Shellshock 2: Blood Trails Review

In deze tijden van vele shooters hoeft een game maar iets fout te doen, of de desbetreffende titel wordt door critici de grond in geboord. Shellshock 2: Blood Trails is een dergelijke titel waarbij er al stiekem wordt verwacht dat dit een matige game wordt. Het is dan nog maar even de vraag of deze game ons weet te verrassen, en boven haar matige verwachtingen uitsteekt.

Ironisch genoeg komt er rond de tijd van het verschijnen van Shellshock 2 een andere titel uit van de oorspronkelijke ontwikkelaar van de serie, namelijk Guerrilla, met uiteraard de game Killzone 2. Het is alweer ruim vijf jaar geleden dat het eerste deel verscheen, welke destijds net iets boven het gemiddelde uitstak. Het tweede deel is nu opgepakt door ontwikkelaar Rebellion.

Het is helaas verder niet van belang om dieper in te gaan op de verhaallijn, aangezien tijdens het spelen meteen al opvalt dat deze flinterdun is. Er wordt gebruik gemaakt van bestaande concepten en het zegt meer dan genoeg als we de verhaallijn met 'cliché' bestempelen.

Het komt erop neer dat door een vreemde infectie allerlei soldaten worden geïnfecteerd, en zo komt de speler dus terecht in een strijd tegen zowel de Vietnamese als de 'geïnfecteerde' soldaten. We hebben het allemaal wel eens gezien, hoewel er door de redelijk unieke setting toch wat leuke, maar niet noemenswaardige, momenten in de game zitten wat betreft het verhaal.

Naast de singleplayer kent de game verder ook geen multiplayer, wat de herspeelbaarheid van de game erg naar beneden drukt. Een reden voor het opnieuw spelen van de singleplayer is ook ver te zoeken, want na één keer spelen heb je het wel gezien.

De besturing gaat niet samen met de gameplay
Opvallend genoeg vormen de besturing en de gameplay één enorm contrast. De besturing werkt namelijk prima, maar de verouderde gameplay zorgt ervoor dat beide niet samen gaan. Zo is er, om maar gelijk een voorbeeld te noemen, een knop gegeven aan het oppakken van ammunitie en dergelijke, terwijl dit tegenwoordig niet voor niets automatisch wordt opgepakt.

Verder weet de game de speler constant te verrassen op het moment dat je geen idee hebt waar je je moet bevinden. Deuren worden namelijk amper open gemaakt door middel van een druk op de knop, en het is vaak een kwestie van gokken welke deur voor je opengaat - hoewel sommige deuren echter wel op een kier staan om dit aan te geven.

Dit zijn geen spelbrekende dingen, maar een ander punt is wel echt irritant. Dat zijn de enorme massa's aan tegenstanders die soms op de speler worden afgestuurd. Daarbij komt ook dat je tijdens het spelen soms vergeet dat je handmatig de ammunitie moet oppakken, wat dan resulteert in een vuurgevecht zonder kogels tegen tientallen vijanden.

Grafisch geen topper
Audiovisueel gezien valt Shellshock 2 zwaar tegen. De tussenfilmpjes zijn gebaseerd op de engine van de game zelf, en dat is geen goede keuze geweest. De bewegingen die de personages maken komen houterig over en het ziet er simpelweg niet mooi uit.

Grafisch kent Shellshock 2 in de dichte bossen enkele momenten die mooi zijn, maar de game slaagt er niet in om de hysterie wat tijdens een oorlog plaatsvindt te verwerken in de game, met als resultaat dat sommige momenten lachwekkend overkomen.

Ondanks de kritiek van vele critici tot nu toe, is er soms wat te negatief naar de game gekeken, puur omdat de verwachtingen van te voren al zo matig waren. Kijkend naar de gameplay steekt Shellshock 2 nog redelijk in elkaar, ondanks wat moeilijkheden. Maar het is onterecht om de game in het hoekje van de inspiratieloze games te plaatsen, omdat het concept achter de game toch enige potentie bezit, en op sommige fronten redelijk is uitgewerkt.

Teveel verschillende concepten in één game
Ontwikkelaar Rebellion probeerde een leuk concept uit te werken, maar faalde. Het is duidelijk te zien dat er gekeken is naar games als Condemned, F.E.A.R. en misschien zelfs Call of Duty. Dat zijn allemaal goede inspiratiebronnen, maar in praktijk blijkt dat de ontwikkelaar nog veel te veel aan het prutsen was met het kiezen van welke richting ze op wilden gaan met deze titel. Er is geprobeerd zowel angsaanjagende als actievolle momenten in het spel te stoppen, maar in beide gevallen is er dramatisch gefaald.