Sonic the Hedgehog 4: Episode 2 Review

De laatste jaren slooft hij zich elke editie van de Olympische Spelen uit in sportgames met zijn Italiaanse vriend Mario en enige tijd geleden verplaatste hij zich in een autootje in zijn eigen kartgame. In Sonic the Hedgehog 4: Episode 2 gaat het blauwe prikkelbeest terug naar zijn roots: gewoon keihard rennen.

Niet dat Sonic zijn favoriete sport vergeten was, want ook in het eind 2011 verschenen Sonic Generations trappelt hij de beentjes uit zijn lijf. Dat doet hij al sinds 1991, toen hij zijn carrière begon op de SEGA Mega Drive. Met Sonic the Hedgehog 4: Episode 2 wordt - net als in het in 2010 verschenen Episode 1 - teruggegrepen naar de eerste dagen van de loopbaan van meneer egel.

Voor de mensen die niet zo oud zijn, of geen ervaring hebben met Sonic-games, een korte uitleg: het is een 2D side-scrolling platformspel waarbij je over het algemeen razendsnel door levels heenrent. Je moet proberen zoveel mogelijk ringen te pakken, want die werken net zoals muntjes in Mario-games. Elke honderd die je er bij elkaar sprokkelt, geven je een leventje erbij. Het is bovendien nodig om op tijd het einde van het level te halen, maar daarvoor krijg je - ondanks de snelheid - wat meer tijd dan de gemiddelde Mario-titel, namelijk 10 minuten.

Ringen zijn handig om speciale levels vrij te spelen. Als je er aan het einde van een level vijftig hebt, dan spring je na het eindbordje door een grote ring. Er volgt dan een soort bonuslevel waarin je meer ringen moet pakken en uiteindelijk een edelsteen (‘Chaos Emerald’) verdient. Met die Emeralds kun je eigenlijk niets, totdat je ze alle zeven hebt, want dan krijg je ‘Super Sonic’ om mee te spelen.

Verder valt er weinig te verzamelen. In elk level is een rode ring te vinden, maar deze heeft verder geen invloed en biedt alleen een achievement als je ze allemaal hebt. De zojuist genoemde emeralds dwingen je wel levels steeds weer opnieuw te spelen. Sonic is immers een zodanig snelle game dat je veel opnieuw moet spelen om te kijken waar alle ringen zijn. Daar moet je maar net zin in hebben, om telkens weer iets te spelen dat je al gedaan hebt.

Onder water gelopen jungle
Wie voor het starten van de game even in het menu spiekt, zal zien dat er in totaal vijf werelden te spelen zijn. Elke wereld heeft zo zijn eigen thema: een zanderig olieboorplatform, pretpark winterwonderland, onder water gelopen jungle, luchtkasteel en een duister eindbazenuniversum. Steeds weer zijn er drie levels (‘acts’) te spelen plus een eindbaasuitdaging. Dit kan in eerste instantie teleurstellen, want de game behelst in totaal dan maar 15 levels en vijf eindbazen, maar die teleurstelling verdwijnt als sneeuw voor de zon zodra de eerste wereld is doorgespeeld.

Sonic 4: Episode 2 is namelijk best een hele kluif. De levels zijn niet bijzonder lang, maar wel bijzonder moeilijk. Je kunt niet hele levels door rennen, want er moet naar platformen gesprongen worden, zo snel mogelijk door een met zand vollopend pakhuis worden gerend en gesprongen en dan zijn er nog vijanden die je weg blokkeren als je niet snel genoeg bent. Van dat laatste heb je bijvoorbeeld last in een onderwaterlevel, waarin walrussen ijsstukken maken die het vaarwater in het geheel dichtgooien. Je kunt bovendien geen adem halen, dus het game over-scherm is snel gehaald.

