Tamarin Review – Zet je compleet op het verkeerde been

Tussen alle grote titels door is er soms ook ruimte voor een kleinere game. Tamarin is zo'n game die uit een indiestudio komt en door oud-Rare medewerkers gemaakt is. De game belooft heel schattig en leuk te zijn, maar valt dat even vies tegen zeg!

Hó stop: je hersenen hebben het zwaar te verduren zodra je Tamarin opstart. Waarschijnlijk wordt de gemiddelde speler, net als ondergetekende, getrokken door het schattige aapje. Dan verwacht je een vrolijke vredige wereld. Maar in plaats daarvan heb je het gevoel oog in oog te staan met een soort kinderlijke versie van Earth Defense Force! Want allerlei insecten hebben wapens in de hand, branden je huis plat en voor je het weet besef je dat dit het begin is van Tamarin.

En nu? Nu ga je verder spelen in de hoop dat dit slechts een knotsgek begin is van een te gek avontuur. Het aapje gaat de zoektocht beginnen naar zijn familie, wat op zich geen slecht ingrediënt is voor een tof avontuur. Alleen komt hier meteen de aap uit de mouw: zodra je met een helpgrage egel hebt gepraat, krijg je een pistool in de poot gedrukt. Jawel, Tamarin is niet een platformer, maar wordt hier meteen een shooter.

Dat schieten werkt voor geen meter. Het voelt niet allemaal niet meer van deze tijd. Het is bijna alsof je als kind een simpel goedkoop speelgoed ding in de hand hebt, met als nadeel dat er weinig plezier aan te beleven valt. Zodra je wat beesten neerschiet, waarbij het al een kunst is om op ze te mikken, vallen ze dood neer. Het geluid gaat daarbij hand in hand, met .. tja wat eigenlijk? Rottend plastic? Geen idee. Alles klinkt in ieder geval nep!

Het erge is dat je meteen hierna al geen zin meer hebt om verder te spelen. In je achterhoofd fluistert een stemmetje af en toe ‘Pssst, geef het een kans. Oud Rare-medewerkers hebben hier aan gewerkt’, maar nooit worden die beloftes ingelost. Je speelt wat wapens vrij, maar eigenlijk loop je alleen maar teleurgesteld rond in een wereld vol valse hoop.

Immers wilde je Tamarin spelen vanwege het platform-gedeelte. Hoewel de werelden best mooi zijn en dat platformgedeelte ook nog wel komt, wordt het niet veel beter met het spel. Het is het allemaal nét niet. Je springt en klautert wat, maar eigenlijk ben je een verloren ziel in een game die niet goed weet wat het je moet bieden. Zoals jij zoekende bent en regelmatig denkt ‘wát ben ik aan het spelen?’, zo waren de ontwikkelaars waarschijnlijk bezig tijdens het maken van deze game.

Hét enige wat de game goed doet is het neerzetten van een tof poppetje. Echt. Zodra je ‘m van dichtbij ziet, smelt je en weet je niet meer wat leuker is: rondlopen in een dierentuin, of dit personage van dichtbij bekijken. Maar daarmee is alles gezegd. De game is herhalend, saai, veel te duur (40 euro!) en laat je achter met een slecht gevoel. Je portemonnee trok je open voor een luxe maaltijd, in plaats daarvan krijg je een diepvriesmaaltijd voorgeschoteld. Bah!

Tamarin is daarmee eigenlijk een game die op alle vlakken, op ééntje na, tekort schiet. De game laat je maar wat doen en eet eigenlijk zelf niet welke kant alles op moet gaan. Dit begint direct in het begin en wordt er naar verloop van tijd niet beter op.

Het poppetje waarmee je speelt is leuk, maar de rest van de game brengt de ene na de andere teleurstelling. En dan is 40 euro voor een game al heel snel te veel geld.