Spy Hunter Review

Meer dan een maand geleden recenseerden wij reeds de PlayStation Vita-versie van Spy Hunter. De matige 6 was een teleurstelling. Stelt de 3DS-versie meer voor?

Spy Hunter is een reboot van de gelijknamige arcadegame uit 1983. De game draaide geheel om het opblazen van vijandig verkeer vanuit je eigen superauto, die was voorzien van wapentuig waar Rambo jaloers op zou zijn. Tegenwoordig wordt de game het meest herinnerd voor de muziek die het gebruikt. We hebben het natuurlijk over de ‘Peter Gunn Theme’ – die eigenlijk van een tv-serie komt. Op de redactie staat het heerlijke deuntje vooral bekend als ‘dat muziekje uit Blues Brothers’, maar dat neemt niet weg dat het heerlijk is om (de moderne versie) terug te horen. Helaas is dat ook meteen het meest positieve dat over de game gezegd kan worden, want de 3DS-versie van Spy Hunter is geen haar beter dan zijn PlayStation Vita-broertje.

Prima basis
Zoals collega Christian in zijn recensie al duidelijk maakte, zit het met de basis van de game eigenlijk wel goed. Jij als speler neemt plaats in de Interceptor, een soort Kitt uit Knight Rider. Net als de stoere, pratende auto is zijn thuisbasis een immer rijdende vrachtwagen en beschikt het voertuig over allerlei handige gadgets. Een groot verschil is dat de Interceptor een iets meer agressieve aanpak kiest met vlammenwerpers, machinegeweren en landmijnen. Dat zorgt ervoor dat je flink wat mogelijkheden hebt om van de eeuwig aanzwellende vijanden af te komen, hetgeen voor – in theorie – vermakelijke gameplay zorgt.

Wanneer een vijand bijvoorbeeld naast je rijdt, kun je hem met shotguns aan de zijkanten van de Interceptor van een flink klap voorzien. Is een tegenstander aan het bumperkleven, dan is een mijn natuurlijk op zijn plaats. Af en toe zorgt dit voor een flinke explosie en een leuk slow-motion effect (al is de framerate er duidelijk minder groot fan van). Met dat effect komt echter wel meteen het grootste probleem van het spel bloot te liggen: de besturing. Deze is namelijk erg stroef en zeker wanneer je de controle even wordt ontnomen schiet je vaak alle kanten uit. En dat is juist wat er gebeurt tijdens de slow-motion.

Stroeve besturing
Denk overigens niet dat de besturing enkel irritatie opwekt tijdens de korte explosies. De auto laat zich simpelweg moeilijk besturen, zeker wanneer je tactisch te werk wilt gaan met het gaspedaal. Gewoon scheuren is dus het advies. Dit heeft weer als gevolg dat het spel wat lastiger wordt, omdat vijanden dan dikwijls kans zien jou te beuken. Vervolgens heeft dát weer als gevolg dat je je vaak bedrogen zult voelen door de checkpoints. Het spel geeft je namelijk altijd iets om naar uit te kijken – je ziet dan op je scherm dat je nog een bepaald aantal meters te gaan hebt – en daar pas je je op aan. Oftewel; ik wil tot aan het checkpoint overleven. Maar op het moment dat je daar aankomt met je laatste beetje leven, blijkt dat er helemaal geen checkpoints is en je doelstelling simpel verschuift.

Meermaals hebben wij de neiging gehad om de 3DS uit het raam te smijten omdat we onterecht dachten ternauwernood het einde bereikt te hebben. Maar nee, we reden enkel een vals checkpoint voorbij, werden opgeblazen en mochten de hele missie opnieuw beginnen. Een belachelijk systeem. Het is erg jammer dat Spy Hunter onnodige fouten als deze bevat, want de essentie steekt prima in elkaar. Op het gebied van variatie levert ontwikkelaar TT Fusion bijvoorbeeld goed werk: voldoende wapens die je gaandeweg ontgrendelt en zo af en toe speciale wapens waar je mee mag stoeien. Denk aan een drone waarmee je mortiergranaten kunt laten afvuren en een turret op een vrachtwagen.

I’ll get you next time, Gadget!
Natuurlijk mogen we het grote verschil tussen de PS Vita- en 3DS-versie niet vergeten: het 3D-effect. Laten we voorop stellen dat de game op Sony’s handheld grafisch al niet veel voorstelde en dat doet het op Nintendo’s draagbare apparaatje ook niet. Het 3D-effect is daarbij weinig bijzonder te noemen. Hetzelfde kan niet gezegd worden over de hilarische slechterik: alleen al voor zijn uitspraken zou je het spel moeten kopen. Hij spreekt namelijk (in het Nederlands) op Dr. Claw-achtige wijze – de slechterik uit Inspector Gadget – en uit de meest knullige dreigementen. En laten we eerlijk zijn: slechteriken die Nederlands spreken zijn nooit overtuigend. Maar wel erg grappig.

Niet beter dan PS Vita-versie
Spy Hunter voor 3DS is geen haar beter dan de PlayStation Vita-versie. Sterker nog, deze versie mist de ad-hoc multiplayer waarover de Sony-variant wel beschikt. Dan blijft een game over die in essentie best leuk is en een singleplayer met veel actie en voldoende variatie biedt, maar wordt tegengehouden door een zwakke besturing, slechte checkpoints en een ondermaatse visuele presentatie. Wij kunnen Spy Hunter dan ook enkel aanraden als je een die-hard Spy Hunter of Inspector Gadget-fan bent. Of van Nederlands sprekende slechteriken houdt.