme de persoon die ongepast kan roepen, waar de patiënt bij is, dat een persoon doodgaat, in plaats van die persoon gerust te stellen. Je begrijpt het: het levert hilarische situaties op.

Het doet ergens een klein beetje denken aan Saga uit de Scandinavische serie The Bridge. Ook een persoon met autisme die ontzettend verrassend en nogal ‘uniek’ uit de hoek kan komen. Ze denkt niet na als ze dingen zegt wat soms kwetsend, maar vaak ook grappig is. Ondertussen is ze zelf maar met één ding bezig: 300 procent geven op de werkvloer. Dit is precies zoals je Murphy ook kunt beschouwen.

Hij heeft er een pittige kluif aan zichzelf te bewijzen. Weliswaar is hij slimmer dan de rest, het team waarin hij in terechtkomt ontvangt hem duidelijk niet met open armen. De hoofdchirurg is Neil Melendez (Nicholas Gonzalez), een nogal arrogant figuur dat niet zit te wachten op Murphy. De twee botsen voortdurend met elkaar.

Al krijgt hij op een gegeven moment de support van Marcus Andrews (Hill Harper). Dat is spannend omdat zijn ondersteuning duidelijk ambigu is. Hij heeft namelijk een ‘deal’ gemaakt met Glassman: als Murphy op zijn bek gaat, wordt hij de nieuwe ziekenhuisdirecteur. En gezien niemand gelooft in Murphy, behalve Glassman, biedt Andrews de ambitieuze dokter ondersteuning.

Wat mooi is om te zien hieraan is dat waar Grey’s Anatomy over het algemeen draaide om een soort van ‘familieband’ waarin alle medici het beste met elkaar voort hadden, zie je in The Good Doctor juist dat iedereen zijn eigen belangen heeft. Veel haantjesgedrag zorgt voor interessante dialogen en een systeem waar mensen continu voor zichzelf moeten opkomen biedt genoeg voer voor 18 afleveringen. De grootste uitdaging is absoluut voor Murphy.

Ondertussen is er genoeg ruimte om de medische kant te belichten, want elke aflevering komen er nieuwe patiënten voorbij met hun eigen verhalen. Fris is daarbij hoe The Good Doctor duidelijk een serie is van nu. Denk aan iemand die binnenkomt die een persoon heeft leren kennen via een dating app of een eSporter die gediagnosticeerd wordt met een ernstige aandoening. The Good Doctor is van alle markten thuis.

Daarnaast is er genoeg ruimte voor diverse persoonlijke relaties en ontwikkelingen. Zo is degene, Murphy dus, die eerder roept niet te houden van knuffelen en niet op zoek is naar liefde, toch opeens wel iéts te geïnteresseerd in en vrouw. Daarnaast hebben twee andere collega’s op de werkvloer uit te zoeken wat ze voor elkaar voelen.

Drama genoeg dus, maar alles wordt aangereikt op een smakelijk niveau. Om de verhaalvertelling niet te vergeten: want regelmatig wordt er gewerkt met flashbacks naar Murhy’s jeugd, wat er voor zorgt dat je als kijker je steeds meer met hem kan identificeren. De manier waarop een band met deze jongeman wordt opgebouwd is zorgvuldig uitgevoerd.

Het enige wat jammer is, dat er op ergens halverwege weinig aandacht uitgaat naar de relatie tussen hem en Glassman, terwijl deze man essentieel is geweest voor een groot gedeelte van de identiteit van Muprhy. Pas als je het einde ziet, begrijp je als kijker waarom deze keuze is gemaakt. Maar ergens wordt er toch af en toe een bruggetje gemist.

Dat neemt niet weg dat The Good Doctor Season One een waanzinnig toffe nieuwe serie is. Een die zeker niet enkel voor vrouwen is. Dit is duidelijk een serie voor beide doelgroepen waarbij een ruimte is voor karakterontwikkeling en een ongekend staaltje acteerwerk wordt afgeleverd.

Je leeft mee met alle issues die Murphy onder ogen komt. Maar hoeft je er niet voor te schamen wanneer je lacht als de autist in hem het weer overwint van alle sociale verwachtingen waar hij aan hoort te voldoen.