Sowieso ben je snel game over, omdat er niet heel veel ringen in de levels verstopt zijn waardoor er weinig levens bijkomen. Als je nog levens hebt en je sterft, dan kun je meestal verdergaan vanaf een checkpoint, maar omdat je weinig levens hebt, moet je bij stukken die te moeilijk zijn toch meestal het hele level opnieuw doen omdat je dan echt dood bent.

Tails vliegt te hulp
Gelukkig kun je, als je alleen speelt, de hulp van Tails inroepen op moeilijke stukjes. Hij is vooral handig als je moet vliegen of zwemmen. Egels kunnen in de gamewereld namelijk helemaal niet zwemmen, maar vosjes kunnen dat gelukkig heel goed. Tails is met een druk op de knop op te trommelen om je met zijn twee staarten overal heen te brengen in de zee en je hebt hem daar regelmatig voor nodig. Tails is een leuke toevoeging die miste in Episode 1. Hij komt vooral tot zijn recht in de tweespeler co-opmodus.

Die co-opmodus maakt het leven aanzienlijk makkelijker, want als Sonic dood dreigt te vallen, dan kan Speler 2 hem met Tails gemakkelijk redden. Ook als de ene speler al het scherm uitloopt, dan wordt die gevolgd. Dat betekent dat wanneer je moeite hebt met bepaalde stukjes, je die kunt laten doen door de tweede speler om er vervolgens verderop weer in te droppen.

Het geldt niet voor alle levels dat co-op voordelig is. Zo is er eentje waarin gevlogen wordt met een vliegtuig, en dan moet je goed communiceren om te zorgen dat Sonic na een sprong weer netjes op het vliegtuig terugvalt. Echter, dat is een uitzondering op de regel, want verder lijken de levels veel te veel op elkaar. Steeds kun je weer op elkaar terugvallen en dat is weinig uitdagend.

Weinig eer
Wat ook weinig uitdagend is, zijn de eindbazen. Sommigen leggen wel wat gewicht in de schaal, maar er is er bijvoorbeeld eentje waarin je vallende dozen moet ontwijken waarvan ver van te voren de vallocatie wordt verklapt. Af en toe geef je Dr. Eggman, de überslechterik, een stomp en aangezien hij verder totaal niets doet, valt er weinig eer aan te behalen als je hem verslaat. Dat is jammer, want de acts voor zo’n eindbaas kunnen in je eentje dus een enorme uitdaging zijn.

Of je Sonic 4 nu in je uppie of samen speelt, het blijft uiteindelijk hetzelfde liedje dat we al twintig jaar kennen. Uiteraard ziet de omgeving er beter uit, maar hier merk je weinig van als je er met duizend kilometer per uur voorbij scheurt. Bovendien zijn de levels en thema’s niet erg origineel bedacht en hebben ze weinig leuke gimmicks om te verrassen.

Als je het eerste deel van Sonic 4 met veel plezier hebt gespeeld, dan zul je dat ongetwijfeld ook best doen met dit deel. Mocht je trouwens in het bezit zijn van Episode 1, dan krijg je bij het spelen van het tweede deel een extra gedeelte te spelen genaamd Episode Metal. Uiteraard speelt hierin Metal Sonic een grote rol, maar mensen die deze extra niet krijgen, zullen de metalen held ook tegenkomen in het spel.

Te zuinig
Sonic the Hedgehog 4: Episode 2 is een vermakelijke game, die in de basis goed in elkaar zit. In co-op wordt het je soms iets te makkelijk gemaakt en ook de eindbazen laten niet hetzelfde niveau qua moeilijkheid zien. Aan de andere kant is deze game solo vrij lastig en kan de ergernis hoog oplopen bij meerdere keren afgaan omdat de game zuinig is met levens. Misschien is dat laatste wel precies wat er mis is met deze game: ontwikkelaar SEGA is te zuinig geweest. Het heeft geen verrassingselementen, originaliteit in design of bijzondere gameplay toegevoegd en dan blijft van deze game vooral een decennia-oud spelletje met een HD-sausje over.