Splatterhouse Review

Iedereen kent The Mask wel, een film waarbij een groen masker de verborgen verlangens van de drager toont en voor de gekste capriolen zorgt. Splatterhouse draait ook om een masker, maar dit masker is eerder rood dan groen en rood is de kleur van, je raadt het al: Bloed!

In 1988 verscheen Splatterhouse voor diverse consoles zoals het Nintendo Entertainment System. Deze game wist grenzen te verleggen door de toevoeging van bloed en gore. Hierdoor vergaarde de franchise dan ook meteen een hele horde fans en er volgden nog twee delen van de game. Nu, ruim twintig jaar later komt er een game die op het eerste deel gebaseerd is, maar dan wel in een nieuw jasje is gestoken. Het spel zou eigenlijk via het PlayStation Network en Xbox Live uitkomen, maar is nu toch op een schijfje beland. Of dit goed heeft uitgepakt kun je hieronder lezen.

Moordend masker en veel bloed
We gaan terug naar de roots van het verhaal, waarin computernerd Rick met zijn vriendin Jenny diep in de problemen komt. Het spel begint namelijk terwijl Rick in een flinke plas bloed ligt, terwijl Jenny door professor Henry West wordt ontvoerd. Rick kan hier weinig aan doen: Hij is een iel ventje die ook nog eens zwaargewond is. Dan ziet Rick een masker liggen dat hem vertelt dat hij het op moet zetten als hij zijn vriendin terug wil zien.

Omdat Rick geen andere optie ziet, doet hij dit maar en dat is ook meteen waar de echte ellende begint.Het masker wil Rick wel helpen, maar tegen welke prijs is nooit genoemd. Dit wordt in het ongeveer twaalf uur durende avontuur, met toevallig ook nog eens twaalf hoordstukken, langzaam maar zeker duidelijk gemaakt. In het begin van dit avontuur verandert Rick van computernerd naar een gigantisch brede beul, en het masker, The Terror Mask, begint gelijk met het uitoefenen van zijn grootste hobby: moorden, moorden en nog eens moorden!

18+ game met slordige bloedspetters
Het Terror masker vertelt Rick na de eerste slachtpartij dat hij nu zijn vriendin moet gaan redden en iedere vijand die Rick nu op zijn pad tegenkomt zal op zijn zachts gezegd een flink pak rammel krijgen. Dit is ook meteen waar het spel in uitblinkt. Het is namelijk een echte button basher, waarin je steeds maar weer hordes vijanden van klein tot groot, op gruwelijke wijze afslacht. Hierbij vliegt een overdreven hoeveelheid bloed in het rond en spat het tegen de muren en zelfs tegen de camera. Dit laatste geeft een leuk effect en zet de leeftijdsclassificatie direct op 18+.

Als je daarentegen goed kijkt naar het bloed dat bijvoorbeeld op de muren terechtkomt, zie je dat dit helemaal niet tegen de muur zit, maar ervoor hangt. Ook zie je soms dikke slierten bloed uit een vijand komen, wat wel in het straatje van het spel past, maar feit blijft dat bloed niet de vorm van trekdrop hoort te hebben. Dit had veel beter uitgewerkt moeten worden en doet de game geen goed. Daarnaast kun je ook direct aan deze manier van afwerken zien dat dit eigenlijk een downloadbare game hoort te zijn.

Wat wel erg vet is uitgewerkt zijn de mogelijkheden die je hebt om een vijand gruwelijk pijn te doen. Zoals in de originele delen ook al het geval was, kom je onderweg diverse wapens tegen. Hieronder vallen knuppels en planken met spijkers erin, maar ook machetes en slagersmessen, waarmee je je vijand letterlijk in kleine stukjes kunt hakken. Daardoor komen de wat vlezigere wapens, namelijk de armen en hoofden van je tegenstanders beschikbaar, waar je ook weer mee kunt slaan of gooien. En hoe vet is het om iemand met zijn eigen arm te slaan?

Pijn is fijn
Er zitten dus genoeg wapens in het spel, maar het leukste is nog om met een flinke combo je vijand af te rammelen. In het begin stelt dit nog niet veel voor, maar naarmate je meer Necro, ofwel gewoon bloed absorbeert door je vijanden af te maken, zul je sterker worden. Je hebt dan meer combo’s en vele krachtigere bewegingen zoals de Splatter Slash en de Berserker modus tot je beschikking. Als je hiermee aanvalt zullen vijanden al snel in stukjes uit elkaar vallen. Het gevolg: rondvliegende hoofden, rompen en ledematen!.

