Tales of Arise Review - Een klassiek verhaal in een nieuw jasje

In dit zeventiende deel van de Tales serie volgen we twee bijzondere helden in een klassiek verhaal van overheersing en onderdrukking. Kan Tales tussen de vele role playing games uitstijgen boven de massa?

De Tales serie bestaat al lang. Heel lang. De eerste game uit de serie dateert al uit de vorige eeuw, toen Tales of Phantasia uitkwam op de Super Famicom. Sindsdien zijn we regelmatig verblijd met nieuwe edities in de serie, totdat het in 2016 even stil werd. Tales of Berseria was het laatste deel in de serie. Tales of Arise is nu het zeventiende deel van de serie. Is voorkennis nodig? Nee. Arise begint met een schone lei, met nieuwe personages in een nieuwe omgeving. Instappen dus!

De setting van Arise is vrij klassiek. Het verhaal speelt zich af rond de werelden Dahna en Rena. De bewoners van Dahna hebben het zwaar. Rena is in alles mijlenver verder ontwikkeld dan Dahna en dat overwicht wordt ten volle gebruikt. De Renanen houden de Dahnanianen al zo’n 300 jaar als slavenvolk, met als gevolg dat die zich volledig in hun slavenrol berusten. De overheersing van de Renanen is zo absoluut dat ze er zelfs een sport van gemaakt hebben: Dahna is in vijf regionen verdeeld en ieder van de vijf heersers probeert zo veel mogelijk resources uit de Dahnianen te persen. Dat persen gebeurt vrij letterlijk, hoewel elke heerser zo zijn eigen methodes heeft. Wie in tien jaar tijd de meeste resources verzamelt, wordt heerser over Rena, waarna het hele feest opnieuw begint.

Hoewel de Dahnianen dus behoorlijk murw gebeukt zijn, is er een klein groepje verzetsstrijders dat niet akkoord gaat met de status quo. Niet dat ze heel veel uit kunnen richten, aangezien de Renanen gewoon veel te sterk zijn. Zie daar de intrede van onze held, Alphen. Alphen is een bijzonder persoon, hij draagt een volledig gezichtsmasker, is zijn geheugen kwijt en kan geen pijn voelen. Dat laatste is bijzonder handig als hij de Renaan Shionne ontmoet. Ook zij heeft een ‘schokkende’ achtergrond. Iedereen die haar aanraakt kan op een flinke stroomstoot rekenen. Alphen en Shionne trekken er samen op uit om de heersers over Dahna te bestrijden.

De groep rond Alphen en Shionne wordt gaandeweg steeds groter en iedereen is het er eigenlijk wel over eens: deze twee zijn voor elkaar gemaakt. Wat wil je immers nog meer: iemand die niet aangeraakt kan worden zonder een schok te geven en iemand die geen pijn voelt? Alleen zijn de twee zelf het daar nog niet zo mee eens. De dynamiek tussen deze twee en de overige party-leden vormt een belangrijk onderdeel van het verhaal.

Dat verhaal wordt overigens in zowel prachtige manga- als anime-stijl getoond. De omgevingen zien er prachtig uit en zijn erg gevarieerd. Elke regio heeft zijn eigen kleurenthema. Zo loop je het ene moment door een vurige wereld met lava en roodgekleurde rotswanden, het volgende moment is het donker en koud, om even later weer in een weelderige groene omgeving rond te stappen.

Ook wat het verhaal betreft pakt Arise het slim aan. Het verhaal is gevarieerd en blijft interessant, terwijl alle niet-noodzakelijke achtergrondverhalen optioneel zijn. Je kan ze onderweg met een druk op de knop oproepen, of als je daar op dat moment geen zin in hebt, bewaren tot je bij een kampvuur zit en je gedachten aan het overpeinzen bent. Wil je ze helemaal overslaan, dan kan dat uiteraard ook.

Naast het verhaal is Arise vooral een actiegame. Je zal regelmatig de mouwen op moeten stropen om een flink robbertje te vechten met van Rena afkomstige gedrochten. Het vechtsysteem zit slim in elkaar een heeft flink wat mogelijkheden. Zo heeft ieder party-lid zijn eigen voorkeursaanval. Alphen gebruikt bij voorkeur zijn zwaard, terwijl Shionne liever op afstand blijft om haar geweer in te zetten.

