Silent Hill: Homecoming Review

Het horrorgenre is de laatste jaren op verschillende gebieden terrein aan het winnen. Niet alleen in boeken en films, maar ook in games. Zo zijn er de laatste jaren veel horrorgames verschenen of aangekondigd. Daaronder vallen Resident Evil en Saw, maar natuurlijk ook Silent Hill: Homecoming. De laatstgenoemde game gaan we bespreken in deze recensie. Weet de game zich staande te houden of zakt het op trillende beentjes in elkaar?

Oost west, thuis… is iedereen dood of weg
In Silent Hill: Homecoming kruip je in de huid van Alex Shepherd, een soldaat die gewond is geraakt in een oorlog en onlangs is ontslagen uit het ziekenhuis. In het eerste level speel je een nachtmerrie van Alex, waarin hij in een ziekenhuis, waar allerlei zieke experimenten gedaan worden, is beland. Je breekt los van je brancard en het eerste level begint. Nadat je het eerste level hebt uitgespeeld, krijg je een filmpje te zien waarin Alex wakker wordt naast Travis Grady, een bekende uit de Silent Hill serie. Travis brengt je naar Sherperd's Glen, het dorpje waar je ouders wonen.

Eenmaal aangekomen in Shepherd’s Glen blijken verschillende mensen vermist te zijn waaronder jouw broertje Josh. Daarbij ben je ook getuige van het feit dat een aantal mensen vermoord worden door mensen en monsters uit “The Otherworld”. Aan jou de taak om deze mensen weer op te sporen en te redden.

Grafisch angstaanjagend goed
Als je de screenshots van Silent Hill: Homecoming hebt gezien, is je waarschijnlijk wel opgevallen dat de game zich kan meten veel games, waarvan we de graphics hebben gezien. Het is weliswaar geen Gears of War 2 maar het spel heeft mooie graphics. Dit is uiteraard nodig om de speler angst aan te jagen, want gepixelde monsters, daar is niets aan.

Ook zijn de lichteffecten in Silent Hill: Homecoming erg goed. Zo zie je regelmatig je schaduw hevig heen en weer bewegen wanneer je een lamp omstoot of laat wankelen. Hier verdient de game zeker een pluim voor. De schaduwen van de wat minder belangrijke objecten in de game zien er wat afgeraffeld uit en dat is wel weer erg jammer. Wat wel erg goed is aan de game, is dat de vijanden een soort van schademodel hebben. Zo bewegen de monsters anders als je ze een flink klap op hun been hebt verkocht of zie je een flinke snee als je ze met een bijl of mes te grazen hebt genomen.

Gegil, muziek en voice-acting
Van een horrorgame mag je verwachten dat het geluid goed is en dat er voldoende geluidseffecten in zitten. Dit doet de game dan ook goed. De muziek binnen de game is verzorgd door Akira Yamaoka, een muziekcomponist bij Konami. Yamaoka verzorgde eerder ook de muziek voor de andere games uit de Silent Hill serie en is op dit punt niet achteruit gegaan.

Ook de geluidseffecten zijn van een goed niveau. Het gegil, een object dat omvalt of een rolstoel die van een trap naar beneden komt denderen, het klinkt allemaal goed. Als laatste hebben we nog de stemmen. De stemmen klink over het algemeen goed, maar soms komen ze niet goed over. Dit kun je goed merken als een personage veel emotie zou moeten uiten. Ook hebben sommige personages een aantal one-liners die je soms behoorlijk op de zenuwen werken.

Medicatie, vechten en puzzelen
In de game mogen behoorlijk wat monsters en zombies afgeslacht worden. Maar helaas komt dit niet helemaal goed uit de verf. Dit komt doordat Alex net iets te goed in ontwijken en slaan is en dat beiden gedaan kan worden door een simpele druk op de knop. Hierdoor hebben de monsters vrijwel geen kans om jou het leven zuur te maken en is de game net iets te makkelijk.

De serie stond voorheen juist bekend om zijn moeilijke gevechten en kreeg je echt het gevoel dat het een gevecht op leven of dood was. In dit deel is dat dus niet het geval en kun je zelfs een tijdje met de monsters gaan dollen voordat je ze afmaakt. Mocht je toch een hoop leven kwijt zijn? Geen nood want de game biedt een overvloed aan medicatie drankjes.

Silent Hill: Homecoming gaat niet alleen over het hersenloos afslachten van monsters, maar er zal ook nagedacht moeten worden. Zo zul je regelmatig even moeten puzzelen over wat je moet doen. Vaak is het een klein object of doorgang die je over het hoofd ziet, maar soms mag je écht puzzelen. Zo zitten er bijvoorbeeld schuifpuzzels in de game die je op moet lossen. Door middel van een code of plaatje die dan zichtbaar wordt, kun je de puzzel oplossen en verder gaan in de game. Ook is het soms nodig om een aantal voorwerpen met elkaar te combineren. Een goed voorbeeld zijn twee foto’s, waar je vervolgens een code van af kan lezen.

Het is wel leuk om in een survivalhorror game een aantal horrorelementen te stoppen. Helaas zijn er te weinig momenten dat je je ongemakkelijk voelt. Uiteraard heeft de game zijn momenten, maar echt angstaanjagende momenten zoals we die kennen uit de eerdere Silent Hill games zijn er helaas niet. In dit deel zijn het meer schrikmomenten dan dat je constant in spanning een spel zit te spelen.

Conclusie
Silent Hill: Homecoming kent een leuk verhaal. De game heeft ook een goede gameplay, maar laat ten opzichte van de eerdere delen in de serie iets te vaak steekjes vallen. Zo zijn er te weinig schrikmomenten en zit je niet constant in spanning. Het geluid is goed verzorgd maar de stemmen hadden net iets beter gekund. Al met al een vermakelijke game maar je hebt geen pak pampers voor dit spel nodig. Het spel zakt dus niet op trillende beentjes in elkaar maar vertoont wel knikkende knietjes.