Als je je vijanden met de blote vuist aanvalt en dus niet met je speciale krachten, zul je een nog veel bloederigere manier ontdekken om ze af te maken ontdekken. Als je vijand bijna dood is, kun je deze namelijk vastpakken waarna een gruwelijk vonnis voltrokken wordt. Zo trek je de vijand in een Quick Time Event letterlijk uit elkaar, trek je zijn armen eraf of plet je simpelweg zijn hoofd. Dit ziet er steeds weer goed uit en past perfect in de game. Het is alleen jammer dat er maar weinig variatie in deze moves zit. Veel vijanden zullen op dezelfde manier afgemaakt worden en op den duur is het dan ook niet meer indrukwekkend wat je te zien krijgt.

Omgevingen ogen voldoende, audio is top
Naast het vele onthoofden en in elkaar timmeren van je vijand, zit je nog altijd achter de geschifte professor West aan. Je tocht om haar te redden neemt je mee naar een variëteit aan plekken. Door middel van portalen kom je in verschillende dimensies terecht, waar de professor naartoe is gevlucht. Zo begin je in het huis van de professor, maar kom je ook in een heuse Maya tempel terecht en ook het einde van de wereld is een plek die je even aandoet. Al deze omgevingen zien er op zich niet heel slecht uit, maar kunnen ook zeker niet op tegen andere titels die vandaag de dag uitkomen. Als je bijvoorbeeld naar de Resident Evil of Dead Space franchise kijkt, komt daar bijvoorbeeld veel meer sfeer uit je beeldscherm knallen, maar Splatterhouse mist dit compleet.

In de levels zul je ook een soort 'broodkruimeltjes-spoor' van Jenny vinden. Dit is dan wel in volwassen vorm nagebootst en dus vind je in deze game stukken van pikante foto’s van de blonde dame. Dit is op zich wel leuk, maar heeft weinig toegevoegde waarde voor de game.

Iets anders is te zeggen over de geluiden van de game. Als je een vijand slaat met de blote vuist of met een wapen, zit daar namelijk steeds een goed passend geluid onder. Zo klinkt het ook echt alsof je met een mes door vlees snijdt als je dit doet en de kreten van de beesten zijn ook erg toepasselijk. Je masker zal je de oren van de kop af praten, maar wel met een passende stem en zo nu en dan zeer gevatte opmerkingen. Het overige stemacteerwerk is ook zeker niet slecht te noemen. De soundtrack van de game is ook erg goed. Bij een game vol bloed en gore kan maar één genre muziek geplaatst worden en dat is oorverdovende metal. Dit heeft Namco gelukkig goed begrepen, maar er nog wel een vleugje van de soundtrack van de vorige delen aan toegevoegd.

Retrogaming
Het spel leent tenslotte onderdelen van de vorige delen, zoals gedeelten die je vanaf een zijaanzicht speelt, maar biedt je ook de mogelijkheid om alle drie de voorgaande delen te spelen. Deze games zullen vrijgespeeld worden, naarmate je vordert in de game. Ook hier is weer een nadeel te vinden. De originele games zijn namelijk onveranderd gebleven en datzelfde geldt voor de resolutie. Het beeld zal dan ook wat kleiner zijn dan je gewend bent en zich niet aanpassen aan de grootte van je tv.

Niet goed genoeg
Splatterhouse is een leuke game geworden die geen blad voor de mond neemt, maar het is te zien dat dit eigenlijk een downloadbare titel zou zijn. Grafisch komt de game niet mee met andere titels van nu en zijn er diverse fouten te ontdekken. Zo blijft bloed niet tegen de muur plakken, maar er vlak voor zweven en heeft het soms de vorm van kauwgom of trekdop. De heerlijke heavy metal soundtrack geeft je net de extra stimulans om een bepaalde vijand compleet met de grond gelijk te maken. Ondanks al het bloed en rondslingerende ledematen die de game je biedt,doet de game het simpelweg niet goed genoeg op een schijfje, maar als downloadbare game was het een ander verhaal geweest. Als je dus van overmatig bloed en gore houdt en enkele fouten in een game niet erg vindt, is dit zeker een titel voor je, maar niet voor de volle prijs.