Naast het basis-wapen heeft ieder teamlid ook diverse extra aanvallen, die je in kan zetten door de aanvalsknop langer ingedrukt te houden. Daar houdt het niet mee op, je kan ook Mystic Artes inzetten, wat nog een extra zware aanvallen zijn. Heb je een lange combo op een vijand weten te plaatsen, dan kan je een Strike uitvoeren: hierbij werken de verschillende party-leden samen om een ultieme aanval te plaatsen.

Keuze genoeg dus! Mocht je meer of juist minder uitdaging zoeken, dan biedt Arise daar diverse mogelijkheden voor. Je kan de moeilijkheidsgraad aanpassen van easy (zeg maar de story-mode) naar bijzonder uitdagend. Daarnaast kan je je personages met speciale items uitrusten, waarmee ze extra XP verzamelen. Is dat nog niet genoeg, dan kan je de battlemodus nog aanpassen van Manueel, waarbij je eigenlijk alles zelf moet doen, via semi-automatisch naar vol-automatisch. In die laatste stand hoef je (bijna) niets meer zelf te doen, behalve het activeren van de speciale aanvallen en strikes. Gemak dient de mens, zullen we maar zeggen.

Jammer is hierbij wel dat deze opties niet dynamisch ingesteld kunnen worden. De gevechten met de reguliere Zeugles, zoals de Rena-dieren heten, zijn vrij makkelijk, en daarbij zou een automatische battle-stand erg handig zijn. Nu voelen die gevechten bijna aan als ‘werk’, je wint ze toch wel. Prettig is wel dat er geprobeerd wordt zo weinig mogelijk tijd te verspillen. Is een gevecht klaar, dan krijg je geen overzichtsscherm voor je neus, maar spring je meteen terug naar de open wereld, waarbij de resultaten links op je scherm getoond worden. Dat werkt een stuk prettiger dan voor de zoveelste keer die 'heldenpose' te zien.

De boss-battles zijn een heel ander verhaal. De bosses, die soms ook midden in een ‘regulier’ gevecht op het toneel verschijnen, zijn regelmatig pittig. Zij kunnen flink uitvallen met hun aanvallen en zijn enorme aanvals-sponzen. Een gevecht met een boss kan daarmee zomaar 10 minuten duren, terwijl op je scherm in die tijd een wervelwind aan aanvallen van je hele team voorbij trekt en jij tussen al die chaos moet proberen te zien wanneer de boss een aanval plaatst, zodat je een ontwijkende actie kan ondernemen.

Naast het hoofdverhaal en de gevechten is er in Tales meer dan voldoende te doen. Ook na vele uren worden er nog nieuwe technieken en spelelementen toegevoegd, en dat houdt het spel fris. Geen (j)rpg is compleet zonder vis-simulatie, je kan het boerenleven oppakken op je eigen farm, je kookkunsten aanwenden voor een lekker maaltje, je vechtkunsten aanscherpen in een arena of artifacts en uilen verzamelen, die dienst doen als collectibles. Geen van deze activiteiten is erg diepgravend, maar het voegt wel steeds nieuwe elementen toe en dat is uiteraard welkom. Heb je geen zin in al deze activiteiten, dan is dat ook prima. Al deze activiteiten zijn optioneel.

Tales of Arise biedt een prima spelervaring. De setting met het onderdrukte en heersende volk is niet bijster origineel, net als de in regio’s opgedeelde wereld met ieder zijn eigen thema. Toch blijft het verhaal wel interessant door een aantal onverwachte plotwendingen en nieuwe insteken. Dit alles is in een prachtig grafisch jasje gestoken.

Het vechtsysteem biedt veel diverse mogelijkheden. Ook hier is niet alles origineel, maar het is wel effectief en biedt voldoende mogelijkheden om aan te passen naar de eigen stijl en gewenste moeilijkheidsgraad. De game doet veel moeite om irriterende punten uit het verleden te vermijden, en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Tales of Arise is een prima game geworden voor zowel oudgedienden als diegenen die zich eens aan een (j)rpg willen wagen.