Solo: A Star Wars Story Review (Blu-ray) - Er was eens...

Hoe was de Star Wars held, Han Solo, vroeger? Waar komt überhaupt die naam ‘Solo’ vandaan? Hoe werden Solo en Chewbacca bevriend? Mooie dingen die allemaal uit de doeken worden gedaan in Solo: A Star Wars Story. Een film die nu te koop is op DVD en Blu-ray (helaas geen 4K in Nederland)!

Als je begonnen bent met Star Wars waarin Harrison Ford de hoofdrol vertolkte ben je dat gewend. Zo simpel is het. Toch zal geen enkele Star Wars liefhebber zich nooit hebben afgevraagd waar de Millennium Falcon vandaan kwam, Chewbacca of de gokker Lando Carlissian. De film Solo: A Star Wars Story beantwoordt die vragen.

De film is een prequel, waarbij je eigenlijk alle eerdere Star Wars delen kunt vergeten. De hoofdrol wordt vertolkt door Alden Ehrenreich (bekend van Beautiful Creatures en Hail, Caesar!). De vraag die je als kijker onmiddellijk stelt is -uiteraard- of hij ook maar iets van gelijkenis toont met Ford. De waarheid is bijna om te huilen. Nee. Los van de kleding, het kapsel en de dialogen (die gewoon voorgekauwd zijn) lijken er maar weinig overeenkomsten te zijn met onze Star Wars held die we kennen. Een slechte start voor een film die in essentie zo leuk zou kunnen zijn.

Als je dat los laat, kijk je in eerste instantie naar een liefdesverhaal. De tegenspeelster van Ehrenreich is Emilia Clarke (Game of Thrones) die in de rol kruipt van Qi’Ra. De twee tortelduifjes proberen een moeilijk leven te ontkomen, maar net zodra Han ontsnapt, wordt Qi’Ra last minute tegengehouden door een ondergrondse bende. Han vlucht voor zijn leven maar roept heel duidelijk dat hij voor haar terug zal komen. Hierna ontmoet Han de criminelen Beckett (Woody Harrelson) en Val (Thandie Newton). Inmiddels heeft hij dan al Chewbacca (Joonas Suatamo) bij zich. Dit is overigens een van de heerlijkste scenes in de film: de ontmoeting tussen Han en Chewie.

Samen gaan ze een klus klaren waar iedereens leven beter van moet worden. En Han zal dan genoeg ‘geld’ hebben om een schip te kunnen kopen en zijn geliefde Qi-‘Ra terug te halen. Zowaar, de queeste begint. Zodra je vanaf dan loslaat dat je niet naar een oude Star Wars film aan het kijken bent, zal vrijwel elke actiefanaat kunnen genieten van een aantal heerlijke scenes. Het is een genot om Woody Harrelson te zien schitteren in een Star Wars film. Hij doet wat hij zo goed kan: én vermaak naar het doek toveren én een glimlach op het gezicht toveren. Het is zo’n man waarvan je haast denkt dat hij met acteer-genen is geboren. Het is heerlijk om naar te kijken.

Daarbij komen er al snel sensationele achtervolgingen in beeld tussen de vijf ‘good guys’ en de al het gespuis dat ze onderweg tegengekomen, waar overduidelijk sciencefiction de klok tikt. De vijanden zijn van een compleet andere planeet en de gebieden waarop gevochten wordt zijn totaal niet van deze tijd gegrepen. Ondersteund door geweldige opzwepende muziek, zoals je dat kunt verwachten van elke Star Wars film, kijkje vervolgens naar een heerlijk actievolle momenten. Je zou haast vergeten dat je Star Wars aan het kijken bent..

De film lijkt te veel te willen leunen op bekende gegevens en dat moet dan voldoende zijn. Zo zien we hoe Han de Millennium Falcon afhandig maakt van Lando Carlrissian en maken we kennis met een fijne robot. Geen R2D2, maar L3-37. Een robot die, zoals vaker in Star Wars films, veel harten sneller zal laten kloppen. Iets wat helaas minder geldt voor de hoofdrolspelers. Hoewel Ehrenreich misschien niet als beste is gecast, geloof je wel alles wat hij doet. Datzelfde kan helaas niet gezegd worden van Clarkte. Op sommige momenten kijkt ze even statisch als Daenerys in Game of Thrones en is ze verre van de sympathieke dame én tegenspeelster van Han waar je op hoopt. Op die momenten kun je alleen maar denken aan de fantastische driehoeksverhouding tussen Han, Leia en Luke. Maar dat moet je als kijker van je af zetten.

Qi’Ra is een soort femme fatale, want in de tijd dat ze niet bij haar liefje was is ze kennelijk in de armen gevallen van ‘bad guy’ Dryden Vos (Paul Bettany), die zijn rol overigens redelijk vertolkt. Haar hele verhaallijn is wat slap en voor kijkers weinig overtuigend en dat is zonde met zo’n grote naam. Wel moet gezegd worden dat haar dialogen met met Lando (Donald Glover) af en toe wel vermakelijk zijn, door puik acteerwerk van Glover.

Maar vermakelijk is niet het woord wat je zoekt bij een Star Wars film. Mede door het verhaal dat richting het einde zoekende lijkt wordt de aandacht van de kijker niet twee uur en een kwartier vastgehouden. Het zijn met name toffe actiescenes waar je geregeld op het puntje van je stoel zit zitten, terwijl de film tussendoor vaak verslapt. Het is dan ook jammer dat er geen plakkaat op geplakt kan worden van ‘Sensationeel’ of iets in die trend.

Solo: A Star Wars Story biedt dan ook niet de fanservice waar zoveel liefhebbers hadden gehoopt. Al zijn de uitleg van Solo’s naam en de achtergrond van zijn relatie met Chewbacca vermakelijk. Toch zorgen een paar typische Star Wars elementen ervoor dat je als kijker het gevoel krijgt naar een waardige Star Wars film te kijken. Iets waar de hoofdrolspelers toch wel debet aan zijn, al kunnen slechte casting en een onduidelijk script ook een duit in het zakje doen. Vermakelijk voor een avond, maar het ‘wow’-gehalte ontbreekt helaas.